Um leið og ég sé strákinn sé ég að hann er frekur.
Hann stendur fyrir framan nammibarinn og öskrar frekjulega á mömmu sína sem getur ekkert gert. Hann hoppar upp í loftið og um leið stappar hann fótunum, íklæddum stígvélum, í gólfið.
Hann er rauðhærður, feitur og einstaklega frekur.
Við könnumst öll við svona krakka, í búðinni, í bíó eða bara úti á götu. Við höfum öll séð svona frekjustampa.
Krakkinn verður bara leiðinlegri og leiðinlegri og er byrjaður að öskra blótsyrði, sem enginn svo ungur ætti að þekkja, í áttina að mömmu sinni.
Aumingja konan, að þurfa að kljást við svona barn.
Hún er byrjuð að gráta og krakkinn byrjaður að sparka í hana.
Núna hleypur stráksi eins og vitleysingur út um alla búðina og öskrar að mamma sín sé tík. Fólkið lítur hissa á barnið. Sumir vorkenna mömmunni og aðrir ásaka hana í hljóði um að vera léleg mamma.
En þau eiga ekki að ásaka hana. Þau eiga að ásaka mig.
Þau eiga að ásaka mig fyrir að taka ekki þátt í uppeldinu á mínu eigin barni.
Mínu eigin rauðhærða, feita og freka barni.