Laufey, staða karla er líka skítt í Eþíópíu, Sádi-Arabíu og Íran. Reyndar fleiri löndum líka. Ég veit ekki útfrá afstæði hvort konur í þessum löndum hafi það eitthvað mikið verr hlutfallslega miða við karlana en konur gagnvart körlum á Íslandi.

Í sjálfu sér eru ákveðin gæði sem konur hafa haft fram yfir karla og öfugt. Þetta flækir jafnréttisbaráttuna á milli kynjanna. Við það að missa ákveðin forréttindi fá karlar í staðin ýmis önnur gæði sem konur höfðu haft einar áður og öfugt. Annað sem er að gerast líka, er að í stað kynjabaráttu leggja sumir áherslu á einstaklingsbaráttu, að ekki eigi að horfa á kyn, heldur einstaklinga. Einnig verðum við að viðurkenna að kynin eða kannski réttara að tala um kynferði hér, eru fleiri en tvö. Þessir kynferðishópar sumir hverjir halda fram sérstökum kynjagildum sem þeir krefjast að hafi jafnan rétt á við hefðbundin kynferðisgildi. Allt þetta gerir kynjaumræðuna flókna og auðvelt að vera að deila út og suður, vegna þess að oft erum við ekki að tala um sama hlutinn.

Persónulega er ég einstaklingshyggjumaður en um leið viðurkenni ég að einstaklingar skipast í hópa sem eru svo djúptækir að flestir vísa til einstaklingseðlis síns þegar þeir reyna að réttlæta afhverju þeir tilheyra frekar öðrum hópi en hinum. Ég viðurkenni þessa félagshópa og gildi þeirra, hlutverk og rétt til tilvistar í samfélaginu. Þess vegna er ég um leið félagshyggjumaður. Ég hef tilhneigingu til að líkja rétti og frelsi félagshópa við rétt og frelsi einstaklinga. Þar gildir það sama, siðferðisgildin eru þau sömu enda eru það einstaklingar sem knýja þau fram. Ég fer þannig fram á jafnan rétt félagshópa á sama hátt og ég fer fram á jafnan rétt einstaklinga.

Þessi afstaða og sýn á mannfélagið er kjarnin í frjálslyndri jafnaðarmennsku. Þess vegna er jafnaðarmennska líka félagshyggja um leið og hún er einstaklingshyggja. Hún er frjálslynd að því leiti að hún virðir rétt einstaklinga og félagshópa að ástunda sérstæði sitt og rækta, svo framalega sem ekki er gengið á hlut annarra. Hún er jafnaðarmennska því hún berst fyrir jöfnum rétti og virðingu einstaklinga og félagshópa. Hún er einstaklingshyggja af því hún virðir rétt einstaklingsins til sjálfræðis, frelsis, jöfnuðar og virðingar. Hún er félagshyggja af því að hún virðir rétt félagshópa til þess sama.

Frjálslynd jafnaðarmennska er líka lýðræðisleg. Hún styður lýðræðisgildi samfélagsins. Þess vegna áttu jafnaðarmenn oft mun meiri samleið með Sjálfstæðismönnun en róttækari félagshyggjufólki á tímum kaldastríðsins. Staða Íslands í alþjóðastjórnmálum var slíkt að við urðum að taka mjög sterka afstöðu með öðrum hvorum aðilanum. Jafnaðarmenn kusu að skipa sér mjög ákveðið á flokk með öðrum vestrænum lýðræðisríkjum, gegn alræðis- og ráðstjórnarríkjunum.

Í dag hefur þessi samleið með hægri mönnum algjörlega leystst upp. Má reyndar segja að jafnaðarmenn geta ekki lengur unnið með hægri mönnum vegna vaxandi hernaðarhyggju til hægri. Þetta skýrir hina hörðu afstöðu gegn sjálfstæðisflokknum sem virðist vera að reka hratt til hægri og má jafnvel greina ákveðnar fasískar tilhneigingar hjá flokknum. Það skiptir ekki máli hvort frekar er horft til stjórnarstíls sjálfstæðismanna hvort heldur í landstjórninni eða í ýmsum sveitastjórnum eða til efnahagsstjórnar.

Í efnahagsstjórn stærir sjálfstæðisflokkurinn sig af því að vera flokkur einkareksturs en í raun stendur hann fyrir risavöxnum ríkiskapítalisma. Það er ríkisvaldið sem stendur fyrir stórkostlegum framkvæmdum, sem eru svo risavaxnar að allt hagkerfið fer á annan endan. Svo mikinn að einstaklingsframtakið drukknar. Nánast öll orka hagkerfisins fer í að keyra áfram verkefni sem ríkið hefur stofnað til. Nákvæmlega svona var efnahagsstefna fasistanna í Þýskalandi og Ítalíu.

Já það er dapurlegt að fólk skuli láta blekkja sig með lygum orwelskunnar sem stöðugt er hamrað á af áróðursmaskínum hægri flokkanna, Framsóknar og Sjálfstæðisflokks.

M.