Gleði. Eftir Stefán Ingvar Vigfússon.
*
“Að mínu mati kemur eðli mannsins best fram í fíknum hans.
Algengasta fíknin er, að mínu mati, gleði. Gleði er ekki tilfinning, gleði er upplifun, hugsaðu um þetta um svona:
'Gleði er tilfinning sem er háð hlutum eða aðgerðum, þegar ég ver tíma með stelpunni sem ég tel mig vera ástfanginn af er ég glaður, um leið og ég hætti að vera með henni tekur söknuður við. Þegar ég kaupi mér nýjan tölvuleik er ég glaður. Eftir stuttan tíma endar sú gleði og við tekur sátt. Sátt er gráa svæðið á milli gleði og sorgar.'
Í raun að veru er sorg eina alvöru tilfinningin. Ef þú hugsar þetta svona.
'Allt leiðir óhjákvæmilega til sorgar, ást leiðir til tímabundinar gleði, jafnvel hamingju, sem okkur finnst vera langvarandi en er það ekki. Ást endar alltaf og ást endar alltaf fyrr en við viljum. Ef að þú ert ástfanginn viltu ekki að sambandinu lýkur, ef því lýkur með sambandsslitum tekur sorg við. Ef að sambandinu lýkur með dauða tekur, oft á tíðum, óyfirstíganleg sorg við. Það sama á við um ást á milli fjölskyldu meðlima. Ást er tímabundin eins og gleðin sem fylgir henni. Sáttin eða millisvæðið leiðir oftar en ekki til sorgar, sjálfur hef ég oft spurt mig hversvegna ég er ekki hamingjusamur þegar ég fell í gráa svæðið. Það leiðir eins og allar aðgerðir og tilfinningar manna óhjákvæmilega til sorgar.”
*
Hann starði á bréfið, honum hitnaði í augunum, hann fann að tárin væru á leiðinni. Eins og gerðist svo oft á tímum sem þessum fann hann fyrir verk í hálsinum og fannst hann eiginlega vera að kafna. Fyrsta tárið féll, beint á blaðið. “Þetta hlýtur að vera versta sjálfsmorðsbréf allra tíma.” hugsaði hann. Verra jafnvel en hin tíu uppköstin sem láu krumpuð í ruslafötunni. Hann velti því fyrir sér hvort hann ætti að fara út með ruslið fyrst. Það er hálf kjánalegt að gera margar tilraunir við gerð sjálfsmorðbréfsins. “Það er hálfpartinn eins og að finna enga góða ástæðu til að drepa sig. Mestmegnis leti eiginlega.” sagði hann upphátt.
Leti væri út af fyrir sig ekki það slæm ástæða til að binda enda á lífið sitt, hver nennir þessu til lengdar?
*
“Fyrirgefiði, ég get þetta bara ekki…” Gott bréf.
*
Hann fór í lyfjaskápinn. Hann tæmdi ýmis glös (þar á meðal kalk töflu glas móður sinnar, sem myndi ekkert frekar flýta fyrir dauðanum en mjólkur glas.)
Hann hringsólaði um baðherbergið. Sorgin sem hafði áður verið var farin, hann var hálfpartinn glaður. Það var eitthvað svo spennandi við þetta.
Hann hafði lengi velt því fyrir sér hvað kemur í kjölfarið af dauðanum, hann trúði ekki á neinskonar Guð eða eftirlíf en þótti þó fáránleg tilhugsun að tilvera vitundar gæti endað á svipstundu. Hann hugsaði um vitund sem orku og, eins og flestir ættu að vita, er ekki hægt að eyða orku, heldur breytist hún einungis um mynd.
Það gladdi einnig að vera loksins að koma þessu í verk, hann hafði íhugað sjálfsmorð síðastliðin tvö ár, allt frá því að hann var fjórtán ára, en aldrei séð neinn almennilegan tilgang í því.
Hann hló með sjálfum sér er hann sagði “Ég er örugglega fyrsti gaurinn til að vera glaður við að greinast með krabbamein.” við sjálfan sig. Honum fannst hann sjálfur vera fyndinn og skemmtilegur.
*
Það eina sem hann sá eftir við væntanlegan dauða sinn var tilhugsunin um að deyja án þess að hafa stundað kynlíf, án þess að hafa átt kærustu að nokkru leyti í lífi sínu.
*
Hálftími leið, hann hafði ekki enn komið þessu í verk. Hann sat á klósettinu með skál, sem móðir hans geymdi skartgripi sína í, fulla af mismunandi töflum í annari hendi og vatnsglas í hinni.
Nýtt vandamál hafði sprottið upp, það gæti þannig séð tekið smá stund fyrir hann að deyja. Hver dauði hlaut að vera jafn einstakur og hvert líf. Hann velti því fyrir sér hvað hann ætti að gera þangað til að hann dó.
Hann íhugaði að stunda sjálfsfróun, en hann hafði ekki valið klámið til að horfa á er hann stundaði hana og það tók oft virkilega langan tíma.
Hann íhugaði að horfa Simpsons, uppáhalds þáttinn sinn, en það var eitthvað svo ófullnægandi við tilhugsunina að byrja á einhverjum virkilega skemmtilegum þætti og ná ekki að klára.
“Fuck it, ég fer á bara Facebook.” sagði hann, hann hafði talað einstaklega mikið við sjálfan sig á síðasta hálftíma. Það virkaði samt svo óþægilegt.
“Kannski ég fer í sturtu.” sagði hann, en áttaði sig strax á því að hann gæti dottið rétt fyrir dauðan og rekið höfuðið harkalega í. Hann vildi ekki deyja sárþjáður.
Hann stóp upp og lagði allt frá sér.
Hann gekk að speglinum og horfði á sjálfan sig í dágóða stund.
“Þú ert forljótur einstaklingur. Enginn elskar þig.” Hann talaði í gegnum tár. “Hvað er að elska? Lífið er tilgangslaust..” Hann brotnaði niður í stutta stund. “Lífið er grátt.” Hann virtist fyrst þá vera að gera sér grein fyrir því hvað svipting eigin lífs fól í sér. “Enginn mun sakna þín.” Hann myndi aldrei hitta ástvini sína á ný. Hann myndi aldrei gerast leikari, eins og hann dreymdi um.
Hún myndi aldrei vita hvaða tilfinningar hann bar til hennar.
Aftur á móti mundi hann ekki sjá eftir því.
*
Hann var nakinn. Hann var glaður. Baðkarið var að fyllast af þægilega hlýju vatni. Honum leið hálfkjánlalega að hafa ekki dottið bað strax í hug.
Honum leið vel.
Hann hellti pillunum í sig og kyngdi þeim með kóki. Hann mundi það rétt fyrir lífssviptinguna að hann átti kókdós í ískápnum.
Hann var glaður.
Hann lagðist í baðið og lokaði augunum.
Aldrei hafði honum þótt myrkrið vera jafn þægilegt.
Aldrei hafði hann kunnað jafn vel við umferðarhljóð að utan, við vindinn að slást á gluggann og yndislegu þögnina sem kom inn á milli.
Hann var ekki viss hvort hann var í einhverskonar vímu eða hvort gleði var foveri dauðans.
*
Síðasta hugsun hans var: “Sjálfsmorð er upplifun.”