Hann kom auga á sölumanninn hinummegin við rigningarblautu götuna. Kaldhæðnislega, beint fyrir framan gamla lögreglustöð. Sem nú var heimili veruleikasviptra svefngengla. Þau áttu sér eitt sinn vitund, líf handan firringar. Meðal okkar hinna. Við erum samt löngu búin að stroka þau frá tilveru okkar. Þau tilheyra ekki lengur samfélagsheilanum. Einhversstaðar urðu þau viðskilja útaf lífsbrautinni, kannski var þeim ýtt út af, kannski létu þau sig svífa kæruleysislega í burtu. Fundu eitthvað miklu meira freistandi langt fjarri köldum hversdagsleikanum.
Hann gerði sig tilbúinn að ganga inn um örlagaríkt hlið þeirra. Inn í nýjan heim. Nýja vídd, þar sem enginn spyr um stétt né stöðu. Þar er enginn sem stingur flugbeittum rýting blekkingarinnar djúpt í bakið á honum. Eins og hún hafði gert. Hann vildi samt ekki leiða hugann að því. Hann var búinn að svamla í þykkri leðju af óhamingju, í alltof langan tíma. Nú, ætlaði hann að ryðja sér leið í gegnum hana. Bókstaflega rífa sig lausan úr fjötrunum sem hún hafði fest hann í. Endurfæðast í hlýjuna. Snúa aldrei aftur í raunveruleikann.
Hann tölti hæg skref í áttina að honum. Með hendur í vasa. Hann krumpaði seðlana sem hann geymdi í hægri vasanum. Peningnum hafði hann rænt úr veski föður síns fyrr um kvöldið. Á meðan faðir hans svaf værum áfengissvefni á sófanum fyrir framan sjónvarpið.
Hjartað barði órólega á brjóstkassa hans. Eftirvæntingin sveið í huganum. Grámyglulegt umhverfið endurspeglaði tilfinningarnir sem bærðust í sál hans. Volg rigningin skall á enni hans og kældi niður heitar svitaperlurnar sem spruttu úr líkamanum. Hann náði varla andanum fyrir óbærilegum hugsunum sem sóttu að honum líkt og banvæn veira. Sölumaðurinn gaf honum merki um að nálgast sig. Hann var klæddur í svartan rykfrakka, með rauða húfu, sem huldu tómu, blygðunarlausu augun. Hendur þeirra snertust aðeins í eitt andartak, en það sem sölumaðurinn afhenti honnum átti eftir að hafa afleiðingar með ævilöngu eftirkasti. Hann sá von sem var einungis hylling. Blekking frá heimi vonleysis og eymdar. Ferðalag á dauðadæmdan stað. Sölumaðurinn glotti, stakk gróðanum í brjóstvasann og sveif hæglátlega í burtu uns hann hvarf í rökkur næturinnar. Í leit að nýjum fórnalömbum.

Eftir nokkra stund steig hann inn á illalyktandi, dimman bar skammt frá. Hristi af sér rigninguna og spurði barþjóninn hvar salernið væri staðsett. Barþjóninn ræskti sig, nuddaði á sér skallann sem hann hafði gert misheppnaða tilraun til að greiða yfir og vísaði honum á hinn enda staðarins. Hann lét lítið fara fyrir sér, og hraðaði sér fram hjá tveimur miðaldra konum sem skvettu í sig hreinu gini og flissuðu eins og smástelpur. Hann hlammaði sér á klósettsetuna. Bretti upp ermina. Starði á bláa æð sem lá eftir handlegg hans. Hann kollvarpaði sál sinni og sannfæringu í örvæntingarfullri leit að rödd skynseminnar. Hann heyrði ekkert. Ekki einu sinni bergmál. Hann dró djúpt andann um leið og hann stakk nálinni djúpt í æð sína. Sprautaði inn eitrinu. Leysti út hatrið, reiðina og biturleikann.
Hann fylgdist með herberginu leysast upp í örsmáar einingar sem breyttust svo í leiftrandi ljóskolla. Hann lét aunglokin sligast hægt yfir augun og allt í einu var hann umkringdur myrkri. Hann hófst á loft. Hann sá stjörnur allt í kring og þegar hann leit niður sá hann heiminn fjarlægjast sig. Hann heyrði rödd segja sér að undirbúa sig fyrir hreinsun sálarinnar, svo hann geti afsalað sér veraldlegri mynd sinni og komist í alsælu nýja veruleikans. Hann sá sjálfan sig brosa. Hann var ekki lengur hann. Heldur afkvæmi sjáls síns. Eftir skamma stund var hann sameinaður nýja heiminum.