Ég vil vekja athygli á því að þetta er einungis hluti af stórri heild sem ég á eftir að skrifa, þetta eru þrjár bls þannig að ég mæli með því að þið copýið þetta inn á tölvurnar ykkar ef þið viljið lesa þetta. Ég er að setja þetta inn til að fá viðbrögð og sjá hvað mætti betur fara. Góða skemmtun ef þið nennið að lesa þetta.

Reykjavík, 7. Júní, 1954

Eftir allt sem mannfólkið hafði þolað var komið að því, þetta var endirinn. Kjarnorkustríð hafði geisað milli stórveldanna tveggja; Rússlands og Bandaríkjanna. Hatrömm barátta hafði átt sér stað milli þjóðanna eftir heimstyrjöldina síðari. Þýskaland var ekki lengur inn í myndinni þar sem áform þeirra hafði farið fyrir bí. Núna voru það Bandaríkinn og Rússland sem börðust. Heimurinn hafði verið lagður í eyði. Rússarnir vissu að Ísland yrði ólíklegasti staðurinn fyrir þá að hefja verkefnið sem myndi leggja veginn fyrir nýrri heimsskipan.
Allt var hljótt ekki sála á ferli. Langt undir yfirborðinu voru fjórir menn, einn Íslendingur og þrír Rússar. Þeir voru staddir í neðansjávarbyrgi sem Rússarnir höfðu byggt leynilega þegar allt lék í lyndi milli þjóðanna tveggja. Einn Rússanna sem var klæddur í blá jakkaföt en hafði sett jakkann á stólbakið á stólnum sem hann vann við og var með skambyssu í hulstri sem hann festi yfir vinstri öxlina vann hörðum höndum við eina af hundruðum tölvanna sem þeir höfðu smyglað með kafbátum. Báðir Rússanna voru klæddir eins og höfðu einnig klætt sig úr jökkunum, Íslendingurinn var aftur á móti í gráum jakkafötum en ólíkt hinum var hann enn í jakkanum og stóð uppréttur eins og hann væri einungis að eigast við leiðinda mál sem hann vissi að væri að ljúka . Allt í einu glaðnaði yfir einum Rússanum, honum hafði tekist það en um leið vissi hann hvað þurfti að gera. Hann sagði við hina að nú væri komið að því, hann væri að fara að setja talninguna í gang og að honum þætti leitt að gera þetta. Hann seildist í skammbyssuna en sá Íslenski varð fyrri til og skaut síðan báða Rússana. Eftir þetta ýtti hann á takka á tölvunni og tók síðan lykil úr vasa Rússans sem hafði unnið við tölvunaog setti hann í brjóstvasann á jakkafötunum. Eftir þetta gekk hann rólega að einu lyftunni á þessari hæð og smellti á takka sem sendi hann upp.

Reykjavík, 11. Júní, 2002

Laugardags morgun, sólin skín, fuglar syngja og blaðberar slugsast út með blaðið meðan þeir taka stýrurnar úr augunum. Á sama tíma rennur blaðið inn í kjallara íbuð í Mjóuhlíðinni allt er í drasli, dagblöð sem eru frá allt að mánuði síðan standa á eldhúsborðinu og sömuleiðis mjólkurfernur.Tómar gosflöskur og matarleifar í stofunni og kveikt á sjónvarpinu, notaðar klósett rúllur liggja um allt á baðherbergis gólfinu en baðherbergið hafði greinilega ekki verið þrifið síðan núverandi íbúi hafði flutt inn klósettinn á lækjartorgi myndu sýnast draumar miðað við þetta. Síminn hringir inn í svefnherbergi þar sem lakið af rúminu er á gólfinu og koddinn dottinn úr koddaverinu. Einhvern veginn getur maður sofið þarna sem fastast jafnvel meðan síminn hringir. Maðurinn stingur höndinn undan sænginni og svarar þreytulega í símann. -Já, halló er Axel Fáfnisson við? Spyr kuldaleg rödd á hinni línunni. Það er hann. Svarar maðurinn sem er enn mjög þreyttur. –Ég hringi út af dvd spilaranum sem þú ert að selja. Þá er eins og lifni yfir manninum, hann sprettur á fætur og reynir að sýnast ekki of ákafur en getur samt lítið gert til að leyna ákefðinni.-Heyrðu, heldurðu að komir ekki að Miklubraut 92. Þá getum við talað betur saman?
-Miklubraut 92, endurtekur maðurinn á hinni línunni eins og hann sé að skrifa það niður. Ég kem þangað. Axel leggur á og opnar næsta skáp, nær sér í handklæði sem lítur út fyrir að vera hreint og drífur sig í sturtu. Eftir það fer hann í sama skáp og áður og tekur út grá jakkaföt sem höfðu greinilega séð betri daga, hann dustar aðein ryk af þeim og fer síðan í þau. Þá setur hann upp gerfi skegg og hleypur út í bíl, og ætlar að starta en er ekki með lyklana svo hann hleypur adftur inn og fer í nær í venjulegu buxurnar og fer þar í vasana og nær í bílyklana, veskið og farsímann en hann er nærri batteríslaus svo Axel setur hann í hleðslu. Eftir þetta hleypur Axel aftur í bílinn sem hafði, eins og jakkafötinn greinilega séð betri daga en var nothæfur. Mazda 323 ’85 módel þriggja dyra keyrður 100þús. Góður og nettur bíll. Hafði staðið í smáauglýsingunni sem hann hafði notað til að kaupa bílinn.

Á sama tíma í miklubraut 94 sefur maður í mun snyrtilegra rúmi, hann vaknar við það að einhver hringir dyrabjöllunni en þar stendur að Axel Fáfnisson búi þar með konu sinni og tveim dætrum. Maðurinn sest upp í rúminu og nuddar stýrurnar úr augunum, hann rífur blinandi slopp af herðatré og kallar niður að hann sé að koma, hann gengur niður stigann og sér að það er par að bíða úti fyrir. Maðurinn klæddur í bláann frakka og jakkaföt í stíl meðan konan er í dragt og í frakka yfir. Maðurinn í jakkafötunum kallar inn á ensku að þau séu í vandræðum með bílinn sinn. Axel hugsar með sér að það saki nú ekki að hjálpa þeim en um leið og hann snertir hurðar húninn á hurðini sem leiðir inn í forstofuna dregur konan eldsnöggt upp byssu og skýtur Axel beint á milli augnanna. Maðurinn tekur þá upp vasahníf og dirkar upp hurðina um leið og hann röflar eitthvað um að hun hefði getað beðið þangað til að hann hleypti þeim inn. Þegar þau eru komin inn segir konan að ættu að bíða hér eftir Gunnari.

Axel, öðru nafni Gunnar rennur um það leyti í hlað að Miklubrat 94 og stígur út úr bílnum hann kemur auga á bíl sem hann kannast ekki við, Skærbláan Lexus IS 200 hann vissi ekki um neinn sem átti svona bíl hér og vonaði um leið að kaupandinn hefði ekki komið á undan honum. Gunnar skýst inn í garðinn og klifrar upp á svalirnar, skrýtið Axel er hvergi sjáanlegur hann er vanalega vaknaður um þetta leyti. Gunnar vippar sér niður á grasið og hleypur að úti dyrunum. Þá skellur honum verulega skelkur í bringu: útidyrahurðinn er opinn, greinilega innbrot og byssukúlugat á glugganum en glugginn er ekki brotinn. Gunnar læðist hægt að hurðinni og leggst flatur upp við vegginn og litur fyrir hornið. Þar sér hannannað gat á glugganum á hurðinni sem liggur frá forstofunni en ekkert blóð, hann hugsar með sér hvað hefði gerst og ætlar að ná í farsímann sinn og hringja í lögguna en hann hafði sett hann í hleðslu. Honum kom í hug að fara í næsta húsog segja frá kringumstæðum en komst að þeirri niðurstöðu að hringja hjá Axeli. Hann læðist inn og nær í símann sem er staðsettur beint fyrir framan forstofuna á litlum gangi sem leiddi inn í eldhús, inn í tvær stofur og svo að stigum sem liggja upp þar sem svefnherbergin eru staðsett og niður í kjallara. Um leið og hann tekur upp símann segir kvenmanns rödd honum að setja tólið á og snúa sér hægt við, fara til vinstri inn í borðstofuna en þar situr maður í sófa og bendir Gunnari að setjast í annann stólinn.
-Gunnar Fozzberg geri ég ráð fyrir.
-Sá er maðurinn en hvað viljiði mér og hvað hafiði gert við Axel?
-Deyfipíla, sterkt efni en hann ætti ekki að muna eftir neinu þegar hann vaknar eftir þrja tíma eða svo. Segir konan sem beinir bysunni ennþá að honum en hefur sest niður.
-Það sem við viljum er vitneskja, ekki þín þó. Hvað veistu um afa þinn? Segir maðurinn sem hefur tekið upp stokk af spilum og er byrjaður að stokka þau.
-Hann flutti hingað með fjölskyldu sinni frá Þýskalandi mjög ungur að aldri í kringum aldamótin og stofnaði síðar búð sem selur ritföng, bækur og þess háttar. Hann er dáinn núna og pabbi minn hefur tekið við búðinn, af hvrju viljiði vita eitthvað um afa minn? Spurði Gunnar sem var ekki eins hræddur eftir að fékk fréttirnarum deyfipíluna.
-Við erum hrædd um að hann afi þinn hafi ekki verið allur þar sem hann er séður Gunnar minn, komdu í bíltúr þá útskýrum við betur. Segir maðurinn um leið og hann rís upp og bendir Gunnar að koma, konan rekur lestina og bendir byssunni ennþá á hann en setur hana í vasann þegar þau koma út, hún bendir Gunnari samt á það að hún muni skjóta hann ef hann reynir að flýja.