Lífið í nýja bænum komst í fastar skorður. Mánuður leið og kennararnir voru búnir að læra að það þýddi ekki að tala við mig, eða hvetja mig til að segja frá sjálfri mér þar sem það var ekkert að segja.
Píanókennarinn minn var fínn, hann eyddi ekki tímanum í óþarfa tal eins og píanókennarinn minn í Reykjavík. Fiðlukennarinn var hins vegar mikið meira pirrandi og spurði um líf mitt og áhugamál mín þegar ég var ekki að spila á fiðluna.
Gylfi hélt hinsvegar áfram að elta mig þrátt fyrir greinilega neitun mína um félagsskap hans. Hinir strákarnir í bekknum voru ekki eins ágengir þó ég sá sömu aðdáun í augum þeirra stundum þegar þeir héldu að ég væri ekki að horfa. Það var undarlegt að fá alla þessa athygli í svona litlum bæ. Ég var aðal slúðrir og allir vissu hver ég var. Fólk sem ég þekkti ekki gaut á mig augum út á götu þegar ég var að ganga í tónlistarskólann en ég var vön því.
Í byrjun febrúar var auglýst valentínusarballið þann 14. og allir í unglinadeildinni ætluðu að fara. Flestir fóru í pörum og það var hefð að strákar kæmu með stelpur á ballið en ég ætlaði ekki að fara á þetta ball frekar en önnur böll. Öll þessi væmni og allar þessar tilfinningar voru of mikið fyrir mig.
,,Hei, er einhver búinn að bjóða þér á valentínusarballið?’’ spurði Gylfi þegar hann elti mig út úr stofunni eins og vanalega í frímínútunum.
,,Nei.’’ Sagði ég.
,,Viltu fara með mér?’’ spurði hann vongóður og elti mig inná bókasafn þar sem ég sat vanalega og fylgdist með krökkunum lesa.
,,Nei.’’
,,Ætlarðu á ballið yfir höfuð?’’ spurði hann vonsvikinn og settist við hliðina á mér.
,,Nei.’’ Sagði ég og reyndi að koma honum í skilning enn og aftur að ég vildi ekki hafa hann né nokkurn mann nálægt mér.
,,Afhverju ekki?’’
,,Böll eru fyrir fólk sem þykir gaman af þeim.’’ Sagði ég.
Gylfi varð ennþá vonsviknari, vitandi að ég færi aldrei á nein böll. Ég fann ekki til sektarkenndar eða meðaumkunar eins og flestir myndu finna fyrir í þessari aðstæðu, heldur var þetta tóm inn í mér bara ennþá meira áberandi.
,,Viltu þá fara út með mér?’’ spurði hann hraðmæltur. ,,Við getum fengið okkur pítsu á Pollanum og svona.’’ Hélt hann áfram og brosti hvetjandi til mín.
,,Nei.’’ Sagði ég og stóð upp, gekk útaf bókasafninu og skildi Gylfa eftir með brostið hjarta eins og það var kallað.
Allir voru að tala um ballið næstu daga og þegar voru aðeins tveir dagar í það jókst spenningurinn. Myndmenntahópurinn í 10. bekk skreytti skólann með rauðum hjörtum og nemendur sentu á milli sín valentínusarkort. Mér til undrunar fékk ég ekki eitt heldur tuttugur og eitt kort. Aðeins eitt af því var merkt en restin var ekki nafngreind. Það sem var merkt var auðvitað frá Gylfa. Ég skildi ekki afhverju hann reyndi svona mikið, það var augljóst að ég ætlaði ekki að vera með neinum á næstunni. Ég hafði lesið um þessa tilfinningu, ég hafði séð hana í sjónvarpinu og orðið vitni að því þegar þessi tilfinning þróast milli tveggja manneskja en ég áttaði mig aldrei á því að þessi tilfinning væri svona uppáþrengjandi.
Það var loksins kominn föstudagurinn 14. febrúar og spennan var næstum áþreifanlegur í unglingadeildinni. Pörin voru byrjuð að myndast og maður sá turtildúfur í hverju horni. Gylfi hélt áfram að þrýsta á mig til að fá mig á ballið en ég hélt áfram að neita. Hann mátti eiga það að hann gafst ekki upp. Ég veit ekki hvort það myndi flokkast undir hugrekki eða fífldirfsku að abbast upp á mig en auðvitað vissi hann ekki hvað ég gat gert, það vissi enginn.
Snjórinn var að hverfa og það var bara slabb eftir á götunum. Eftir skóla þurfti ég að fara upp í hlíðarkaup fyrir mömmu en það var búð upp á brekkunni í hlíðarhverfinu. Mamma vildi helst ekki versla í skagfirðingabúðinni þar sem hún treysti ekki vörunum sem voru þar. Ég gekk því út um unglingainnganginn en beygði núna til hægri í átt að hlíðarhverfinu í staðinn fyrir til vinstri í átt að bæjarhverfinu. Og eins og vanalega elti Gylfi mig eins og við værum bestu vinir.
,,Ég skil ekki ennþá afhverju þú vilt ekki fara á ballið.’’ Sagði Gylfi, ringlaður en ég var hætt að svara honum. ,,Ég meina, þetta verður geðveikt ball!’’
,,Ég bara nenni ekki.’’ Sagði ég og notaði afsökun sem ég hafði heyrt öðru hverju heima.
,,Afhverju ertu alltaf svona köld?’’ spurði Gylfi. Við vorum búin að labba fram hjá körfuboltavellinum og stefndum að undirgöngunum þar sem var hræðileg reykingarstybba. Ég yppti öxlum og hélt áfram að láta sem hann væri ekki nálægt mér. ,,Þú hrindir öllum frá þér, viltu ekki eiga vini?’’ spurði hann en hélt áfram þegar ég svaraði ekki. ,,Þér hlýtur að þykja vænt um einhvern. Hvað með vini þína í Reykjavík?’’ spurði hann forvitinn.
,,Hvaða vini.’’ Sagði ég kuldalega og reyndi að fá hann til að láta sig hverfa. En þetta gerði hann bara ennþá forvitnari.
,,Hefurðu aldrei átt vini?’’ spurði hann, augu hans kringlótt af undrun.
,,Nei, ég þarfnast þeirra ekki.’’ Sagði ég og gekk hraðar. Við vorum nú komin inn í göngin.
,,Allir þarfnast vina.’’ Muldraði Gylfi en enn og aftur svaraði ég ekki en gekk hraðar og fór örlítið fram úr honum. Þá greip hann í hendi mín og hélt fast. ,,Bíddu!’’ sagði hann en ég var búin að fá nóg.
,,Snertu mig ekki!’’ hvæssti ég og fór ósjálfrátt í varnarstöðu, fann orkuna flæða um mig og hægri hendi mín stóð í ljósum logum án þess að meiða mig. Gylfi kippti hendinni að sér um leið og ég áttaði mig á því hvað ég hafði gert og ég skrúfaði samstundis fyrir orkuflæðið og eldarnir hurfu. Munnurinn á Gylfa var galopinn og græn augu hans störðu á mig. Ég bölvaði mér í hljóði en snerist svo á hæl og byrjaði að hlaupa í burtu en aðeins nokkrum sekúndum eftir það fann ég afl sem stoppaði mig og þrýsti handleggjum upp að síðu minni og fótunum saman. Ég var i ósýnilegu búri.
,,Þú hefur mátt.’’ Sagði Gylfi og gekk nú að mér. Ég leit við og fann orkuna fara um mig en gat engan veginn sleppt henni. ,,En líka ég.’’ Bætti hann við og brosti. ,,Ólafur verður ánægður með þetta.’’ Sagði hann og hló aðeins en sneri sér síðan aftur að mér.
,,Slepptu mér. Núna.’’ Sagði ég og hótunin í tóni mínum var augljós.
,,Ekki strax, ekki fyrr en þú skilur mig.’’ Sagði hann en þurfti svo að einbeita sér þegar ég reyndi að þrýsta lofti á milli mín og þess sem hélt mér fastri. ,,Þú ert sterkari en ég hélt.’’ Muldraði hann.
,,Slepptu mér.’’ Endurtók ég.
,,Nei. Hélstu virkilega að þú værir sú eina sem værir með svona mátt?’’ spurði hann. ,,Það eru margir aðrir með mismunandi mátt, ég til dæmis get fangað hvað sem er með mætti mínum einum. Þú virðist geta stjórnað eldi. Ég þekki einn annan sem stjórnar eldi, það er sjaldgæft.’’ Sagði hann og horfði forvitinn á mig. ,,Það algengasta er sýn inn í framtíðina og dáleiðsla. Ertu viljug til að koma með mér?’’ spurði hann. Ég hristi höfuðið og reiðin yfir þessari föngun fyllti upp tómið inn í mér.
,,Ég geri þér ekki neitt.’’ Bætti hann við. ,,Sjáðu til, það er til félag fyrir fólk með mátt eins og við og Ólafur er eiginlega stjórinn þar. Hann er búinn að vera að leita að fólki sem er með svona mátt. Því miður er það of algengt að það séu krakkar á okkar aldri.’’ Sagði hann og flissaði. ,,Viltu koma með mér og hitta hann?’’ spurði hann en þegar ég hristi höfuðið glotti hann. ,,Valið er eiginlega á milli þess að vera dregin þangað gegn vilja þínum eða koma sjálfviljug. Við meiðum þig ekki en við þurfum að hafa tölur yfir mátthafa á Íslandi.’’
Ég skoðaði valmöguleikana. Auðvitað gat ég sagst ætla að koma en fest hann svo í einhverju runnaþykkni en samt gæti hann alltaf fryst mig eins og núna, jafnvel úr fjarlægð.
,,Þá það.’’ Sagði ég. ,,En ef þú reynir þetta aftur skal ég sjá til þess að það verði ekkert eftir af þér nema aska.’’ Bætti ég við, bara til að hann skyldi hvað hann væri að fást við. Hann var bókstaflega að leika sér að eldi. En hann brosti, kinkaði kolli og ég fann búrið sem hafði verið utan um mig hverfa og ég gat hreyft mig aftur. Síðan fylgdist ég með honum draga upp símann og hringja í eitthvað númer.
,,Hæ, Margrét,’’ sagði hann þegar var var svarað. ,,Gettu hvað ég fann?’’ sagði hann og virtist vera að springa af stolti. Hann glotti við svarinu sem hann fékk. ,,Margrét, hættu þessum dónaskap. Nei, ég fann það ekki.’’ Sagði hann og ranghvolfi augunum og glotti til mín. ,,Nei, ég fann eitthvað miklu betra –‘’ sagði hann en komst ekki lengra. Eftir smá þögn varð hann pirraður á svip. ,,Magga, hættu þessum útúrsnúningi. Ég fann annan mátthafa.’’ Sagði hann og beið síðan en glotti við viðbrögðunum sem hann fékk. ,,Já, ég sagði það. En allavega, værirðu til í að koma og hjálpa mér?’’ spurði hann. ,,Þín er þörf!’’ bætti hann við, og kaldhæðnin í tóninum var greinileg. ,,Nei, núna.’’ Og síðan sagði hann hvar hann var en skellti svo á.
,,Hún kemur eftir smá.’’ Sagði hann og blikkaði mig en ég fann aftur fyrir tóminu og svaraði honum ekki. En síðan heyrði ég fótatak fyrir aftan mig og ég leit við. Lágvaxin stelpa með glettnisleg augu og rautt hár gekk að okkur. Hún var kannski um tuttugu ára og hún var hrokafull á svipinn sem passaði engan veginn við augu hennar.
,,Jæja, er þetta hún?’’ spurði Margrét og benti á mig. Gylfi kinkaði kolli. ,,Hvað getur hún?’’ spurði hún og horfði forvitin á mig svo mér leið eins og sýningardýri í dýragarði.
,,Hún stjórnar eldi.’’ Sagði Gylfi og gekk til hennar.
,,Eins og Logi… Hann verður ekki ánægður en ojæja,’’ sagði hún og rétti fram höndina til mín. ,,Komum.’’ Sagði hún og beið greinilega eftir því að ég tæki í hendi hennar.
,,Hún getur flutt okkur á milli staða.’’ Sagði Gylfi þegar ég tók ekki í hendi hennar. Hann hélt nú þegar í hina hendi hennar svo ég tók í hennar hendi og fann strax umhverfið verða móðukennt og hverfa en í staðinn blasti við mér fúinn veggur. Margrét sleppti mér og gekk að næstu hurð. Þetta virtist vera forstofa í gömlu húsi. Veggfóðrið á veggjunum var rifið sumstaðar og upplitað. Gólfið var gert úr gömlu parketi sem var orðið upplhleypt og matt.
,,Fylgdu mér.’’ Sagði Margrét og ég elti hana og Gylfa í gegnum hurðina, vitandi að það sem ég myndi sjá í þessu húsi myndi breyta lífi mínu.