Móðir mín hefur margsins sagt mér að það sé ekki sniðugt að leggjast í leti og sofna… hún hefur núna verið vakandi í 12 ár með hjálp kaffibrúsa og þrúgursykurs. Hún sast líka oft við korktöfluna og sagði mér frá dögunum er hún svaf.
Hún er gráðug… gráðug sem björninn fljúgandi en gerir sé ekki grein fyrir eigin græðgi vegna blindandi vakningu englanna sem áður umlyktu hana með heillandi gasi og sníkjusögum. Er englar Ghutterstrúar gáfu mér von.. von um vonleysi alla tíð. Von sem sé ekki annað en eigin hala og eltir hann í von um smá slettu af fjarskiptum við himingeimana. Sem hefur gert sér hugarlund um sannleikskorn sumra sem ekki eru alltaf sönn heldur eru umlykt lygaflipum sem einstaka sinnum blanda geði við sál þína og gerir djöflana agndofa.
Móðir mín sagið mér líka oft frá alheimum yfirborðs blekkingarinnar, sem er heilsurænandi þoka sem engin getur flúið frá… sem er sem himnar guðanna hafi fallið….. sem er sem stór fletur hafi blindað sál þína með græðgi og sorg. Sem er sem undirborð gulra hnakka hafi verið flett af og upplýst þín einstöku leyndarmál og syndir… það er alheimur yfirborðsins.. heillandi að vissu leyti samt ráfandi í óvissu. Óvissu sem engin getur getið um í fræðiriti eða öðurur slíku…. Óvissu sem er alvitur, en lætur ekkert frá sér… Óvissa sem skapar höfuðverk og tilskapandi sársauka sem gnýstir um línur heimanna. Línurnar sem orðnar eru að flækju sem seint verður leyst. Línurnar sem tengja alheiminn við útheiminn, sem stendur svo einmanna… einn..í ólgandi hafi einmannaleikans sem virðir drekkja fleirum og fleirum þangaðtl það er aðeins einn eftir… og þessi eini er ég.