ég man ekki hver sagði mér það hvernig ég komst að því.
ég man eftir sársaukanum.
maríu leið hræðileg, mömmu líka öllum. auðvitað þetta snerti okkur öll.
aumingja pétur, aumingja konan hans. skrýtið ég hitti þau eiginlega ekki neitt, strákinn þeirra aldrei. of seint núna.
dáinn.
þetta er að verða að slitrum er ekki best að byrja á byrjunninni.
þau voru öll svo ung öll um 17-18.
þau áttu ekki skilið að deyja ekkert þeirra.
ég man að maría fór einu sinni á spitalann og sagðist ætla að tala við hann þá hélt ég að hann myndi vakna líka hinn strákurinn.
hvorugur vaknaði. hjörtun gáfust upp.
lang verst af öllu sem ég heyrði var samt þegar maría sagði okkur að pétur hafi farið að sækja hann áflugvöllinn.
sá vélina koma, sá hana falla í sjóinn.
ég grét oft ég sagði samt engum ég geri það aldrei. ekki þegar hann dó ,ekki þegar karl dó, ekki þegar afi dó. aldrei.
einn lifði af, hann er víst líkan dáinn núna.
það eru bara tvö ár síðan en sársaukinn fer ekki.
við grátum öll þegar það er talað um það, inn í okkur eða upphátt.
reynum að vera sterk.
alltaf þegar það er talað um slysið í skerjafirðinum