Einn sólbjartan dag í júlímánuði sá ég mannin sem býr á horni Klekksvegar og Háaholts. Ekki var hann fríður, hvað þá vel lyktandi. Mig langaði ofboðslega að ganga að honum með stórann eldhúshníf, stinga hann á hol og horfa á hann blæða út þangað til hann mundi deyja og rotna á miðri götu þar sem fólk mundi traðka á honum daginn út og daginn inn og enginn reynir að hjálpa honum, enginn í heiminumer svo ásthlýr að hann getur hjálpað rotnandi manni á lappir svo hann geti haldið áfram ferð sinni um lífið.
En þetta virkar ekki svona, maðurinn fær víst að lifa og ég held áfram ferð minni án þess að leggja augu mín á hann, ég held bara fyrir nefið og geng áfram, þangað til ég kem að klettabrún og ég steypi mér fram af, þar sem ég flýg niður og skerst svo í gegnum klettana að neðan, þar mun mér blæða út og rotna þangað til skip rekur að landi og skipsmenn bjarga mér um borð en því miður er ég löngu dáin og þýðir þá lítið að reyna að bjarga mér, þeir henda mér þá út í hafið bláa hafið og ég flýt um þangað til aðrir skipsmenn rekast á mig. En þangað til, bíð ég!