,,Kvikindið þitt! Hvað varstu að hugsa?’’ gargar Anna Dóra.
,,Ég veit það ekki…ég var ekki að hugsa’’ hann strýkur vandræðalegur yfir hnakkann.
,,Afhverju vildirðu tala við mig annars?’’ spyr hún.
,,Ég vildi segja þér, að…’’
Það er eins og hún standist ekki mátið. Hún grípur um hann og kyssir hann varlega.
Hann tekur utan um hana og þau standa í sömu stöðunni í smástund fyrir utan litla hreyfingu sem Krummi gerir þegar hann tekur eitthvað úr vasanum.
,,Hvað varstu að taka úr…’’ byrjar hún en hann tekur bara fastar um hana og kyssir hana áfram. Augun líta flóttalega í kringum sig. Enginn sjáanlegur.
Án þess að blikna stingur hann litla hnífnum í bakið á henni. Á bólakaf.
Hún gerir margar tilraunir til að losna en hann er miklu sterkari og hættir ekki að kyssa hana fyr en hann finnur að hún er hætt að anda.
Líflaus líkaminn fellur í jörðina og Krummi starir í smástund á hann eins og hann trúi þessu ekki. En eftir smástund brosir hann.
,,Elska þig!’’

,,Guð hvað ég er full’’ veinar hún í fanginu á honum.
,,Þetta verður allt í lagi’’
Hann kyssir hana á ennið og hallar sér svo örlítið og kyssir nefbroddinn eins laust og hann getur. Hún titrar þegar hann færir sig frá kinnunum og að vörunum en tekur á móti án þess að hugsa. Varir hans eru heitar og mjúkar og hún óskar þess í hljóði að stundin vari að eilífu.
,,Þú ert…’’ byrjar hún milli kossa en hann þaggar niður í henni.
Eftir nokkrar mínútur klæðir hún sig úr kjólnum og stendur í smástund á buxunum og hlírabol. Þröngur bolurinn lætur auðveldlega í ljós útstæð rifbeinin.
,,Stelpurnar sögðu að þú hefðir engan áhuga á stelpum’’ sagði hún og losar sig við buxurnar líka. Með erfiðsmunum vegna vímunnar gengur hún völt að rúminu aftur og leggst hjá honum.
,,Það er frekar öfugt, að þær hafi engan áhuga á mér. Þær hvísla bara sín á milli um að ég sé sætur en gera ekkert í því. Svo finnst þeim ég líka skrýtinn…’’
Hana kitlar við langan koss sem hann gefur henni á hálsinn.
,,Þetta mun skilja eftir sig far’’ tístir hún og vefur höndunum utan um bak hans.
,,Hvernig enduðum við eiginlega svona?’’ hvíslar hann og hallar enni sínu að hennar.
,,Veit það ekki’’ umlar hún og yppir öxlum meðan hann smeygir hlírabolnum yfir þær.
,,Þú stjórnar mér, algjörlega. Ég get ekki hugsað skýrt’’
Hún ýtir honum niður og færir hann úr buxunum.
,,Ég get ekki dáleitt fólk eins og mamma mín’’ flissar hann um leið og hún kyssir hann.
,,Víst. Ég gæti aldrei farið úr fötunum fyrir framan strák eftir það sem pabbi….’’
,,Uss, ég held að eitthver sé að koma. Láttu eins og þú sért sofandi’’ hann leggst í rúmið með hana í fanginu. Hún lokar augunum.
Það er bara Klara.
Finnst Grím að minnsta kosti.
Bara Klara brosir og fer út og lokar á eftir sér.
Þá reisir Grímur sig við og kyssir Valbrá rétt fyrir neðan eyrað. Hún flissar og strýkur daðurslega eftir úfnu hári hans.
,,Grímur…’’
Hann horfir spurnaraugum á hana en hún liggur bara með lokuð augun og bros á vör.
,,Hvað?’’
,,Aldrei fara frá mér, Grímur’’
Þá hlær hann stíft og leggur varirnar að augnlokunum.

Hún vaknar ein um morguninn. Undrandi reisir hún sig við. Hausverkurinn sem hún hafði búist við kemur ekki. Sennilega drykkurinn sem Grímur hafði gefið henni.
,,Grímur?’’ hvíslar hún og kveikir ljósin með klunnalegri hreyfingu. Fötin hans eru farin og eftir eru bara þunn fötin hennar í hrúgu og virðast ásaka hana um að hafa ekki brotið þau saman eins og vanalega. Allt gærkvöldið er eins og í móðu og hún man voða lítið eftir því sem gerðist. Sama hvað hún hugsar man hún ekkert meðan hún klæðir sig í. Blóðið á öxlinni eftir óvandaða götununina er storknað.
Kobbi!
Hún tekur andköf, rífur upp svefnherbergishurðina og klofar yfir nokkra sofandi krakka á ganginum. Hárið er úfið og flókið en það varð bara að hafa það.
Kobbi er ekki glaður á svipin þegar hún birtist vandræðaleg í hesthúsdyrunum.
,,Valbrá, ég treysti þér til að koma snemma heim en svo varstu í burtu í alla nótt og ég vissi ekkert hvar þú varst! Geturðu ímyndað þér hvað ég hafði miklar áhyggjur?’’ spurði hann.
,,Ég…þetta er allt í lagi. Ég gisti bara hjá Gunnu því ég var orðin svo þreytt!’’
,,Þú lofaðir að koma heim fyrir miðnætti….hvar eru buxurnar þínar? Ertu búin að vera að drekka? Hvað er þetta á hálsinum á þér… í bað með þig!’’ hann bendir pirraður í átt að húsinu og einbeitir sér aftur að hestinum. Reynir að láta sem hann hafi ekki séð sogblettinn.
Óánægð með frammistöðu sína fer hún í bað.
Eftir það fer hún í búðina á horninu og kaupir grænmeti eins og Kobbi hafði beðið hana um.
Stundum vildi hún óska að hún gæti hitt Krumma aftur. Að hún væri hjá honum núna og gæti talað við hann og fengið hann til að hjálpa sér.
Hann gat verið ágætur stundum.
Snorri stóð og var að tína brokkolí í poka.
,,Snorri’’ hún gengur til hans. Hann lítur á hana ólýsanlega pirraður á svipin.
,,Hvað? Sama kvöld og þú skammar mig fyrir að vera með annari stelpu hopparðu bara upp í rúm með Grím! Veistu hver hann er? Nei! Hann hefur átt kærustur áður og veistu hvað kom fyrir þær? Ha?’’
Hann hristi hana alla til svo tennurnar glömruðu.
,,Nei, það veit ég ekki!’’ orgar hún og hann sleppir henni.
,,Þær finnast dánar rétt utan við skóginn með bitför í hálsinum og ekkert blóð í andlitinu. Hann er vampíra, Valbrá! Það vita það allir! Þú vilt bara ekki taka eftir því! Of upptekin við að gera mig afbrýðisaman svo ég fari til þín aftur’’ hvæsir hann.
Sjaldan hafði hún séð Snorra svona reiðan, hann hafði samt greinilega smá áhyggjur af henni.
,,Ég vil innilegar en þig grunar taka eftir því, og hvernig vissirðu að við sváfum í sama rúmi?’’ spyr hún og grípur ósjálfrátt um rauðan blettinn á hálsinum, reynir að fela hann.
,,Klara er í augnablikinu að dreifa því um svæðið sem nýjasta slúðrinu. Flýgur fiskisagan!’’
,,Ha?’’ skrækti hún hás.
,,Já, talaðu við hana, ekki mig ef þú vilt….’’ byrjar hann en hún greip fram í.
,,Snorri, gerirðu þér grein fyrir því að þú ert strákurinn sem lofaði að fyrirgefa mér alltaf þó hann lægi á dánarbeði eftir að ég hafi stungið hann í hjartað!?’’
,,Nei, ég er ekki hann lengur’’
,,Hvað meinarðu?’’ hún hristir hausinn og hnyklar brýrnar.
,,Fyrst að þú ert ekki lengur stelpan sem sagðist þykja vænna um mig en henni mundi nokkurntíman þykja um nokkra manneskju, þá er ég ekki hann’’ urraði hann. Hún hnussaði.
,, Manneskju, sagði ég. Varstu ekki að enda við að segja að Grímur væri vampíra?’’
Svipurinn sem hann sendi henni var álíka glaðlegur og ef hún hefði slegið hann utanundir.