Þarna lá ég með allt niður um mig.
Ég hafði verið að skemmta mér á laugardagskvöldi en varð viðskila við vini mína, en þá hitti ég Andra sem ég var að vinna með fyrir þremur árum. Ég hafði alltaf kunnað vel við hann, alltaf verið pínu skotin í honum. Og þannig var það, ég álpaðist með honum heim. Foreldrar hans voru í ferðalagi. Við kjöftuðum, drukkum bjór og hlustuðum á tónlist, ég man að það var Guns N’ Roses. Ég var ekki mjög drukkin, hafði aðeins drukkið þrjá til fjóra bjóra, var bara létt, Andri var hinsvegar orðinn mjög fullur og ágengur.
Ég vaknaði upp af vondum draumi klukkan 10 morguninn eftir.
Þarna lá ég á stofugólfinu í þögninni með allt niður um mig. Fyrst áttaði ég mig ekki á því að það hafði virkilega gerst, tók mig ábyggilega 5 mínútur að átta mig á því hvar ég var og þá áttaði ég mig á því að þetta var ekki bara vondur draumur. Mér leið skringilega, hausinn var þungur og mig verkjaði í allan líkamann. Ég kastaði upp, ógeðið var svo mikið, geðshræringin, hræðslan og reiðin.Buxurnar voru á hælunum og bolurinn minn var rifinn upp að hálsi, ég fann að ég var öll marin. Það var mjög sársaukafullt að standa á fætur og labba um.
Hvar var Andri?
Ekkert hljóð heyrðist í húsinu, aðeins umhverfishljóð að utan. Ég varð að komast heim. Ég var að leita að útidyrunum þegar ég heyrði þrusk, mér brá. Það voru hrotur, ég gekk á hljóðið. Þar lá hann nakinn á rúminu sínu með sælusvip á andlitinu. Það sem gerðist svo, var eins og í draumi. Það var svo óraunverulegt og gerðist svo hratt. Ég fékk hugmynd sem ég ætlaði að framkvæma, réttlætinu skildi fullnægt hvað sem á dyni.
Ég fór inn í eldhúsið og tók beittasta og stærsta hnífinn sem ég fann, þar næst tók ég þann bitlausasta. Nú lá leið mín inn á klósett og þegar ég kom þangað, blasti við mér vægast sagt ömurleg sjón í baðherbergisspeglinum. Málningin var klesst og komin niður á höku, ég var náföl með stórt glóðarauga. Þessi sjón virkaði á mig sem hvatning. Ég opnaði lyfjaskápinn, aseton, fullkomið! Ég gekk aftur inn í herbergið til Andra. Ég byrjaði hægt með stóra hnífnum og gerði langan skurð umhverfis liminn. Andri rumskaði, en vaknaði ekki. Hann hafði greinilega drepist. Þá tók ég þann bitlausa og byrjaði að hjakka á skurðinum og það var ekki fyrr en þá að hann vaknaði og rak upp ljónsöskur af sársauka. Ég brosti til hans og skvetti smá asetoni í augun á honum, hann emjaði eins og lítill hvolpur.
Nú þjáðist hann ógeðið.
Ég hjakkaði dálítið lengur á skurðinum. Andri reyndi að berja frá sér, en var of kvalinn, auk þess sá hann ekki neitt, auminginn. Ég hjakkaði þangað til að hann var kominn af, þá byrjaði ég á pungnum. Ég opnaði hann og tók eistun út, einu grýtti ég í gólfið, en hinu leyfði ég honum að smakka á. Hann skyrpti því út úr sér og öskraði, af ógeði og sársauka. Versta martröð flestra karlmanna var virkilega að henda hann. Hann var farinn að gráta og emja um miskunn. Ég hætti eftir að hafa hellt restinni af asetoninu á opið sárið. Ég fór inn á klósett, þvoði mér í framan og hringdi á sjúkrabíl því ekki hafði ég í hyggju að drepa hann. Ég hljóp út og skellti á eftir mér hurðinni, vitandi að þarna lægi hann með alla karlmennsku niður um sig.