HVÍTA HURÐIN
(ýkt sönn saga)

Oft á tíðum kemur það fyrir að maður sefur yfir sig.
Þá vill maður venjulega komast sem fyrst í skólann til þess að verða ekki of seinn eða meira seinn fyrir.
Þess vegna eru svona margar troðnar slóðir í görðum nálægt skólum. Ég veit fyrir víst að ég er ekki sú eina sem treð þessar leiðir.
Fyrir ekki alllöngum tíma, rétt áður en miðsvetrarprófin í fyrra byrjuðu, gerðum ég og vinkonur mínar tvær það samkomulag að verða alltaf samferða í skólann. Að prófunum loknum gleymdist að afnema þetta samkomulag og við höfum alltaf verið samferða eftir það.
Ég bý næstum óþægilega nálægt skólanum (aðeins einni götu frá) og er þess vegna síðasti viðkomustaðurinn. Við erum nær aldrei seinar fyrir en nennum samt ekki að ganga í heilan sveig út úr götunni og svo inn í þá næstu. Það er hryllileg tímasóun í mínum augum. Þannig að við förum bara beint yfir, þ.e.a.s garðaleiðina.
Garðaleiðin samanstendur af tveimur görðum sem eru staðsettir ská á móti mínu húsi. Maður gengur fyrst inn um grænar dyr með litla hundófétið sem býr í húsinu geltandi á eftir manni þar sem það situr alltaf upp í glugga. Svo labbar maður upp smávægilega brekku sem er í garðinum og hoppar yfir (eða trampar ofan á, ef maður er í fúlu skapi) lítið blómabeð. Þar næst gengur maður framhjá háum runnum og varlega út úr innkeyrslunni hjá síðara húsinu, því ef gamla kerlingin sem býr þar kemur auga á mann tryllist hún alveg og þrumar á mann úr glugganum. Stundum lætur hún sér þó nægja að horfa illilega á mann.
Eftir það þarf maður einungis að komast yfir götuna í umferðarteppunni sem skapast alltaf klukkan 8 á morgnana, þegar allir eru á leiðinni í vinnuna, og þá ertu kominn í skólann.
Einu sinni notuðum við alltaf garðinn við hliðina á garðinum með grænu hurðinni.
Þessi garður er með hvíta hurð. Við göngum ská yfir hann og yfir í garðinn með grænu hurðinni og restin er augljós.
Á veturna eru morgnarnir alltaf dimmir og ómögulegt að sjá fram fyrir sig á leið í skólann.
Þess vegna sá vinkona mín ekki pollinn sem hafði myndast fyrir framan hvítu dyrnar einn dimman janúarmorgun. Hún varð náttúrulega rennblaut í fótinn og bölvaði stórlega.
Ég stökk léttilega yfir pollinn á eftir henni og velti því fyrir mér, hvers vegna pollurinn væri þarna ennþá. Það hafði ekki rignt í töluverðan tíma (kraftaverk, þar sem þetta var janúar) og pollurinn gæti ekki hafa enst svona lengi.
Ég skil enn ekki hvers vegna við fórum ekki bara alltaf í gegnum garðinn með grænu hurðinni. Það virtist vera, þó bara aðeins, styttri leið. Og það var enginn risapollur til að hoppa yfir þar. Kannski var það vegna þess að garðurinn með hvítu hurðinni var beint á móti húsinu mínu. Kannski var þetta bara kækur.
Það skiptir nú samt ekki máli lengur, því við förum ekki þá leið lengur. Við hættum því smátt og smátt og byrjuðum að nota garðinn með grænu hurðinni oftar. En við notuðum lengri leiðina líka stundum. Við vorum hægt og rólega að uppgötva það hversu asnalegt það var, að fara alltaf lengri leið. Ég vildi óska að það hefði tekið styttri tíma.
Dag einn sat ég við herbergisgluggann minn, sem snýr út á götu og starði letilega út í bláinn. Ég hefði náttúrulega átt að vera að gera heimavinnuna mína, en ég fékk mig einhvern meginn ekki til þess.
Þá tók ég eftir manni sem stóð við hvítu hurðina og var að grafa holu. Ég furðaði mig á manninum og vonaði fyrir hans hönd að hann væri í stígvélum.
Seinna um daginn komst ég að því að það var leki í röri sem hafði myndað dularfulla pollinn fyrir utan hvítu dyrnar. Nú, það hlaut að vera, því það var alveg sama þó það hafði ekki rignt í margar vikur. Pollurinn var alltaf þarna. Nú hefur verið skipt um rör og því ætti pollurinn að hverfa.
Og viti menn. Morguninn eftir þegar ég var, eins og venjulega, á leiðinni í skólann ásamt vinkonum mínum var enginn pollur.
En það var einnig búið að læsa hvítu hurðinni þannig að við urðum að hætta að nota þá leið.