Lá rödd fyrir aftan okkur. gerði okkur bylt við. Þetta var þessi Lúsífer. Hann rétti hnífinn hans Matta í áttina að mömmu. Hún horfði tortryggin á hann en tók hikandi við hnífnum og flýtti sér að skera á böndin sem héldu Matta. Lúsífer horfði á hana skera böndin og reyna að draga hann í burtu. Hann hjálpaði henni að koma honum fyrir í aftursætinu á bílnum án þess að segja neitt. Það leit út fyrir að hann hefði ekki tekið eftir mér.
,,Ég kem með ykkur.’’ Sagði hann þegar við vorum búin að koma Matta fyrir við hliðina á stráknum. Hann settist fyrir framan stýrið og beið eftir því að mamma settist í bílinn. Hún horfði grunsemdaraugum á hann en hann kvikaði hvergi.
,,Ása, farðu afturí og bittu um sárin hans Matta.’’ Sagði mamma við mig og settist sjálf í frammí sætið. Lúsífer ók af stað inn eftir tjaldstæðinu. Ég leit útum gluggann en sá strax eftir því. Öll þau tjöld sem höfðu verið á tjaldstæðinu, allt fólkið sem hafði verið í tjöldunum. Þau láu þarna, öll útí blóði. Það leit út fyrir að það hefði slátrun farið fram. Ég lokaði augunum og mér svimaði. Ég sneri mér svo að Matta til að binda um sárin hans. Öll bringa hans var nærri tætt upp og ljótir skurðir framan í honum og á handleggjum voru blóðugir og djúpir. Ég hryllti mig.
Við keyrðum þar til það fór að morgna. Við stoppuðum hjá litlu stöðuvatni og settum upp tjaldið sem við höfðum náð að troða inní bílinn. Lúsífer hafði ekki sagt neitt siðan í gærkvöldi. Mamma gjóaði augum á hann og fylgdist vel með hvað hann gerði. Sömuleiðist gerði Lúsífer.
Það leið vika þar til Matti vaknaði loksins. Sárin höfði gróið dálítið og litu ekki lengur svo illa út. Hann var fyrst með lítilli rænu, gat rétt svo borðað og drukkið og svaf mikið.
Við vorum að borða úti þegar Matti kom haltrandi útúr tjaldinu og í áttina að okkur. En þegar hann kom auga á Lúsífer fraus hann. Lúsífer hafði hingað til haldið sig langt frá honum svo ekki sást í hann og talaði ekki neitt.
,,Hvern djöfulinn ertu að gera hér?’’ Spurði Matti og horfði til skiptis á mömmu og Lúsífer. Hann leit niður og hélt áfram að borða.
,,Hann hjálpaði okkur að koma þér í burtu.’’ Sagði mamma og gekk í áttina að Matta. Matti þóttist ekki taka eftir henni og einblíndi á Lúsífer.
,,Honum er ekki treystandi,’’ sagði Matti svo. ,,Hann gerði nú ekki mikið þegar var verið að pína mig!’’
,,Matti, þekkirðu hann? Hver er hann? Hann hefur ekki viljað segja okkur neitt.’’ Sagði mamma og horfði forvitin á Lúsífer sem hafði ekki litið upp frá disknum sínum.
,,Ég veit hver hann er, ég ólst upp með honum! Hann er bróðir minn!’’ Sagði hann og gekk ógnandi nær Lúsífer sem hætti að borða en gerði ekki neitt. ,,Hann er bróðir minn og hann horfði upp á það þegar þeir píndu mig, drukku mitt eigið blóð og skáru mig! Hann bara horfði á, hann er svikari!’’ Sagði Matti og horfði á Lúsífer með fyrirlitningu. En Lúsífer rauk upp svo plastborðið datt niður. Hann gekk að Matta þar til þeir stóðu svo nálægt hvor öðrum að neistinn úr augum þeirra var nærri áþreifan-leg.
,,Svikari?! Svikari?!’’ Hvæsti Lúsífer að Matta. ,,Það ert þú sem ert svikarinn hér! Þú yfirgafst fjölskyldu þína útaf einhverri heimskri stelpu! Hvernig vogarðu þér að kalla mig svikara á meðan það ert þú sem sveikst okkur! Þú sveikst alla!’’
Það lá við að Matti urraði af bræði. Hendi hans kipptist að hnífnum sem hann hafði í belti sér eins og alltaf.
,,En þú gast horft uppá þinn eigin bróður verið píndann, þú heyrðir mig öskra af hreinni kvöl! En samt gerðirðu ekkert, þú bara horfðir á! Fékkstu þér kannski einn sopa af blóðinu?! Blóði þíns eigin bróðurs!’’
,,Þú áttir þetta skilið!’’ hvæsti Lúsífer að honum. Matti titraði af bræði. Augu hans urðu rauð og hann hvæsti svo sást í hvassar augntennurnar. Það sama gerðist við Lúsífer. Matti kastaði sér á Lúsífer og stakk tönnunum á kaf í upphandlegg hans svo blóðið spýttist út. Lúsífer öskraði en sparkaði í sköflunginn á Matta svo hann sleppti takinu á hendi hans. Lúsífer hvæsti og sparkaði Matta af sér. Svo stökk hann á Matta og lamdi hann nokkrum sinnum. Matti greip um hálsinn á Lúsífer og hélt fast svo Lúsífer gat varla andað. Hann tók í hendi Matta sem hélt um hálsinn og sneri uppá hana. Matti sparkaði Lúsífer af sér og reisti sig upp. Lúsífer stóð líka upp. Þeir önduðu hratt og voru báðir með fullt af marblettum og bólgna vör. Lúsífer hafði stærðarinnar sár á upphandleggnum.
Mamma hafði horft á þessi slagsmál allann tímann án þess að hreyfa sig. Hún var með opinn munninn og augun galopin. Ég hafði fylgst með og kippst til þegar blóðið hafði lekið úr sárinu hans Lúsífers. Ég sá að þeir voru að gera sig tilbúna til að ráðast aftur til atlögu og ég nennti ekki að horfa á þá drepa hvorn annan. Ég steig á milli þeirra.
,,Nú er nóg komið. Þið eigið bara eftir að drepa hvorn annan og við megum ekki við því að missa einu karlmennina hérna,’’ sagði ég og leit á þá til skiptis. Lúsífer glotti kvikindislega.
,,Og hver þykist þú vera? Vertu ekki að gera þig að atlægi,’’ sagði Lúsífer og horfði háðslega á mig. ,,Þú veist ekki hvað þú ert að koma þér í, heimski krakki!’’
Þetta fyllti mælinn. Ég var búin að fá nóg af hrokafullum mönnum. Ég strunsaði að honum og sló hann svo fast að hann varð rauður.
,,Ekki voga þér að kalla mig heimska!’’ Hvæsti ég að honum. Hann depplaði augunum en glotti svo.
,,Hvern djöfullinn, Matti. Er þetti krakkinn þinn?’’ Spurði hann Matta sem stóð enn á sama stað og áðan.
,,Passar.’’ Sagði hann kuldalega.
,,Þú hefur þá ekki bara svikið okkur fyrir þessa mannveru, þú hefur líka eignast krakka með henni! Djöfullin, veistu hvað verður gert við ykkur ef þið finnist?’’
,,Skiptu þér ekki að þessu.’’ Sagði Matti og ýtti mér frá Lúsífer sem einblíndi á mig. Ég gretti mig og fór aftur inní tjaldið ásamt mömmu. Ég einbeitti mér að því að reyna að vekja strákinn en hann hafði enn ekki vaknað eftir að hafa dottið niður í tjaldinu.
Dagarnir urðu smám saman að vikum á meðan við ferðuðumst. Það var farið að snjóa og við urðum að gista á vegahótelum í staðin fyrir að tjalda. Enn vaknaði strákurinn ekki en Lúsífer hélt áfram að ferðast með þeim. Sambandið milli þeirra bræðra var stirrt og þeir töluðust lítið við. Þegar leið að jólum urðu þau að gista á víðavangi í tjaldinu útaf því að öll hótel voru lokuð. Á aðfangadag voru engar gjafir en mamma keypti sérstakan mat til að elda á ferðagrillinu.
,,þetta er ótrúlega gott!’’ sagði ég við mömmu þegar við vorum að borða matinn. Matti samsinnti en Lúsífer þagði eins og venjulega. Hann tók aldrei þátt í neinum samræðum en hélt sig útaf fyrir sig.
Eftir matinn tróð ég snjóinn til að finna góðann stað til að létta á mér. Þegar ég kom aftur til baka heyrði ég Matta og mömmu vera að tala saman inní tjaldi. Lúsífer sást hvergi.
,,… er að? Hvað ætlaðirðu að segja mér?’’ Spurði Matti.
,,Æji, Matti ég veit ekki hvort þetta er rétt,’’ sagði mamma hikandi. ,,Ég held það bara. Ég held að ég sé ólétt.’’
Það varð dauðaþögn.
,,Ó-ólétt?’’ Sagði Matti með blöndu af móðursýki og undrun í röddinni.
,,Já, eftir þig.’’
,,En ertu viss? Ég meina, Lúkas. Ertu viss um að hann eigi það ekki?’’
,,Já, alveg viss. Ég var á pillunni þá.’’
,,Nei, nei, nei. Við megum ekki við þessu núna!’’ Sagði Matti æstur og stóð upp.
,,Ég er samt ekki viss. En það bendir allt til þess! Ég er búin að fitna en samt höfum við nú ekkert lifað við eitthvern lúxus. Mér hefur orðið óglatt og ég er ekki búin að fara á blæðingar síðan við fórum!’’ Sagði mamma og stóð líka upp.
,,Hvað eigum við að gera?’’ sagði Matti vonleysislega. Mamma tók utan um hann og hallaði höfðinu á öxlina og hvíslaði:
,,Við ráðum fram úr þessu.’’
Matti tók líka utan um hana og kyssti hana einu sinni. Ég varð af einhverri ástæðu reið. Allt í einu tók ég eftir Lúsífer sem stóð þarna rétt hjá og horfði á mig.
,,Hvað er að þér?’’ Spurði ég reiðilega. Lúsífer gekk að mér og setti upp sitt vanalega glott.
,,Það sem er að mér ert þú,’’ sagði hann kvikindislega eins og vanalega. ,,Bróðir minn áttar sig kannski ekki á því en ég geri það. Hann hefði kannski einhverjar lífslíkur ef þú værir ekki til, ef þú hefðir aldrei fæðst. Þú ert ekkert nema einhver heimsk mannvera sem hlotnaðist þann heiður að hafa blóðprinsinn sem föður. Þú ert ekkert nema ómerkilegt lausleikabarn.’’
Ég fann hvernig bræðin magnaðist upp og ég titraði af því að reyna að bæla því inni.
,,Matti má fara til helvítis mín vegna! Ef hann hefði aldrei komið í líf mitt værum við heima núna að opna jólagjafirnar!’’ Sagði ég reiðilega við Lúsífer. ,,Ef þínir líkir hefðu bara hætt að skipta sér af þá væri allt betra! Veröldin væri betri án ykkar! Og ég vildi óska þess að Matti væri ekki pabbi minn, hann er alveg eins og þú, ekkert nema illska!’’
,,Þú ert nokkuð lík honum, vissirðu það? Hann var alltaf frekar bráður, heimskur! Notaði ekkert nema vöðvana! Þú ert greinilega alveg eins. En hann er nú eldri bróðir minn. Ég verð að gæta þess að hann haldi lífi. Ég væri að gera honum greiða ef ég myndi losa hann við þig og þessa fáránlegu konu!’’ Sagði Lúsífer og stóð nú svo nálægt mér að ég sá æðarnar í augum hans. Ég bakkaði þar til ég gat ekki farið lengra útaf tréi sem var þar. Lúsífer gekk áfram og nú hvæsti hann lágt. Augntennurnar komu í ljós, hvassar og ógnvekjandi. Hann hló af skelfingunni í augum mínum. Han dróg langann putta eftir vanga mínu. Ég hvæsti að honum en hann glotti eins og lítið barn sem var að leika sér með matinn sinn. Allt í einu fann ég furðulega tilfinningu fara um mig. Orkustraumur og reiðin magnaðist enn meira upp svo ég gat ekki hamið hana. Ég kastaði mér á Lúsífer, sem að virtist ekki hafa búist við þessu. Ég fann fyrir smá verk í augntönnunum þegar þær lengdust. Ég sökkti þeim á kaf í hold hans og hann öskraði af sársauka. Ég saug blóðið úr sárinu en síðan reif Lúsífer í hárið á mér og hélt höfðinu mínu uppi.
,,Þú hefur þá erft eitthvað frá föður þínum!’’ Sagði hann titrandi röddu en sökti síðan tönnunnum í hálsinn á mér. Ég öskraði og fann blóðið spýtast út. Allt dofnaði fyrir augum mér og ég varð máttlaus. En allt í einu sleppti Lúsífer takinu á mér og ég lá á jörðinni og andaði í hryglum. Ég heyrði Matta öskra eitthvað á Lúsífer og ég fann mömmu kjökra yfir mér og reyna að stoppa blæðinguna, en svo sökk ég inní myrkur og þögn.
Ég rankaði við mér um hádegi næsta dag. Matti og mamma stóðu yfir mér og horfðu áhyggjufull á mig. Ég reyndi að reisa mig upp en það fór sársaukastraumur um allann líkamann. Ég þreifaði á hálsinum á mér. Það voru umbúðir utan um en ég fann að sárin voru djúp.
,,Hvar er hann?’’ Spurði ég titrandi röddu.
,,Ég þurfti að binda hann niður,’’ sagði Matti og andvarpaði. ,,Hann reyndi að drepa þig. Hvað kom fyrir?’’
,,Hann sagði að þú ættir meiri lífslíkur ef ég og mamma værum dauðar,’’ sagði ég biturlega. Matti hnussaði og stóð upp og gekk útúr tjaldinu. Núna voru það bara ég og mamma.
,,Ég heyrði ykkur tala saman í gær.’’ Sagði ég hægt. Mamma kipptist aðeins til.
,,Hve mikið heyrðirðu?’’ spurði hún.
,,Nógu mikið.’’
,,Æji, Ása. Ég veit ekki hvað ég á að gera,’’ sagði mamma mæðulega. ,,Þetta er ekki beint góður tími til að eiga von á sér.’’
Ég kinkaði kolli en sá strax eftir því, því ég fékk sársaukasting í sárið á hálsinum. Allt í einu heyrðum við hróp fyrir utan, í Matta og Lúsífer. Ég stóð hægt upp til að fara út og hunsaði verkinn sem kom frá sárinu. Mamma kom á eftir mér út.
Lúsífer var bundinn upp við tré og hann og Matti voru í heiftarlegu rifrildi.
,,… varst nærri búinn að drepa hana og þér er sama!’’ Sagði Matti reiðilega við Lúsífer.
,,Hún minnkaði lífslíkurnar þínar! Hún er heimskur krakki sem er dóttir þín!’’ Hvæsti Lúsífer. ,,Þú ættir að þakka mér! En nei, þú bindur mig upp við tré! Þú hefur alltaf verið svo vandþakklátur!’’
,,Hún er dóttir mín! Og þú dirfist ekki að vanvirða mig né hana!’’
,,Þú skipar mér ekki lengur til verka, stóri bróðir! Núna er það ég sem er Blóðprinsinn í ættinni! Eftir að þú sveikst okkur, þá get ég sagt að ég varð glaður en það var ennþá allt um þig! Alveg eins og alltaf! Það snýst allt um þig! Afhverju geturðu ekki verið eins og Matteus! Sérðu hvernig Matteus gerir þetta, svona átt þú að gera þetta! Matteus er búinn að drepa svona marga, afhverju ert þú ekki búinn að drepa eins marga! Þú varst dekurbarnið hennar mömmu og uppáhalds sonur pabba! Þú hélst alltaf að þú værir betri, en ég sá allann tímann hver þú varst! Þú varst hrokafullur og hélst að þú værir betri en allir aðrir því þú varst blóðprinsinn!’’
Matti titraði af innbældri reiði.
,,Ég átti það skilið! Veistu hvað ég lagði á mig til að verða blóðprinsinn! Ég vann mikið meira en nokkur annar! Pabbi hélt uppá mig því ég lagði eitthvað á mig, en þú! Þú lagði ekkert á þig! Þú varðst ekki einu sinni veiðari, þú bara húktir út í horni með bók! Ekki skrítið að ég var uppáhaldið hans pabba!’’
,,En eftir að þú sveikst okkur þá varð allt öðruvísi,’’ sagði Lúsífer og glotti. ,,Ég var gerður að blóðprinsinum og loksins trúði mér einhver! Ég hafði varað pabba við því að treysta þér, þú varst veikur fyrir mönnunum, þú heillaðist að því hvernig þeir lifa! Og auðvitað varstu veikur fyrir fallegum stelpum! En jafnvel eftir að þú fórst var allt um þig, bara ekki lengur neitt jákvætt. Þú hefðir átt að sjá svipinn á pabba eftir að hann kom heim. Hann var svo reiður að hann braut borðin í stóra salnum! Þú ert fyrirlitnilegur að gera fjölskyldunni þinni þetta, en samt, takk fyrir!’’
Núna missti Matti stjórn á sér. Hann leysti Lúsífer og henti honum niður á jörðina.
,,Nú þegir þú!’’ öskraði hann á Lúsífer og sparkaði í magann á honum. Lúsífer skreið eins langt frá Matta og hann gat. Svo stóð hann upp, sendi Matta reiðilegt augnaráð og gufaði svo bókstaflega upp. Matti horfði ennþá á blettinn sem Lúsífer hafði verið nokkrum sekúndum fyrr og andaði hratt. Svo sneri hann sér snöggt að trénu og kýldi í það af reiði. Það kom stór sprunga í tréið. Mamma fór til hans og tók utan um hann. Ég fór aftur inní tjaldið og settist niður á dýnuna.