Það er sól úti og steikjandi hiti. Himinninn er nánast alveg heiðskír og mikill raki er í loftinu eins og alltaf á þessum stað og á þessum tíma. Á ströndinni er líf og fjör eins og hæfir góðum sumardegi. Börn hlaupa um o gleika sér, synda í sjónum eða byggja sandkastala. Ferðamenn liggja og sleikja sólina og innfædda má sjá á gönguferðum eða haldandi uppi hvers konar stemningu fyrir ánægða ferðalanga. Allir virðast vera með hugann við eitthvað annað en það sem margir vilja meina að sé slæmt pólitískt og efnahagslegt ástand á þessari litlu eyju, í bakgarði Sáms frænda. Allir eru glaðir.

Næstum allir eru glaðir. Þegar nánar er að gáð má sjá einn mann sem situr utarlega á ströndinni og virðist ekki vera mjög glaður. Samt er það ekki pólitíkin eða efnahagsmálin sem hafa áhrif á hann, þau málefni koma honum lítið við. Hann virðist satt að segja eiga lítið heima á þessum stað þar sem hann situr brúnaþungur á sólstólnum sínum og fylgist með mannlífinu í kringum sig. Hann er með einhvers konar stráhatt á höfðinu til að verja viðkvæman kollinn fyrir heitum sólargeislunum. Hann er með mikið og hvítt hár á hausnum. Hann er píreygður af sífelldu rýni í sólinni og augnhvarmarnir eru rauðir og tárvotir af sömu ástæðu. Stórt nefið er eldrautt af sólbruna og sólin hefur haft svipuð, en vægar, áhrif á rjóðar og bústnar kinnarnar. Síða skeggið hans, sem áður var skínandi hvítt og fallegt, er nú orðið bæði rytjulegt af hirðuleysi og gult, aðallega í kringum munninn, af matarleifum og tóbaki. Hann er klæddur í hvítan stuttermabol sem á stendur Havana og einnig er á honum mynd af einhverri fígúru. Bolurinn er greinilega ekki alveg nógu stór því vel sést móta fyrir stóru bumbunni. Hann er líka í hnésíðum, röndóttum stuttbuxum; rauðum, bláum og hvítum. Á fótunum hefur hann aðeins hvíta sandala. Hann dæsir þegarr hann teygir sig á lítið borð sem stendur við hliðina á stólnum sem hann situr í og nær sér í glas. Í glasinu er whiskey. Honum þykir betra að hafa klaka í whiskeyinu sínu en í þessu glasi er enginn klaki. Til þess er of heitt. Í þessum hita er klakinn fljótur að bráðna. Þá kemur of mikið vatnsbragð af whiskeyinu og það finnst honum vera viðbjóður. Þannig að hann drekkur það frekar klakalaust. Hann er mjög íhaldssamur, vill hafa allt í föstum skorðum, whiskeyið sitt með klaka, buxurnar sínar síðar, skóna sína sandlausa og helst vill hann bara slappa af heima hjá sér.

- “Djöfulan var ég að láta kerlinguna plata mig út í þessa vitleysu”
tuldrar hann með sjálfum sér áður en hann fær sér sopa af whiskeyinu. Hann grettir sig, ekki af því honum finnist þetta vera vont whiskey heldur vegna þess að hann vill heldur hafa klaka ofan í glasinu. Svo leggur hann glasið frá sér og hugsar með sér að hann viti alveg að kerlan vildi bara reyna að hressa hann við. Hann hafði verið þunglyndur um alllangt skeið eftir að hann missti vinnuna. Það hefði svosem ekki átt að koma honum neitt sérstaklega mikið á óvart, seinustu árin hafði vinnan sífellt minnkað ár frá ári. Sífellt fleiri voru farnir að sinna starfi hans fyrir hann og seinustu jól hafði hann ekkert lengur að gera. Þá lagðist hann í heiftarlegt þunglyndi. Hann sá ekki lengur tilgang með lífi sínu og það gekk jafnvel svo langt að hann íhugaði að enda þetta allt. En hann gerði það ekki. Jafnvel börnin voru farin að hræðast hann. Áður gat hann komið hvaða krakka sem var til að hlæja og skemmta sér en núna voru þau farin að hræðast hann. Ef hann ætlaði að leika við einhvern krakka þá annað hvort fór krakkinn hræddur til foreldra sinna eða hann byrjaði með einhverja stæla og leiðindi. Kerlan reyndi eins og hún gat að hressa hann við en það bara gekk ekki. Síðasta útspil hennar hafði verið þessi sumarleyfisferð þeirra til Kúbu. Hún var búin að heyra svo margt um staðinn og taldi að það væri áhugavert að fara þangað svo hún dró hann með sér þangað. Hann hafði takmarkaðan áhuga á að koma þangað, sérstaklega þar sem hann vissi að Fidel Castro hafði eitt sinn ákveðið að fresta jólunum. Hvers konar maður frestar jólunum?

- “Jæja, það er þó eitthvað jákvætt við að vera hérna,” hugsar hann með sér þar sem hann teygir sig eftir vindlinum sínum sem hangir á öskubakka við hliðina á whiskeyglasinu á borðinu. Þetta er ekta kúbverskur gæðavindill sem heitir í höfuðið á tveim sígildum persónum í verki eftir William Shakespeare, þeim skötuhjúum Romeo og Júlíu.

- “Þetta gerir dvölina hérna næstum því þess virði.”

Hann sýgur duglega inn reykinn og finnur hvernig hann fyllir lungun. Hann veit að þetta er óhollt en það er einn af kostunum af því að vera búinn að tapa lífsviljanum, manni er alveg sama. Hann nýtur þess með lokuð augun að finna hvernig vindlavíman fer inní blóðrásina og í smástund, brot úr sekúntu, þetta litla augnablik, er hann ánægður með að vera á lífi.

Það entist þó ekki lengi og stuttu síðar var honum kippt aftur niður á jörðina þegar sundbolti frá ungum krökkum í leik lendir á honum. Hann hrekkur aðeins við í fyrstu. Svo tekur hann boltann og stendur upp. Hann kastar boltanum í átt að krökkunum og geiflar sig eitthvað til þeirra, reynir að brosa og hlæja. Þau verða hrædd og hlaupa í burtu undan gamla furðulega manninum. Hann verður sorgmæddur og sest niður aftur. Hann fær sér meira af vindlinum en nú dugar það ekki til að hann sleppi undan sannleikanum, þó ekki væri nema eitt augnablik. Hann sýgur aftur og meira.

- “Helvítis vitleysa er þetta, kerlingin í einhverri skoðunaferð og ég hangi bara hérna. Þá væri ég nú frekar til í að hanga heima hjá mér. Þótt það sé kalt þar þá get ég þó allavega haft klaka í whiskeyinu mínu. En vindlarnir hérna eru betri.”

Hann reykir meira, vindlareykurinn er byrjaður að síga aðeins í hann.

- “Og stelpurnar hérna! Þær eru svakalega flottar. Eina sem maður þarf að gera er að veifa framan í þær dollurum og þær gera hvað sem er fyrir mann. Eitthvað annað en gamla kerlan.”

Höfuðið byrjar að síga fram líka þegar hitinn og rakinn í bland við whiský og vindil fer að setjast í gamla manninn. Hann finnur hvernig augnlokin þyngjast og hann verður þreyttari og þreyttari. Honum finnst það skrýtið þar sem hann er ekki búinn að drekka nema, hvað fjögur eða fimm glös, ekki meira – kannski sex en alls ekki fleiri en það. Og þetta er ekki nema hans annar vindill. Áður gat hann miklu meira áður en hann byrjaði að verða svona þreyttur. Þessar hugsanir gera lítið annað en að gera hann enn þyngri í hugsun og hans seinustu hugsanir áður en hann heldur inn í draumalandið eru þær að allt er nú orðið ömurlegt.

Hann sofnar síðan og höfuðið sígur fram á bringu. Vindillinn, sem honum láðist að taka úr munni sínum áður en hann sofnaði, fellur úr munninum á honum og niður í skeggið á honum. Þar kviknar eldur fljótt eldur í skeggi gamla mannsins, enda nóg af alkóhóli í því. Enginn tekur eftir því strax, ekki fyrr en eldurinn hefur læst sig í allt skeggið og hárið líka. Gamli maðurinn vaknar á endanum og öskrar yfir sig þegar hann uppgötvar að andlitið á honum er að brenna. Þá virðist fólk í kringum hann átta sig á þessu og hraðar sér til hans. Hann stendur upp og byrjar að æða um allt í örvæntingu sinni. Fólkið í kring nær að stoppa hann og slökkva eldinn í andliti hans. Loks kemur einhver með vatn af barnum og skvettir yfir andlitið. Það reynist vera of mikið fyrir hans gamla hjarta og það hættir að slá. Hann liggur í sandinum hreyfingalaus og fólkið stumrar yfir honum með meðaumkunarsvip á andlitum. Loks kemur sjúkrabíll og fer með hann á næsta spítala. Það er hægt að segja margt um Kúbu en heilbrigðiskerfið þar er mjög gott. Það eina sem betur mætti fara þar eru lyfjamál en það er ekki kúbversku þjóðinni að kenna heldur viðskiptabanninu. Þrátt fyrir öflugt heilbrigðiskerfi náðu læknarnir ekki að lífga gamla manninn aftur við. Hann lést af sárum sínum á strönd Havana í Kúbu.
Þannig endaði ævi gamla mannsins sem eitt sinn hafði þann tilgang í lífinu að gleðja börn um jólin en dó í þunglyndi þess sem sviptur hefur verið öllu því sem hann á og finnst mikilvægt.