Það heyrðist brak í greinum. Hann var ekki einn. Hann leit í kringum sig en sá ekki neinn. Byrjaði að hlaupa. Hljóp tíu mílur. Stoppaði og fékk sér vatn. Gaf dverginum líka.

Hélt áfram, laus við dverginn. Hljóp og hljóp á tveimur jafnfljótum. Hann virtist vera óstöðvandi. þvílíkt þol, enda æfði hann kúluvarp.

Hann var kominn heim. Greip penna. Svona bláan þið vitið. Hann var ekki einn. Hann leit í kring en sá ekki neinn. Það var myrkur. Þeir gerðu árás. Hann barðist hetjulega en þeir yfirbuguðu hann og hengdu hann. Hann veinaði eins og smástelpa. Þeir hlógu. Fengu sér smók. Skyndilega stóð hann við hlið þeirra. Hannes, Hannes Penni síðar meir. Hann drap þá alla í einum rykk og fór síðan að skíta. Vá, það var best.

Hann kost að því að hann var einn og yfirgefinn. Hann sá eftir öllu. Braut pennann og þar með sálu sína. Hann steig til Himna.