Magnús var maður sem var alls ekki þolinmóður persóna og átti lítið sem enga vini.

Magnús átti heima í íbúð sem var með eldhúsi og svefnherbergi í sama herbergi og baðherbergi hliðiná.

Alls ekki stór íbúð.

Eitt sinn var Magnús úti að skokka og eins og vanalega með dagdrauma í leiðini.

Hann vonaðist eftir stórri íbúð og mikið af bílum.

Ekki allir fá allt sem þeir vilja.. en hey það er bara það sem ég tel.

Magnús hélt áfram að skokka, klukkan var 10 að kveldi 3. des.

Það var dimmt úti og Magnús var myrkfælin.

Undirgöngin sem hann var hræddur við voru framundan, Magnús var týpískur aumingji.

Magnús nuddaði á sér axlirnar og hugsaði um að það gæti einhver brugðið honum þarna inni.

En Magnús stappaði sig í stálinu og sagði við sjálfan sig “ég er engin skræfa!”

Hann labbaði í át að undirgöngunum og labbaði inn fyrsta skrefið inn í þau.

Það var veggjakrot sem lýstust upp í myrkrinu en gáfu ekkert ljós þrátt fyrir það.

Magnús var hálfnaður þegar hann heyrði brak.

“HVER ER ÞAR!!??” Öskraði Magnús svo hátt að það skarst í eyrun á honum sjálfum.

Magnús heyrði lágt fliss og ætlaði að hlaupa burt en fann eitthvað snerta hann.

Magnús greip í viðkomandi og það var lítil stelpa að biðja um hjálp.

Magnús hugsaði sig lengi um en hrinti henni svo niður, stelpan ætlaði að fara upp en Magnús hélt henni niðri.

“Hvað ertu að gera!?” Öskraði stelpan.
“Usss.. þetta verður leyndarmálið okkar” sagði Magnús.

Hann girti niður um stelpuna og leikti sér aðeins með hana (og ekki á góðan hátt).

Stelpan var grátandi þegar að Magnús stóð upp.

Magnús var labbaði í burtu brosti og hugsaði “hey ég er ekki lengur hreinn sveinn”