Það er ákaflega óhollt að vera of þungur.
Þetta stendur í mörgum bókum og hefur verið rannsakað í átjánhundruð háskólum í útlöndum.
Of þungt fólk fær hjartaáfall ef það gengur hratt upp stiga.
Á leiðinni mæðist það ákaflega.
Flestir deyja á sjöundu hæðinni.
Þá hætta þeir að mæðast.
Svona er lífið.
En það þarf víst ekki að vera svona því að um daginn var potað inn um bréfarifuna mína, sem er of smávaxin fyrir Moggann, auglýsingapésa frá ágætri líkamsræktarstöð sem ætlaði með réttu mataræði og hollri hreyfingu að láta mig allt að því hverfa á sjö vikum.
Virðisaukaskattur innifalinn.
Stöðin var sem sagt reiðubúin að fækka aukakílóunum mínum, breyta hlutfalli vöðvamassa og fitu til hins betra og svo átti þar að auki að gera hitt og annað, sem ég skildi ekki, en hefði ábyggilega gert mér gott ef ég hefði notfært mér það.
Allt þetta ætlaði stöðin að gera á álíka löngum tíma og menn eru að ganga fimmtíu kílómetra með mjaðmahnykk á ólympíuleikum.
Í lokin var þess getið að ef maður lifði hremmingarnar af gæti maður orðið kyntröll á þremur mánuðum sléttum.
,,Vá,’’ hugsaði ég.
Einnig fannst mér jákvætt hvað þetta kostaði lítið.
Ef maður keypti 48 mánaða kort kostaði þetta nánast ekki neitt.

Eins og allir vita á maður ekki að líta út eins og maður lítur út.
Miðað við aldur og fyrri störf, eins og stundum er sagt, finnst mér að ég ætti að líta út eins og Sean Connery.
Ég lít út eins og bensíntankur.
En samkvæmt bæklingnum góða á mér að takast að verða eins í vextinum fljótlega og Arnold Svartsenegger af því að ég er ekki kvenfólk.
Kvenfólkinu á að takast á tvöföldum hraða hljóðsins að verða í vextinum eins og hrífuskaft.
Til að ná þessum árangri á að fetta sig og bretta í þar til gerðu húsnæði á pöllum og spinningi.
Svo fer maður í ljós og verður útfjólublár.
Þetta gerir maður í áföngum og byrjar hægt og rólega.
Það er ekki talið hollt að drepa sig hratt.
Ef marka má bæklinginn kostar það sáralítið að togna og fá harðsperrur en þar að auki getur maður fengið til liðs við sig einkaþjálfara ef maður vill til dæmis slíta í sér hásin á þremur sekúndum eða svo.
En það verður að borga fyrir það aukalega.
Að þessu loknu er mönnum ráðlagt að teygja sig.

Í mínu ungdæmi gerði maður helst sem minnst og fór létt með það, teygði sig aldrei kerfisbundið, stundaði ekki aðra líkamsrækt en þá sem fólst í erfiðisvinnu til sjávar og sveita og fékk borgað fyrir það.
Skít á priki.
Samt fitnaði maður og hlutföllin á milli vöðva og líkamsfitu brengluðust svo rækilega með árunum að samkvæmt ástandi mínu í dag, miðað við útreikninga líkamsræktarstöðva, sem vilja manni allt hið besta fyrir hæfilega þóknun, ætti ég að vera dauður fyrir löngu.
En þrátt fyrir alla útreikninga sérfræðinga líkamsræktarstöðva heimsins er almennt álit á mínu heimili að ég sé lifandi.
Hins vegar er stundum kvartað yfir því að ég láti það ekki nógu oft og rækilega í ljós.
En það er auðvitað önnur saga.