Ég á gangi í miðborginni um morgun. Snemma um morgun, áður en allir vakna. Ég á gangi í miðborginni og ætla að gefa öndunum því að þær eiga skilið umbun fyrir að haldast óspilltar. Aðeins baráttan um brauðið, ekkert baktjaldamakk. Geng fyrst í gegnum kirkjugarðinn því þar er mest súrefni. Hinir dauðu anda ekki. Kominn er dagur eða svo segir sólin sem er orðin ógnvekjandi stór. Ég óttast að hún taki brátt yfir allt, þegar hún svíður af seinustu hárin af hnakkanum og brennir lítillega á mér bakið. Ég geng nakin því allir eru sofandi. Ég vona að þeir vakni aldrei aftur, það er þægilegt að ganga nakin í þurru grasinu. Ég geng í gegnum flúruðu kirkjuna upplýstu, þar í kring er þurrasta grasið. Hún er upplýst. Brennandi sólin hefur vikið fyrir köldum mánanum. Enginn kaþólskur á kreiki enda komið kvöld. Það kemur enginn út úr þessu.
Ég á gangi niðri á höfn um kvöld. Krabbar og krossfiskar í fiskikerjum. Hvað borða þeir? Ég sting puttanum ofan í salt vatnið. Enginn bítur á. Ekkert gerist. Ég lít í kringum mig. Tívoli, eimreið og rússatogari marrar við bakkann. Kastari lýsir upp dekkið. Það glampar á ryðið í skæru ljósinu. Komin er nótt og máninn eltir mig um hafnarbakkann. Ég geng nakin því allir eru sofandi. Mér verður ekki kalt, ég er komin með þykkan skráp sem ekkert bítur á. Það er þægilegt að ganga á hellulögðum hafnarbakkanum, þó hann verði svo malbikaður. Við flothöfnina liggur blá skúta.
Ég á siglingu úti á sjó. Þó ekki bærist hár á höfði þá gefur samt nægan vind í seglin mín. Ég sigli út á opið haf. Brátt hefur þykk þoka umlukið allt. Út úr þokunni koma fljúgandi fiskar. Flugfiskar. Sumir lenda á dekkinu. Þeir virðast svangir. Þeir éta viðinn í bláu skútunni minni. Nú er enginn máni sjáanlegur bara þykk þokan og ekkert upplýst.
Ég á sundi í sjónum. Ég er brjóskfiskur með þykkan skráp.