Stríðshetja?

Nú geisar stríð hérna í wietnam. Ég heit Pam ég er 12 ára strákur og á heima hér í wíetnam. Í dag vaknaði ég snemma og fór að gera skildu mína. Tína upp líkamsparta
af hermönnum sem hafa dáið hér í wietnam. Ég veit svolítið um stríðið. Faðir minn er hermaður og hefur sagt mér margt í gegnum bréf sem hann sendi. En ég fæ enginn bréf frá honum lengur.

Ég man eftir einum deigi þegar ég var að labba í akrinum. Hermaður kom að mér, hann var ekki eins og ég. Hann var með skrítna húð, hann hafði verið að fela sig þarna í langan tíma. Því hann var einn. Enginn annar hermaður sem var alveg eins og hann var nálægt. Ég sá að hann grét, hann var svo hræddur. En allt í einu kom maður æðandi að honum með byssu. Hann skaut hann beint í hausinn.

Sá sem réðst á skrítna manninn með skrítnu húðina var frá wietnam. Hann leit að mér, öskraði FARÐU HEIM. Ég hljóp eins hratt og fætur mínar þoldu.
Faldi mig bak við hús og grét. Kvenar verður þetta búið. Kvenar verður stríðið búið.

En eitt föstudags kvöld vissi ég að þetta endar aldrei. Þeir réðust inn, skrítnu mennirnir með byssur. Þeir tóku mömmu mína og drápur hana. Ég veit ekki af hverju en þeir gerðu það. Ég horfði á meðan að þeir drógu mömmu inn í hús sem var nálægt. Ég heyrði öskrin í mömmu og svo eftir smá stund heyrði ég háan hvell, og eftir það heyrði ég ekki öskrin lengur. Skrítnu mennirnir stauluðust út, sást greinilega að þeir sáu eftir því sem þeir gerðu. Ég sat þarna þangað til að þeir löbbuðu út.
Ég hljóp inn í húsið, vonaði, bara vonaði að það var allt í lagi með mömmu, en svo var ekki, hún lá í blóði sínu á jörðinni. Eftir þetta hataði ég alla skrítnu hermennina.

Einn daginn fann ég handsprengju, ónotaða handsprengju. Ég ákvað að hefna mín á þessum fíflum. Ég labbaði hægt að skrítnu mönnunum með byssurnar. Þeir sátu þarna með sígarettur í munninum og vissu ekkert hver ég var, héldu bara að ég væri lítill, saklaus strákur. Ég hélt á handsprengjunni fyrir aftan baka, ég var búinn að taka pinnann úr. Þeir horfðu á mig með bros á vör. Ég horfði til baka bara sakleysisleg, en svo kastaði ég handsprengjunni að þeim og hljóp eins og fætur toguðu í burtu. Ég heyrði rosalegan hvell fyrir aftan mig, ég horfði ekki til baka, ég heyrði rosalegar kvalir, ég horfði ekki til baka…………





Ég fékk margar upplýsingar frá manni sem átti heima frá wietnam. Ein og með það að vakna á morgnanna og tína upp líkamsparta af fólki, það var sannleikur. Hann gerði það í alvöru á hverjum morgni.