Jónas og Guðmundur voru komnir lang - langt - langt framyfir eftirlaunaaldurinn og voru úti á rúntinum á gamla blöðruskódanum hans Jónasar. Hvorugur gat séð almennilega yfir mælaborðið, svo að þeir óku nú ekkert sérlega hratt, gömlu mennirnir. Eftir smá tíma komu þeir að gatnamótum og um leið og þeir fóru yfir gatnamótin, velti Guðmundur, sem sat í farþegasætinu, fyrir sér „Hmmm, ég hlýt að vera að missa sjón eða eitthvað. Mér fannst endilega að það væri rautt ljós.“ Nokkrum mínútum seinna...