Við mýrina Yfir mýrinni syrtu skuggar kvöldsins, þokan, þögul og tóm, var allt. Ekkert lát á blýgráum skýjum regnsins, það streymdi hljótt og ísikalt. Engin einigrein eða grænklædd þúfa, þá ekkert beitilyng á hól, bærði þann dauðans lit sem hugðist grúfa og lagðist yfir mosans ból. Hringsólandi regnþungum vængjum þýtur -einmana-soltinn-haukur hjá. Skógurinn þögull frá myrkrinu lítur yfir tómarúmsins gjá. Þótt enn í vestri glitti rofan daufan, síðustu leifar dagslóðar, yfir hamarinn kaldan,...