Svo leið sunnudagskvöldið fyrragær að nafni, að til mín kom snót sem séð hefur sína daga bæði feguri og umfangsminni. Hún hefur mér löngum þótt fríð, en aldregi hef ég lagt við annan mann að deila þessum skoðunum óspurður því eigi er auðvelt að líta framhjá augljósum göllum þegar innihaldið er rotið líkt og grautarsmurður hvalreki sem angar í sumarsólinni. Ég hef notið hennar á sjötta mánuð núna. Höfum við átt samneyti oftar en einu sinni og oftar en tvisvar á þessum tíma enda höfum við eigi getað hamið okkur. Beislin og mélin sem beisnir nágrannar hjálögðu til okkar á mottuna sem situr hálfskökk fyrir utan hurðina, urðu strax aðeins okkur tveimur til nautna og juku á þann losta sem var okkar eina vítamín í grárri sýn á litríka tilveru. En þá skal að botni sögunnar komið loks. Ofangreint og nýliðið sunnudagskvöld kom þessu ungfrú eigi jómfrú í heimsókn til mín og skreið sem leið lá ofaní flet mitt mér að óvörum. Var ég sofandi í fjarka og hafði lagt hendur mínar eins og hliðlægan tígul á koddann. Ég var við það að sofna þegar ég finn ungfrúnna mása inní herberginu mínu. Eins og oft er um svefnþunga menn lifði ég snöggt í þeirri von um að þetta væri ímyndum ellegar geðveiki í mér en engu að síður kom á daginn (þó réttara um kvöldið) að þarna var hún mætt í öllum sínum veldum. Rúmið mitt er eigi stórt, en þó nægilega stórt fyrir tvær sálir af guðlegri hófsemi til að deila sæng, en við erum nú bæði komin yfir og hún þó ríflegra en ég þau hóflegu mörk í stærð. En fyrr en varði var hún skriðin með kaldar loppur uppí mína hlýju sæng og færði sig nær. Það þykir mér ávallt vera leiðinda siður kvenngæra að þurfa að nudda sér hrollköldum uppvið skrokkinn minn á tímum sem þessum. En til að vera ekki leiðinlegur og eiga á hættu heimsókn frá vinkonum hennar og stelpu-stráka vinum hennar um að hlýja þyrfti ég minni frú lét ég þetta óátalið. Næst þegar hún var svo kominn með haus uppað eyra mínu og hóf nú að pústra mikið í það. Enda seint talið að sjálfhverf dýr eins og konur sannasta sagna eru, veiti því nokkra athygli hvað fer frá þeim öðruvísi en á prenti. Mikið þykir mér undarlegt að kvennhræðum finnist þetta merki um umhyggju að bleyta eyra makans inn að merg með andardrætti sem myndar svipaðan hávaða og loftpressa í fjarlægð. Nú vildi hún þó fullkomna uppvöknun mína með því að smeygja hendi sinni yfir brjóst mitt og límdist hún þar föst eftir nokkurar sekúndur. Eigi var þetta mér til mikillar undrunar þar sem kvennhræður vilja taka steypibað fremur á morgnana heldur en kvöldið sem sýnir greinilega metnað þeirra í dagsverki sínu. Nú var ég þarna staddur í mínu rúmi með loftpressu hummandi í eyra mitt og líkama sem klæjaði undan límsnertingu frúarinnar. Þetta var þá rómantík og kúr í hugum kvenna. Eigi er ég það bugaður að láta mig þetta hljóður sæta og snéri mér útað vegg. Fann ég þá að fingri var potað í bak mitt og hófst hraðar en augað hafði blikkað spurningaflóð andskotans. Þykir mér þetta illt að þola. Ákvað ég að reyna að þagga niður í flakinu með því að gæla við lendur þess. En skreikaði á skötinnu því slíkt var smjörið og fnykurinn að engum nema nútímakonu hefði dottið í hug að vera boðs-verð í þessu ástandi. Lagði ég nú á ráðin hvurnig ég gæti losnað við þetta og nælt mér í blómarós að hætti sveita landsins. En eigi var það svo auðvelt því nútímakonur landsins blökna í samanburði við fljóð fyrri tíma og hana nú, sjálfstæðinu þarf líka að fylgja hreinlæti!

kv.
WuTangThis