Einu sinni var gatnamálalögga sem hét Friðvin. Honum þótti rosalega gaman að horfa á Oprah og sjó SojaGúrkuna sína. Dag einn er hann var að sjúga gúrkuna sína kom frændi hans og sló hann í hnakkann með vöffluspaða. Við höggið beit Friðvin í sojagúrkuna sína. Við þetta varð Friðvin skiljanlega snælduvitlaus og kallaði frænda sinn öllum illum nöfnum. Frændi hans sem hér Sigurvin varð skíthræddur og hraðaði sér út með ekkasogi og væli. Kvöldið eftir sat Friðvin fyrir framan kassann og var að husa hvað hann ætti að sjúga í staðinn fyrir sojagúrkuna. Þá fékk hann snildarhugmynd. Að byrja bara að sjúga þumalinn. Það fílaði hann vel og var ávalt með sojasósu sér við hlið til að væta puttan öðuru hverju. Honum leist svo vel á puttan að hann byrjaði af einhverjum ástæðum að skipta stundum yfir á Fólk með Sirry. Friðvin var allveg í skýunum með þetta nýa líf sem hann hafði eignast og þakkaði Sigurvin oft fyrir að hafa bjargað honum úr vítahring sojagúrkunar.
2 árum eftir komu frændfólk hans frá Ítalíu í heimsókn og voru hjá honum í 3 daga. 3. daginn kom einn frændi hans sem var hjá honum og sló hann með ketti í hnakkann. Við það beit Friðvin puttan af sér og gleypti hann.
Eftir þessi 2 atvik uppgvötaði Friðvin að það væri meira til í lífinu en að sjúga eitthvað. Þannig að hann stóð upp, labbaði út að álverinu og fékk sér vinnu. Hann vann við að þrífa sojagúrkurnar fyrir matartíman og líkaði mjög vel við nýu vinnuna sína. Svo lifði hann hamingju samur og án allra frændfólkaheimsókna til síðasta dags lífs hans.