Hurðinni var lokað gætilega og kona gekk hljóðlega frá húsinu. Húsið var stórt og fallegt og konan var ekki síðri, há, grönn og glæsileg. Hún gekk hratt inn eftir húsasundinu og leit annað slagið við, eins og til að gá hvort henni væri veitt eftirför.
Hann drap letilega í sígarettunni. Þarna kom hún loksins, hann var búinn að bíða lengi. En það yrði líklega þess virði, hann varð að gera þetta fyrir hana. Ekkert gæti stoppað hann núna, engir öryggisverðir, ekkert. Hann hugsaði með sér hvað svona fræg og glæsileg kona væri að gera ein úti að nóttu til. En.. hann var líklega bara heppinn.
Hjartað barðist um í brjóstinu á henni. ,,Nei láttu ekki svona, það er enginn hérna. Það er bara langt síðan þú hefur verið ein úti að kvöldlagi. Þetta er bara hræðslan það er enginn hérna nema þú.“ hugsaði hún með sjálfri sér. En hvað var þetta? Hún heyrði fótatak. Henni fannst eins og hjartað væri að hoppa úr henni, það sló svo hratt. ,,Nei, ekki líta við. Þetta var örugglega bara köttur eða eitthvað.” reyndi hún að segja sjálfri sér. En hún varð að gá, bara til að vera viss. Afar varlega og hægt sneri hún sér við. Hún stirðnaði upp og það var næstum liðið yfir hana. Það var einhver þarna, hún sá hávaxinn skugga nálgast. Hún tók til fótanna.
Ansans vandræði! Afhverju þurfti hún að snúa sér við. Jæja, ef hún vildi hafa þetta svona þá yrði bara að hafa það. Hann kallaði lágt á eftir henni ,,Hei þú, stoppaðu! Stoppaðu núna!“ En hún hljóp bara áfram. Hann bölvaði lágt með sjálfum sér en tók svo að hlaupa líka.
”Gerðu það Guð hjálpaðu mér.“ bað hún á meðan tárin streymdu niður kinnarnar. ”Ég vil ekki deyja strax, hann hlýtur að vera brjálaður morðingi. Annars væri hann ekki að hlaupa á eftir mér! Ég sem er rétt að verða heimsfræg leikkona. Mig langar að eignast börn, fjölskyldu. Gerðu það, gerðu það hjálpaðu mér.“ Hún hljóp áfram, hrasandi og snöktandi. Þegar hún leit við sá hún að hann var farinn að hlaupa líka og nálgaðist óðum. Hún æpti upp yfir sig og reyndi að auka hraðann.
Hann var orðinn móður og þreyttur. Hann nennti varla að standa í þessu lengur en hann hafði lofað að gera þetta. Hann vildi ekki svíkja enn eitt loforðið. Hann þoldi ekki að sjá vonbrigðin í augum hennar einu sinni enn. Hann yrði að standa við þetta. Hann beit á jaxlinn og hljóp hraðar, hann sá að hún var við það að gefast upp. Þá myndi hann loksins ná henni. Ekkert stoppaði hann núna. Hann glotti aðeins, nema hún myndi fá hjartaáfall og gefa upp öndina hérna úti. Þá væri allt erfiðið sem hann hafði lagt á sig til einskis. Hann hafði jú reynt oft áður en alltaf verið stöðvaður. Af einkennisklæddum öryggisvörðum og lögregluþjónum. ”Meira hvað þessar ungu og nýju kvikmyndastjörnur eru tortryggnar“ hugsaði hann og sá að hann var alveg að ná henni.
Hún gat varla meira, lungun voru að gefa sig. En hún heyrði alltaf másið í honum rétt fyrir aftan sig. Hún gat þetta ekki lengur og ákvað að stansa bara og taka því sem kæmi. En hún ætlaði ekki að gefast upp auðveldlega. Hún stansaði og sneri sér við. Hann kom næstum alveg að henni en stóð síðan alveg kyrr. Hvorugt þeirra sagði neitt um stund. Svo sá hún að hann teygði sig í vasann. ”Hann er með byssu.“ flaug í gegnum hugann. Hún sá á andliti hans einhvers konar sigurbros. En það sem hann dró upp úr vasanum var ekki byssa. Það var penni og blaðsnepill.
”Heldurðu að þú gætir nokkuð gefið mér eiginhandaráritun handa dóttur minni?"