Ég varð orðlaus er ég sá þig fyrst.
Ég trúði ekki að nokkur hlutur í öllum heiminum gæti verið svona undurfagur eins og þú.
Þú varst svo brún, næstum því alveg eins og þú hefðir sofnað í ljósabekk, samt alls ekki of brún.
Þú varst svo ávöl. Jafnvel ávalari heldur en plóman sem ég át í gær með bestu list.
Þú varst svo sæt að mig langaði að bíta í þig eða bara helst éta þig alla.
Ég skoðaði þig alla í kring, frá öllum hliðum og þú varst jafn forkunnarfögur frá allsstaðar
Mig er farið að langa rosalega mikið að smakka þig.
Freistingin er orðin skynseminni yfirsterkari og ég ákveð að prófa að narta létt í þig.
Ég veit ekki hvort þér finnst það gott en ég gerist samt sem áður ágengari og bít lítinn bita af þér.
Þú ert unaðsleg á bragðið en ég hefði nokkurn tíma getað ímyndað mér. Þú ert betri en allt sem að ég hef smakkað og hvernig þú bráðnar í munni mér er unaðslegt.
Upphaflega var það ekki meiningin að bíta í þig en núna þegar ég veit hversu unaðsleg þú ert á bragðið þá er einfaldlega engin leið fyrir mig til þess að hætta.
Ég stenst ekki mátið og tek annan bita, í þetta skiptið er bitinn nokkuð stór.
Núna verður alls ekki aftur snúið og ég tek fleiri bita. Einn, tvo og þrjá í viðbót.

Ég er skrímsli. Ég mun ávallt fyrirlíta mig enda er það sem ég hef gert alveg ófyrirgefanlegt.
Ekki einu sinni góðhjartaður prestur myndi reyna að telja mér trú um að Guð myndi nokkurn tíma geta fyrirgefið mér þetta.
Ég hef étið það eina sem ég hef elskað frá því að ég kunni að elska.
Ég veit ekki hvað ég á að gera núna, líf mitt orðið hálftilgangslaust eftir að ég hef þig ekki lengur.
Ég mun aldrei nokkurn tíma aftur geta, snert þig, talað við þig eða horft á þig.
Þó að þú hafir aldrei svarað mér þegar ég talaði við þig þá fannst mér alltaf notalegt að slappa af á kvöldin, sitjandi við eldhúsborðið með þig fyrir framan mig og talað við þig. Það var toppurinn á lífinu.

En núna, þegar þú ert farin munum við aldrei eiga svona notalegar stundir saman aftur.
Ég veit að þetta er mér að kenna og því sé ég óendanlega mikið eftir þessu en ég réði bara ekki við freistinguna, hún var of mikil.
Ég er ekki viss um að ég vilji halda áfram að lifa þessu lífi þegar ég hef þig ekki mér við hlið.
Þegar ég hef þig ekki mér við hlið þá er ég eins og fíkill án fíknar.
Ég er jafn einmanna og borg þar sem ekkert fólk er samankomið.
Það er komið að leiðarlokum í mínu lífi, ég hef ákveðið að ljúka þessu í eitt skipti fyrir öll og enda líf mitt.
Og þó…það er annað sem ég gæti gert!
Ég held að það séu til fleiri eins og þú í Maltesers pokanum sem þú komst upp úr fyrir nokkrum dögum.