Hún sat ein í rólunni og rólaði sér fram og aftur, aftur og fram. Ljósa hárið hennar sveiflaðist í vindinum og hún gretti sig á móti sólinni.
„Vorið er að koma!“ kallaði hún hátt upp í loftið, en fékk auðvitað ekkert svar. Hún hélt áfram að róla og róla þegar ský dró fyrir sólu, en skýið var ekki ský heldur ungur piltur sem undraði sig á því við hvern stelpan væri að tala.
„Ég tala við alla, heiminn, sjálfa mig og sólina líka“ sagði hún hátt með bros á vör.
Stráknum fannst hún vera eitthvað hálf skrítin, en var samt forvitinn um hvað var á gangi í hausnum á henni.
„Helduru í alvöru að vorið sé að koma?“ spurði strákurinn áhyggjufullur.
„Já“, sagði stelpan skælbrosandi, „ég kallaði það til himinsins og um leið og snjókornin hættu að falla komst þú.“
“wasted on fixing all the problems that you made in your own head”