‘‘Fyrirgefið mér, ég bara gat þetta ekki lengur“ Skrifa ég á blaðsnepil með tárin í augunum og fleygi honum á borðið. Hugurinn hefur tekið ákvörðun, ég veit innst inni að ekki verður aftur snúið. Þó vill hjartað enn berjast til síðasta blóðdropa. Kaldhæðnislegt, síðasta blóðdropa…
Hægri höndin titrar svo mikið að halda mætti að hún sé ekki lengur hluti af mér, hún lætur ekki að stjórn. Ég tek mig taki og skipa höndinni að kyrrast um leið og ég horfi á æðarnar á vinstri úlnlið. Nú er um að gera að haga þessu rétt, ekkert má bregða undan. Ég bregð hnífnum á kaf ofarlega á úlnliðnum og sker hægt niður og blóðið spýtist út í heilmiklu magni. Eins og það hafi beðið þess lengi að sleppa loksins úr hræðilegri prísund sinni. Eitt andartak kreppist höndin saman, ég missi hnífinn. Get ekki tekið hann upp, er of máttlaus. En það sakar ekki, þetta var nóg. Hver andardráttur verður erfiðari, hjartslátturinn hægari og ég finn hvernig deyfðin færist yfir mig.

Það er ekki vont að deyja þegar það er helmingi verra að lifa.