Ég bjó til þessa sögu og lét hana á síðuna mína www.folk.is/fann-ekkert-nafn vildi bara segja eins og þið haldið að ég hafi ekki stolið
henni ;]



1 kafli..! “Ha?” sagði Klara í símanum..

“Hvað meinaru.. bílslys.. ? er í lagi með hana? getið þið ekki hjálpað henni!?” svo skellti Klara á grátandi og hljóp upp í herbergið sitt og sökk sér grátandi í koddann.

Eftir korter stóð Klara upp enþá grátandi og þrútin í framan. Hún teygði sig í síman og hringdi í pabba sinn.
“Hæ pabbi” sagði Klara með lágri snöktandi rödd.
“Þú heyrðir hvað gerðist?” sagði pabbi hennar
“Já..” sagði Klara og heyrði að pabbi hennar var rámur í röddinni og örugglega nýbúinn að gráta.
“Ég er á leiðinni og kem að sækja þig og fer með þig uppá spítala okey?”
“ókey pabbi ég bíð” svaraði Klara og lagði á.
Eftir 10 mínútur heyrðist í bíl úti.
Klara labbaði fyrst en hljóp svo út og tók í kringum hálsinn á pabba sínum hágrátandi.
“Ég veit elskan ég veit” sagði pabbi hennar.


Þau keyrðu uppá spítala og spurðust um. Læknir vísaði þeim hvert þau ættu að fara.
Þau biðu og biðu og biðu.
Svo loksins kom læknir út..
“Mér þykir leitt að segja ykkur að við gátum ekki bjargað henni. Ég sammhryggst innilega.”
Klara byrjaði að gráta í fanginu á pabba sínum og vissi að hann var líka að gráta.
“Já það verður víst bara við tvö” sagði pabbi hennar sorgmæddur.
Klara hugsaði um hvað myndi gerast næst .. þegar mamma hennar er dáin .. ekki lengur hjá henni.
Hvað myndi gerast næst..?

Kafli 2.

5 árum seinna..

“Klaraa vaknaðu.. morgun matur..!” heyrði Klara kvenlega rödd segja mjöög líka mömmu sinni.
Hún fór niður, og þarna stóð mamma hennar með pönnu í hendinni og brosandi í sínum laugardags fötum.
“Klara vaknaðu eins og skot!!” Kallaði pabbi hennar og Klara hrökk upp úr draumnum. Þetta var allt víst draumur hugsaði hún.
Þetta var venjulegur morgun hjá 15 ára Klöru.
“Klara! Núna!” kallaði pabbi hennar.
Klara staulaðist á fætur og fór niður. Þarna stóð ekki mamma hennar. Þarna stóð pabbi hennar með seríos pakka.
Það voru 5 ár síðan að mamma sín hafði dáið og Klara saknaði hennar svo mikið.
Klara borðaði og gerði sig tilbúna fyrir skólann.
Eins og venjulega missti hún af rútunni í skólan og þurfti að labba.

“Þú ert sein!” sagði Frú Jóna kennarinn hennar.
“Fyrirgefðu hvað ég mætti seint” sagði Klara og settist hliðin á vinkonu sinni, Nínu.
“Vá þú ert alltaf svo sein, annar draumur ?” sagði Nína
“Já.. alltaf sami draumurinn, um mömmu” svaraði Klara og fékk kökk í hálsinn en náði þó að kyngja honum.

Framhald