“Fokk kreppa!” hugsaði ég þar sem ég labbaði haugafullur niður eftir laugarveginum. “Fokk Seðlabanki Íslands” sagði ég í hálfum hljóðum og fékk mér annann sopa – og ekki af ágætis kanadísku rauðvíni eða þýska innflutta maltölinu sem við vinirnir vorum vanir að kaupa okkur þegar við vildum skemmta okkur, nýútskrifaðir og með heiminn að fótum okkar. Nei, í þetta sinn drakk ég ógeðslegan, íslenskan vodka – dræ, hver hefur efni á blandi? Ég var heldur ekki að skemmta mér í nýju fínu íbúðinni sem ég hafði eytt öllum peningnum mínum í og að auki hafði ég tekið smá lán, jú, til að hafa það “aðeins betra” eins og þeir sögðu í auglýsingunum frá Glitni. Ég hafði ekki getað keyrt um bæinn á glænýja Benz-inum með leðursætunum sem var stolt mitt og yndi. Það kom á daginn að ég átti ekkert lengur í honum, enda tekið hann á myntkörfulánum og á endanum var hann tekinn af mér. Nú átti ég ekkert. Ég hafði sett íbúðina á sölu fyrir löngu en ekkert gekk að selja hana. Ég hafði verið rekinn úr vinnu og þurfti að fá mikla hjálp frá mömmu og pabba til að þurfa ekki að sofa á almenningsbekk niðrí bæ. Ég hafði farið lang verst út úr þessu af vinum mínum, enda náunginn í vinahópnum með mestu sýnisþörfina. Ég gat viðurkennt það fyrir sjálfum mér, svona pissfullur. Vinir mínir stóðu heldur ekki einir í vandanum, þeir voru flestir komnir með kærustur og ekki jafn sjálfstæðir og ég. Ég stóð aleinn. Eina ástæðan fyrir því að mamma og pabbi voru að hjálpa mér var vegna þess að þau kröfðust þess, ég þáði líka algjöra lágmarkshjálp, bara rétt svo til að halda í mér lífinu. Um leið og íbúðin yrði seld myndi ég nú líklegast flytja inn í bílskúrinn til þeirra, “fokkings ástand”.
Ég hafði mótmælt reglulega án þess að það hafði haft eitthvað upp á sig. Ég mótmælti reyndar bara til að fá smá útrás, drekka, lemja eitthvað og hafa læti. Ég gat ekki séð hvernig það myndi hjálpa mér að skipta um stjórn – ég myndi samt þurfa að flytja aftur í foreldrahús eins og einhver aumingi sem gæti ekki séð um sig sjálfur.
Allt í einu sé ég að ég var kominn fyrir utan Landsbankann, fyrrum viðskiptabanka minn. Ég fylltist reiði og ætlaði að kasta flöskunni í húsið þegar ég sá að húsið var fullt af fólki. Ég skildi ekkert í þessu, var klukkan orðin svona margt? Ég hafði ekki gengið með klukku lengi enda var ég vanur að nota farsímann minn en hann hafði eyðlagst fyrir mánuði og síðan þá hafði ég þurft að spyrja fólk í kringum mig hvernig tímanum liði, enda enginn að fara að kaupa sér síma í þessu ástandi. Ég ákvað því að dúndra flöskunni ekki í húsið heldur beint í götuna. Afgangurinn af vodkanum – sem var nú ekki mikill dreifðist út um alla götuna þegar flaskan splundraðist. Aah, ég hafði alltaf meiri og meiri þörf til að brjóta hluti, mér leið vel í augnablikinu.
Allt í einu fékk ég hugljómun. Bankinn hafði stolið af mér öllum framtíðarplönum, eyðilagt fyrir mér áætlanir mínar um að fara til útlanda og koma heim sem einn af ríkustu mönnum heims með súpermódel upp á arminum. Fyrst að ég gat ekki gert þetta á heiðarlegan hátt, eða, það má nú svo sem deila um hvort að aðferðir íslensku milljarðamæringana voruu heiðarlegar - þá ætlaði ég að gera þetta að hætti manna vestursins. Í stundarbrjálæði mínu tók ég upp eitt flöskubrotið, hljóp inn í bankann og hótaði næsta gjaldkera lífláti ef hún myndi ekki láta mig fá eins mikinn pening og hún mögulega gæti. Stelpan varð lafhrædd enn mér var alveg sama hvaða áhrif þessi þjófnaður myndi hafa á hana. “GEFÐU MÉR PENINGINN!” Aðrir gjaldkerar gáfu hvor öðrum merki og á endanum var mér afhent seðlabúnt af fimmþúsund köllum. Ég hljóp út. Hvert ætlaði ég núna? Ég vissi ekkert hvernig ég ætlaði að koma mér í burtu. Skyndiákvörðun mín varð sú að ég skildi hlaupa að næsta strætóskýli. Á leiðinni sá ég mann vera að senda sms. Þegar ég hljóp fram hjá honum reif ég af honum símann og leit á klukkuna. Klukkan var tíu. Ég kastaði símanum frá mér og hélt áfram að hlaupa. Þegar ég kom að strætóskýlinu kíkti ég á tímatöfluna, í dag var sunnudagur.. “Fokk!”, fyrstu ferðirnar fóru klukkan hálfeitt, “FOKKINGS NIÐURSKURÐUR!” öskraði ég og lamdi síðan skiltið að öllum mætti þannig að hnúarnir mínir brotnuðu. Ég kveinaði og í pirringi sparkaði ég í staurinn þannig að ein táin virtist hafa brotnað. Ég fékk nóg, ég hneig niður og fór að gráta. Í þeirri stundu kom löggan auga á mig og tóku mig fastann.
“Helvítis ástand” var það eina sem ég gat komið upp úr mér þegar lögreglan lyftu mér á lappir og ýttu mér inn í bíl.