En þetta voru ekki skammstafanir hjá þér herra.

Ef við eigum að fara eftir ströngum málfræðireglum í sambandi við þessa skrift þína, ef skrift má kalla, þá voru þetta einungis stafsetningarvillur.

Ég er sammála Babas hérna, að íslenskan okkar sem við ættum að vera mjög stolt af, er ekki iðkuð einzog ætla mætti.

E.S
ég leyfi mér að nota skáldaleyfi á “einzog” og þar sem ég er ansi vel að mér í íslenskri málnotkun þá tel ég mig hafa rétt á því.

Djöfull er þetta lamað. Hvaða töluorð eru þetta(þeir sem eru vel að sér í íslenskri málfræði kunna að sjá glens í þessu). Ég efast stórlega um að þið verðið stolt af þessu þegar fram líða stundir.

Þið eruð þá að segja að það fari ekkert í taugarnar á ykkur þegar þið eruð að skoða íslenska heimasíðu og sjáið einhvern bregðast við kómískri athugasemd með einhverju álíka: lol lol rofl lol rofl!!!!!!!!!!
Það má athuga að þarna er dæmi um týpíska íslenska lágkúru sem lætur sér eki nægja að setja eitt upphrópunar merki heldur skellir þarna gríðarmörgum merkjum og apar svo eftir erlendum afstyrmum með einhvern bjánaskap.
Svo fer líka í taugarnar á mér þegar ég sé skrifað að einhver sé að leita AF einhverju… Það á að segja leita AÐ og er þetta ansi algeng villa hér.

“og temja sér gott, fallegt og vandað mál. Þá á ég að sjálfsögðu við íslenskuna.”

Djöfull er það “böggandi”

Orðið “böggandi” þykir hvorki gott, fallegt né vandað í íslensku máli.

<br><br>Hrist og Mist
vil eg að mér horn beri,
Skeggjöld og Skögul,
Hildur og Þrúður,
Hlökk og Herfjötur,
Göll og Geirölul,
Randgríð og Ráðgríð,
og Reginleif;
Þær bera einherjum öl.

- Grímnismál 36