„Sérðu þetta? Ég er að fara að vinna. Ég veit allt um svið.“

„Svik.“

Ég stíg varlega uppað handahófskenndri manneskju, ræski mig og býð góðan daginn. Manneskjan er hreintútsagt steinhissa á þessu uppátæki mínu, lítur á mig tortryggum augum og þegir. Hvað þá? Ég bæti við. Ég vil bara segja henni frá leik sem hún gæti haft áhuga á. Maður stendur í hring og baðar út höndunum, helst á Laugaveginum. Svo geng ég í burtu. Veröldin er svið mitt, og….

„Svik. Þemað er svik.“

„Þegiðu.“

Ég sest, ég stend og svo dett ég á hausinn. Það er hált, enda blóð á gólfinu. Blóð er hált, er það ekki? Allavega þetta. Það var ekki storknað, en það var á leiðinni að storkna, ef það má orða það svo. Allt sem kemur er á leiðinni, og framtíðin kemur, svo hún er á leiðinni. Ég sá kind í gær. Svo kom framtíðin. Nú er hún dáin, og ég fæ svið í kvöldmat.

„Svik, svik, svik, hversu erfitt er að ná þessu?“

„Þú heftir mig.“

Ég stend og fell með íslenskri tungu, hinni allrabestu sem í heiminum fyrirfinnst, allavega miðað við stærð markaðarins og siðvenjur dólga. Ég er ekki dólgur, finnst mér, ég er bara strákur, með líkama og geirvörtur, einsog aðrir. Svo ég stend og fell með íslenskri tungu. Einsog áðan, þá datt ég, því það var blóð, því ég bjó til svið og get borðað bestu tungu heims á eftir, því hún er íslensk.

„Þetta er fáránlegt.“

„Hvaaaað er þetta maður, live a little!“

Standing in the oviating corner of last spring, a little boy of twelve miles throws a strike at a man in pajamas. Sensing an overwhelming stage in the store, I burnt a piano to the ground with my feet.

„Þú kannt ekki einu sinni ensku. Þetta meikar ekki sens.“

„En ég veit að það er svið þarna! Þemað rokkar beibí.“

Með allri heppni vinn ég þessa keppni, en þó þarf ég ekki heppni því ég er fær. Ég er sigurvegari sigurvegara, framleiðandi stórmynda og stunda sjóinn um helgar. Þið eigið ekki roð í mig fremur en ég væri fiskur og þið væruð rollur, því þá væruð þið svið og ég væri að borða ykkur í gegnum tálknin mín.

„Ertu að fara eitthvað með þessari sögu?“

„Ég er að farast úr þessari sögu, hún er svo góð, tékkitékkitékkit!“

Þið klappið, er það ekki? Þið munuð elska mig og dá, þrá mig og fá, sjá mig og þá fyrst get ég stoltur upp risið, þjóðernið rakið til mergjar og sagt án efa; „Ísland rokkar beibí!“, því það er sannleikurinn sem ég leiði ykkur í ljós um, ef ég bara tek þátt í þessari keppni. Verst að ég er með sviðsskrekk, svo ég er ekki með.

„Þetta var ömurlegt punchline.“

„Þú ert ömurlegt punchline!“