Þú sleppir fötunum og þau lenda í hrúgu á gólfinu. Þú lítur í spegilinn. Slegið hárið liggur niður með tárvotum vanganum. Sólin skín inn um gluggann og lýsir upp andlitið á þér.
Hvað er að…?
Þú svarar ekki. En ég veit svarið. Það er tilfinningin. Það versta sem komið hefur fyrir þig.
Hvernig gerðist það…?
Af hverju varðstu svona…?
Annað tár rennur niður kinnina á þér og niður í kjöltuna. Þú ert einmana, ég veit. Tilfinningin sem greip þig heljartökum. Tilfinninguna sem þú sekkur dýpra og dýpra ofan í. Verst að þú lærðir aldrei að synda.
Hver ertu?…
Ég trúi því ekki að þú sért ég…