Ég heiti Gerður Áslaug Sveinsdóttir ég veit ógeðslegt nafn en ég bara réð því ekki hvað ég hét þannig að það er ekki mér að kenna. Ég er 15 ára,hávaxin með svart hár, skærgræn augu með blóð rauðri sól utan um augasteininn, mjög mjó en með geðveikt flottan líkama (eða það segir fólk við mig). Pabbi minn heitir Sveinn og mamma mín heitir Áslaug. Þau eru bara sona venjulegt fólk sem var svo óheppið að eignast mig sem barn.
En ég ætla að segja ykkur frá því þegar líf mitt breittist. Það breittist en ekki eins og ég vildi að það breittist ég vildi að foreldrar mínir færu að elska mig, skipta sér af mér og samt bara vera þarna fyrir mig ekki sona feik foreldrar eins og þau eru að láta við mig núna. Eignast ekta vini ekki sona sem eru bara nálægt mér til að geta sagt ég þekki Gerði. Stelpurnar vildu vera með mér því að strákarnir voru alltaf að tala við mig og reyna við mig en þá byrjuðu þær yðulega að tala ofan í það sem strákarnir voru að segja og tóku athyglina.
Þetta byrjaði allt eftir að ég kom heim eitt kvöldið.
Ég hafði verið í partíi sem ég mátti ekki vera í svo að ég hafði laumast út. Þegar ég var að koma heim aftu voru foreldrar mínir að rífast, ég vissi að sambandið á milli þeirra hafði verið soldið stirt en ég ákvað að hlusta á hvað þau voru að segja. Mig grunaði nefninlega að það væri mér að kenna. Ég var búin að vera mjög frek og erfið í umgengni sona síðastliðna árið.
Ég var viðbúin að heyra næstum allt en ekki það sem ég heyrði. Mamma öskraði á pabba að barnið sem hann valdi á ættleiðingarstofunni var of erfitt það ætti bara að skila því. Pabbi tók kast og sagði að hann hefði ekki valið krakkann hann hefði bara einhvernveginn komið og að mamma hefði samþykkt hann. Þessi sígauna krakki sem engin vildi þarna úti í RÚMENÍU hefði verið svo sætur og fínn í körfunni sinni þarna úti að pabbi hefði bara næstum því neiðst til að taka hann með og að mamma hefði samþykkt það. En nú var nóg komið þau ætluðu að skila krakkanum. En þau gátu ekki sent krakkann aftur til Rúmeníu hann talaði ekki rúmensku nei,nei, þau ætluðu BARA að setja krakkann í fóstur hérna á klakanum eins og þau sögðu það. Gat verið að þessi KRAKKI sem þau voru að tala um væri ég?? Nei ég var ekki ættleidd ég var viss um það, það bara getur ekki verið hugsaði ég.
Um nóttina lá ég samt andvaka og var að hugsa um þetta. Það gæti útskýrt hvernig ég var. Ég gat hluti sem venjulegt fólk gat ekki. Ég gat “flogið“ ef að ég þurfti að teigja mig hátt upp þá var ég stundum ekki lengur á jörðinni ég bara sveif upp í rétta hæð, ég gat stjórnað vatni ef það rigndi þá myndaðist einhvernskonar skjöldur fyrir ofan mig og ég blotnaði þar af leiðandi ekki, ég gat sagt nafn á stað sem ég vildi komast á og ég komst þangað, ég gat kveikt eld allstaðar og myndað eldkúlur í höndunum á mér án þess að brenna mig, en af því að mér leið illa í hita og sól þá notaði ég eld aldrei, það var sona einhvernvegin máttleisis tilfinning sem ég fann fyrir í hita og sól. Ég gat helst ekki horft á blóðrauðan lit því þá fann ég fyrir þvílíkum þorsta að ég get ekki líst því, ekki þorsta í vatn eða eithvað annað heldur blóð. Ég hafði marga fleiri mætti ég fann fyrir þeim en ég vissi ekki hvernig ég ætti að nota þá. Ég veit að það er skrítið að hafa þennan mátt og nota hann ekki en ég vill ekki að hann uppgvötvist. Þetta er það eina sem ég á fyrir mig sjálfa og enginn annar fær að vita af því.
“Foreldrar“ mínir létu verða af því sem þau voru að rífast um ég var send í fóstur. Ég var sett í stórt herbergi með mörgum öðrum krökkum sem voru allri mikklu yngri en ég svona í kringum 4-8 ára. Ég var þar í 3 vikur þangað til gamall karl kom til mín og sagði að það væri komið fólk sem vildi fá að ættleiða mig. Ég var leidd inn í annað herbergi og þar beið eftir mér maður og kona, þau virtust bæði of ung til að vilja ættleiða 15 ára vandræða ungling, þau voru bæði guðdómlega falleg og virtust bæði vera með mikla lífsreynslu þrátt fyrir hvað þau voru ung. Ég settist niður á móti þeim og þau sögðu að þau höfðu haft áhuga á mér lengi og fylgst með mér frá því að ég fæddist og að núna ætli þau að ættleiða mig og útskýra betur fyrir mér hvaðan ég hafi máttinn sem ég hafði. Ég fór í sjokk því að ég hafði ekki sagt neinni lifandi manneskju frá því að ég hefði enhvern mátt og passað það vel að þegar ég var að fikta með máttinn að enginn sæi það. Hvernig gátu þau þá vitað að hún var með mátt? Og hvers höfðu þau áhuga á henni? Þetta voru örfáar spurningar af þeim mörgu sem voru á þessu sama augna bliki að renna í gegnum huga minn. Ég var rifin upp ú hugsunum mínum þegar konan sem hét Elía sagði að það eina sem ég þyrfti að gera til að komast að öllu um uppruna minn var að samþykkja að þau ættleiddu mig. Þá sagði maðurinn sem hét Alexander að það væri ekki hægt að ættleiða mig án þess að fá samþykki mitt og ef ég vildi rækta hæfileikana sem ég hafði þá þyrfti ég að koma með þeim. 2 vikum seinna var ég komin til Hafnarfjarðar þar sem Elía og Alexander bjuggu.