kannski ertu bara bjartsýnni en aðrir…

kannski þarftu lengri tima en aðrir til að móttaka það að þú ert lifshættulega veik

kannski finnst þér þetta bara ekkert mál og ert ein af þeim sem við köllum sterkur persónuleiki ?

kannski taka allir i kring um þig þessu svo illa að þú bregst svo þannig við að þú æmtir hvorki né skræmtir þó þú vitir hvað þú átt i væntum svo hinum i kring um þig liði ekki verr !!….

elskan min það getur verið svo margt … þetta var það sem mér datt i hug …. en veistu .. ég held það sé betra liða eins og þér ! heldur en falla i þunglyndi i veikindum sinum og finnast allt búið og vonlaust ….

gangi þér sem best i baráttunni við krabbameinið … ..

Góð vinkona mín var búin að vera með lífshættulegan sjúkdóm í 20 ár, þ.e. frá fæðingu, hún veiktist reglulega, lá inni á sjúkrahúsum svo mánuðum skipti stundum, hún var ekkert að kvarta ef hún var ekki veik heldur hélt sínu striki. Hún fór í fjöldan allan af aðgerðum sem að fæstar gerðu nokkuð gagn, einu sinni eða tvisvar var hún send heim fyrir aðgerð til að kveðja ættingja því það var tvísýnt hvort hún myndi lifa. Svo gerðist það að snemma árs 2000 þá var hún Au-pair í London, hún veiktist og var send heim, hún var nokkra mánuði á spítala þar til ákveðið var að senda hana til bandaríkjanna í aðgerð, hún var þar í þrjá mánuði. Svo kom hún heim, allæknuð og fín, hún notaði hálft ár í að safna styrk og hélt svo áfram sínu lífi, hún sagði við mig þegar hún kom heim að aðeins eitt hafi læknað hana, það var það að hún var orðin mjög þreitt á þessu, hún ákvað sjálf að hún skyldi læknast og ekkert múður með það, þá fyrst fór eitthvað að gerast, aðgerðir fóru að gera gagn, veikindin minkuðu og að lokum var allt komið í fínt lag! Það sem að ég vil segja er það að þú ákveður alveg gangi sjúkdómsins, þú skalt ætla þér að vinna alltaf meira og meira af krabbameininu, það geta auðvitað komið bakslög, en það fá allir bakslög, vertu staðráðin í að vinna þennan bardaga og láttu ekkert telja þér hughvarft!
Gangi þér vel!

Ég held að þetta sé bara ein aðferð til að takast á við hlutina. Eins og með fólk í sorg sem hefur kannski misst ástvin þá er talað um að fólk fari í gegnum nokkur stig sorgar og þá byrjar það oftast með svona afneitun svo kemur líka einhver reiði og þunglyndi og að lokum sættir fólk sig við þetta. Ætli þetta gæti ekki verið eitthvað svipað hjá þér, annars skil ég vel hvað þú átt við að afþví að þú ert ekki liggjandi uppi í rúmi fárveik þá finnist þér þú ekki vera veik. Þegar að maður hefur ágætis heilsu (þó svo að maður sé með sjúkdóm) þá er maður víst veikur en manni líður ekki þannig. Manni finnst allt vera í lagi. Ég er viss um að ef ég væri í þínum sporum myndi ég taka þessu alveg eins og ég held að það sé barasta ekkert að því eins og einhver hér að ofan sagði þá ertu þó ekki í þunglyndi á meðan. Vertu ekkert að hafa áhyggjur af þessu þetta er alveg eðlileg líðan hjá þér, reyndu bara að vera jákvæð og sjáðu framtíðina í björtu ljósi og það mun eflaust geta hjálpað þér mikið í baráttu þinn við þennan hræðilega sjúkdóm. Gangi þér vel og gleðileg jól.

Veistu Tarea að það er ekki til nein uppskrift af tilfinningum eða viðbrögðum.
Þér líður alltaf rétt og ég held að hugurinn bregðist við eins og hentar best hverju sinni.
Ég gæti aldrei trúað því að þú værir tilfinningalega vansköpuð, því ættir þú að bara að halda áfram og horfa björtum augum fram á veginn.
kveðja Nirmala

Kæra Tarea,

Það er einmitt þetta viðhorf sem kemur til með að hjálpa þér þér gegnum þetta. Því að ef þú sendir ekki líkmanum neikvæð skilaboð, heldur hefur alltaf hugfast að þú ert heilbrigð, þá muntu vera heilbrigð alla æfi. Skv minni reynslu, snýst baráttan við þennan sjúkdóm að mestu um það að hafa trú á því að líkaminn geti sjálfur læknað sig, og hafa trú á sjálfan sig (og Guð, ef maður trúir á hann, sem er ekki verra).

Ég er lærður nuddari, og heilari, þannig að ég veit hvað ég er að tala um. Og ég veit líka að þetta er kannski aðeins erfiðara en að segja það. En þú ert á góðri leið. Lifðu lífinu lifandi, því það er það sem þú ert. Um leið og þú ferð að hugsa um sjúkdóminn eða velta þér allt of mikið uppúr honum, þá ertu að segja líkmanum að hann sé ekki í lagi, og það er eins og að segja litlu barni að það sé ekki heilbrigt. Smátt og smátt fer barnið að trúa því og að lokum verður það veikt, einfaldlega vegna þess að maður er alltaf að segja því að vera það.

Það sem vestræn læknavísindi gera er að gefa þér viðmið um það hversu veik´þú átt að vera, og þannig stjórna þeir því hvernig þér líður. Það eru aðeins þeir sem eiga góða að og hafa trú á sjálfum sér og lífinu, sem sigrast á þessu. Þetta er einmitt viðhorf þeirra sem hafa lifað endalaust í gegnum svona, þeir segja “Ég hugsa bara ekkert um þetta og reyni að halda áfram með lífið mitt”,

Ég vona og veit að þú finnur leið til að verða betri og betri með hverju árinu sem líður.

Gangi þér vel í lífinu
Ljosi

Besti vinur bróðir míns dó fyrir nokkrum árum og hann var mikið heima hjá mér og ég fattaði ekki fyrr en svona hálfu ári seinna að hann kæmi aldrei aftur og væri dáinn.
Það gæti líka alveg verið að ég væri óeðlilega treg.

ég kannast við þessa tilfinningu
tvær langömmur sem ég átti (og þótti vænt um, hitti þær samt allt of sjaldan) létust 1999-2000

fór í kistulagningu annarrar og jarðarfarir beggja

og ég FANN ALDREI NEITT

var bara … stopp … og var eiginlega fyrir að skammast mín fyrir að vera - að mér virtist - alveg *sama* einhvernveginn … var að velta því fyrir mér hvort ég væri eitthvað frík … eða tilfinningalega vanskapaður … eða … eitthvað … skildi ekkert í þessu

fyrr en á augnablikinu - bæði skiptin - sem kistan er látin síga niður í gröfina

þá *clix* … gerðist eitthvað … það snerist allt í hringi og ég fór að hágráta og alles

þannig að … ég veit ekki … kannski ertu eins og ég, þarft einhvern táknrænan atburð til að einhverjir partar af þér ‘átti sig’ á því sem er að gerast …

svo líka átti ég kærustu … :) … og það var alveg heví pikkles í gangi … alveg bara MESTA PIKKLES Í HEIMI sko … og fyrsta skiptið sem ég grét út af henni (hálfu ári eftir að vandræðin byrjuðu) var inni hjá áfangastjórunum tveimur í FB þegar ég var eitthvað að reyna að útskýra afhverju ég hefði mætt svona illa á önninni … þegar ég hlustaði á sjálfan mig byrja að segja söguna gerðist svona *kloings* og ég “fattaði” þetta dæmi þá allt íeinu … furðulegt en satt

btw - leið miklu betur eftirá bæði skiptin eftir að hafa grátið sko … þannig að … hm … ekki hafa áhyggjur af því að þú hafir ekki grátið, það er ekkert skylda neitt … en ég mæli samt með tilfinningalegri útrás en ég held hún komi örugglega á endanum

passaðu bara að loka þetta ekki inni, þ.e. talaðu um þetta við einhvern … ég er svo heppinn að bróðir hans pabba er mesti snillingur í heimi, spara þar fjögurþúsundkall á klukkutímann í sálfræðikostnað …

og með veikindin:
ef það virkar - þá bið ég fyrir þér - þó ég sé ekki trúaður
ef það virkar - þá sendi ég þér alla mína afgangsorku & styrk
ef það virkar - þá er fullt af fólki að hugsa fallega til þín hérna ;)

vona að þér gangi vel að finna út hvernig það er sem maður fer að því að vera sterkur, hver hefur sína eigin aðferð við það nefnilega … var persónulega ekki búinn að finna mína þegar ég var 16 …

anyways … gangi þér vel með þig og allt!