Slepptu mér, gerðu það slepptu mér, slepptu hjartanu í mér, slepptu sálinni í mér. Þá loksins get ég kannski sleppt þér. Þú ert samt alltaf þarna, falinn lengst inni, undir gömlum hugsunum og minningum, rykfallinn og snjáður en samt sleppiru ekki, fastur, umlykur mig en samt.. en samt ekki.
Ég get ekki hætt að hugsa um þig, þú, þú, þú! Alltaf kemur þú upp, hvernig á ég að geta ráðið við þetta, ég sem ræð ekki einu sinni við að vaska upp án þess að bresta í grát. Mér finnst ég svo lítil, svo bitur, einsog sálin í mér sé ekki neitt neitt lengur.. en samt alltaf þetta endalausa svæði af þér, þú ert ég, en ég, ég er ekki þú.
Þú veist ekki hvernig þetta er, þú átt eitthvað, ég átti þig, nú á ég ekki lengur. Ég vill þig aftur, til að ég geti haldið áfram að lifa, þú verður að koma aftur, eða hverfa allveg, hverfa.. fara.. burt, bara burt. Burtu frá mér, burtu frá þér, burtu frá okkur. Er eitthvað “okkur”? Erum “við” til lengur, vorum við eitthvern tíman til? Er ég bara orðin fórnarlamb minna eigin sjúku hugsana? Ég get þetta ekki, Jú! Ég get þetta víst, NEI, JÚ, NEI!!!! Ég hef ekki styrkinn, ég get þetta ekki, en ég ætla samt, ég verð, ég get ekki haldið þessu áfram svona. Kannski er ekki lausnin að hann hverfi, kannski verð ég að hverfa. Já.. já, þetta er lausnin, ég get, ég skal, ég vil.. en vill ég?
Hvaða máli skiptir hvað ég vill?

“Elsku mamma og pabbi, þið vitið ekki hversu erfitt það er að vera að skrifa þetta bréf, og að þurfa þess yfir höfuð, en þetta er það sem ég verð að gera, eina leiðin til þess að mér líði vel…..”