Ég er veigur, veigur í hausnum, veigur í sálinni.
Ég sit hérna í herbergi kærustu minnar, hef stungið hana til bana.
Hún liggur hér hliðiná mér í blóði sínu.
Ég græt ekki, ég skil ekki tilganginn í því að gráta.
Áður en hún dó og ég var að fara að stinga hana öskraði hún að ég væri fuct up í hausnum. Ég öskraði til baka, haltukjafti skáeigðamella. Síðan lét ég vaða, ég drap hana.

Nú sit ég hér í blóðuga herberginu.
Það hefur einhver hringt á lögregluna því að hún æðir inn.

Ég flippaði í dag. Ég drap kjærustu mína, kíldi mömmu mína, og skaut einhvern gaur í löppinna með haglabyssu.
En mér var skít sama. Kanski er það rétt hjá fyrverandi kjærustu minni, kanski er ég fuct up í hausnum.

En löggann rífur mig upp og dregur mig út úr herberginu.
Kastar mér í löggubílinn og keyrir með mig lagt lagt í burtu.

Ég sit fyrir framan nokra menn og nokrum konum sem eru í fjólubláum kjólum eða einhverju ljótu.
Þeir seiga eithvað við mig og innan skams er ég inn í einhverju hvítu herbergi og menn í kvítum fötum koma og sprauta mig einhverju efni sem lætur mig líða vel.

Ég er nú búinn að vera hér í 4 ár og er orðinn leiður á þessu. Ég stend upp á stól. Er búinn að binda kaðal við rör sem er fyrir ofan mig. Svo bindi ég kaðalinn við hálsinn á mér.
Í fyrsta skifti í 4 ár græt ég, ég veit ekki afhverju.
Ég hoppa niður af stólnum og fynn eins og hausinn á mér sé að springa síðan loga ég augonum og sofnar.