Ég sat bara og starði á auðan,hvítan,tómlegan og sérstaklega niðurdrepandi skjáinn á tölvunni minni sem hægir á sér í Pacman.
ÉG TRÚI ÞESSU EKKI!!!
Enn og aftur,helvítis ritstífla,aftur og AFTUR!!!
“Er þetta sem þessir aumingja rithöfundar lenda í?
Að geta ekki skrifað um neitt ekki einu sinni HVERNIG HELVÍTIS VEGGURINN ER Á LITINN!!!!”
Guð minn góður ég er að tala við sjálfan mig…
Ég er Haraldur…heiti meina ég.
Ég er að reyna að skrifa eina skitna 500 orða ritgerð um…
tja,um hvað sem er.Eina sögu um eitthvað.
Venjulega gengur mér bara vel að koma með nýjar og ferskar hugmyndir um allskonar efni,einu sinni skrifaði ég sögu um kindur úti í haga.Ekki spurja.
En ekki tekst það núna.Engar kindur geta bjargað mér núna.
Það er eins og risastór stífla hafi verið reist fyrir hugmyndaflæði mitt.
Kannski get ég ekki skrifað vegna þess að síðastliðna fimm klukkutíma hef ég setið á mínum feita rassi og borað í nefið á mér.
Og að henni eigi að vera skilað á morgun.
Afar örvandi fyrir hugsanaflæði.
Ég get náttúrulega ekki pantað hugmyndir eftir færibandi.
En klukkan er tvö og skáldagyðja mín skal láta sjá sig.
….Ef ég vissi bara símann hjá henni.
Hvað með það ég verð að reyna.
Ég kom mér í stellingar,og einn,tveir og skrifa!
eeee…Ástarsaga.

“…hann sá þegar hún renndi augunum yfir hann eins og risa KJÖTLÆRI.”
Þetta er BARA heimskulegt.
“…því það var bara eitt sem hún þráði að geta verið í örmum hans,sterklegum og öruggum að…að…”
Mér finnst ástarsögur hvort sem er leiðinlegar.
En…spennusögu?
“…”SJÚKRALIÐI!!!“A llstaðar voru öskur í kringum hann en hæst hljómaði hans eigið þegar hann fékk sprengjubrot í andlitið.
”hjálpaðu honum!“..Hver i andskotanum var þetta?
”50ml af morfí…“
PLAFF!!!…Þetta hljómar asnalega.
PIFF..POFF..KABLAMAZ!!!
HELVÍTIS!!!!!Ég finn ekki einu sinni rétt ”sound-effect“ yfir
sprengingu.Ojæja.
Ætli það hafi ekki allir upprennandi rithöfundar lent í þessu?
Ég verð að skrifa um eitthvað ferskt,eitthvað sem menn skrifa ekki á 15 mínútum.Það verður að vera algjörlega nýtt.Mannleg saga um eitthvað sem allir lenda í.
Saga um almennan hlut sem hendir okkur sífellt.
Eitthvað eins og…
AUÐVITAÐ!!!!
Skrifum ritgerð um rithöfunda þegar þeir eru með ritstíflu.
Það er nú allavegna efni sem ég þekki vel og veit hvernig er.

”Ég sat bara og starði á auðan,hvítan,tómlegan og sérstaklega niðurdrepandi skjáinn á tölvunni minni sem hægir á sér í Pacman.
ÉG TRÚI ÞESSU EKKI!!!
Enn og aftur,helvítis ritstífla,aftur…"
Afsakið,ég þarf að fara til dyra.
Skáldagyðjan var að banka uppá hjá mér.