já…þá líka voru andstæðingarnir e-ð challenge, manni fannst þetta ekki bara vera svona grind.

kannast við þá tilfinningu, fyrst var stigið á mann eins og pöddu en síðan snýst dæmið við ef maður hefur þolinmæði.

Það er til nóg af leikjum sem leyfa ykkur að spila “classes” sem hafa sína kosti og galla. En í stað þess að horfa til framtíðar, prófið að horfa til fortíðar. Af öllum þeim “RPG”-leikjum sem eru núna í framleiðslu er aðeins einn sem lítur út fyrir að vera almennilegur CRPG-leikur, og það er Eschelon: Book One. Ekki einu sinni Fallout 3, sem gengur í gildruna af láta grafík skipta meira máli en allt annað, virðist ætla að breyta neinu þar.

Ég er til dæmis að fíla mig í botn við að spila gömlu Eye Of The Beholder-leikina aftur, og það er ekki besta dæmið um almennilegan CRPG-leiki.

Það sem mér finnst helst vanta í CRPG-leiki í dag eru tengsl á milli þeirra. Baldur's Gate 2 er síðasti leikurinn sem ég man eftir sem leyfði þér að halda áfram með character úr fyrri leik í seríunni. Þeir sem spiluðu gömlu “Gold Box”-leikina frá SSI vita alveg hvað ég er að tala um.

Raddleikarar geta betrumbætt fílinginn í hlutverkaleik, en þeir eru aldrei nauðsyn. Ekki einu sinni þegar um fræga og hæfileikaríka leikara er að ræða.

Ef ég ætti að benda á eitt svar við spurningunni “Af hverju finnast ekki lengur hlutverkaleikir með Classes”, þá er svarið leti. Leti hjá forriturunum að búa til allar sérþarfirnar sem svoleiðis kerfi þarf á að halda. Tökum Baldur's Gate 2 sem dæmi. Hver af aðalclössunum 8 hafði sérstök verkefni sem var ekki hægt að nálgast með hinum 7 clössunum. Bráðskemmtilegt í spilun, en getið þið ímyndað ykkur að forrita svoleiðis? Fullt af leikjahönnuðum geta það nefnilega ekki, sérstaklega þegar þeir eru búnir að eyða 3 árum og meginþorra rekstrarfés síns í að hanna hálfúrelta grafíkvél.