þetta er sönn saga sem ég hafði næstum gleymt þegar að ég var að kommenta á blogginu hjá einum þunglyndum vini mínum. ég ætla að biðja ykkur brandarakarlana að láta þar við liggja ef að þið komin hingað til þess að svala einhverri sadista þörf í gegn um netið. þetta er satt og þetta eru skilaboð til allra. takið eftir að ég nota avatar nöfn á vini mína, ég vill ekki deila of miklu um sjálfan mig.

—————————————

“lífið er ekkert alltaf skemmtilegt.

lífið er engan vegin létt.

og lífið getur verið versta martröð sumra manneskja.

en það getur orðið betra einn daginn. það gerðist fyrir mig, þegar að ég var 13 ára, þá þekkti enginn mig, þú kannaðist kanski aðeins við mig, lést mig bara vera. ég gekk um gangana og hugsaði með sjálfum mér:”hvað gerði ég rangt? ég hef ekki gert flugu mein, ég er frekar þroskaður, hversvegna líkar engum við mig?“

einn daginn í skólanum þá var ég á botninum, og þá á ég við á botninum; ég ætlaði að fara á djammið með einum dópista um kvöldið sem að ég þekkti þá, ég ætlaði mér að drekka, dópa og skemma mig, ekki mæta í skólann alla vikuna og drepa mig við enda vikunnar. þá gerðist svolítið sem að ég bjóst alldrei við: ég var bara að hanga með bekkjafélaga mínum, hann basically notaði mig, fékk lánaða leiki, myndir og skilaði því alldrei, og hann fór með mér að hitta fólk, sem að ég hafði alldrei vogað mér að tala við, þar voru á meðal Telemnar, Breezerinn, Berrassagangur o.fl. og ég kynntist þeim, og ég hætti við að drepa mig að minnsta kosti, dópið var á dagskrá samt, daginn eftir þá kynntist ég Þér og Pickle betur, og í fyrsta sinn í svona 6-7 ár, þá fann ég til öryggis, mundu að ég var 13 ára, of þungur gleraugnaglámur sem að hafði verið lagður í einelti frá byrjun skólagöngu. og síðan þá hefur mig ekki langað til þess að taka mitt eigið líf eða dópa, reyndar kanski einusinni í Amsterdam með Breezerinum o.fl. á þessari plönuðu evrópuferð. allt þetta gerðist eins og fyrir kraftaverk, ég er ekki að reyna að blanda kristni í þetta, eða einhverri trú, en þetta bara gerðist, og ég var ekki lengur lagður í einelti, ég þorði að segja eitthvað á móti ef að einhver sagði eitthvað við mig, og ég fékk smá sjálfstraust.

hugsaðu út í söguna mína og sjáðu hvernig lífið getur verið æðisleg sæluvíma, sem að stundum hefur sín stopp og botna, en þá grefurðu þig upp, þú gætir orðið fyrir höfnun,og það sökkar en þá kemur eitthvað nýtt í staðinn, eitthvað miklu betra en það sem að þú sóttist eftir.

ég er búinn að segja þér sögu mína og hvet aðra til þess að taka hana sem dæmi.´

þinn vinur.”

——————————————

já, þessi saga er sönn og aftur til brandarakarlana: ekki!