… ég sagði er einhvað að Í hausnum á þér …
En ef þú veist að það getur verið særandi að láta kalla sig NÖRD… af hverju gerðirðu það þá :/

S.s. fullyrðingarnar mínar geta orðið meira en skoðanir, þær get nefnilega orðið fullyrðingar!

Þetta dæmi þitt er samt svolítið hættulegt, því í þessu tilviki má segja að það að segja “ég er ég” sé mín skoðun því ég get ekki sannað að ég sé ég nema það sé fullkomlega skilgreint hvað sé “að vera”.

Hins vegar meina ég auðvitað að þegar það á við geta fullyrðingar mínar ekki verið annað en skoðanir, þó eflaust sé hægt að týna til dæmi um hitt. T.d. ef ég segi “Kjúklingur er besti maturinn” eða “Körfubolti er skemmtilegasta íþróttin” er ég ekki í þeirri stöðu að dæma hvort þetta sé satt, þannig að þetta eru bara mínar skoðanir. Á sama hátt þegar ég segi að grunnskólinn sé skítléttur get ég ekkert alhæft um það og því verður að líta á það sem mína skoðun. Það er viðtekin hugmynd í málflutningi að fullyrðingar kalla fram á sterkari viðbrögð en að bæta við “mér finnst” og því kýs ég að gera það alltaf. Það væri t.d. varla eins sterkt fyrir lögmann að segja “Mér finnst hinn ákærði augljóslega vera sekur” heldur en “Hinn ákærði er augljóslega sekur”, þegar hann reynir að sannfæra kviðdóm eða dómara.

Í grunnskóla? Ég þekki þannig kennara í MR en ekki í grunnskólanum mínum. Og já, það er mjög heimskulegt sjónarmið að segja að aldrei geti neitt orðið fullkomið enda á maður að fá 10 fyrir framúrskarandi þekkingu á námsefninu og góða framsetningu, ekki fyrir fullkomnun.