Hljóðlátur lækjarniðurinn skreið yfir döggvota sléttuna í átt að trénu sem teygði sig til upp stjarnanna. Þar beið Utuwuiu hátt uppi í greinunum, svo að hún gæti þýtt söngva lækjanna fyrir stjörnurnar sem biðu óþreyjufullar eftir fregnum næturinnar. Hún meira en hlustaði á söngva lækjarins, hún varð þeir, og hver tónn sagði frá fjarlægum stöðum og undarlegum fregnum. Í leiðslu hóf hún upp undurfagra rödd sína fyrir stjörnurnar og leyfði henni að flæða óbeislaðri um himinhvolfið, stundum djúpri og tærri eins og dýpsta hyl, stundum beljandi og kraftmikilli eins og fossarnir í suðrinu eða lágri og friðsælli eins og vatn sem seitlar um sefið. Það var ekki að ástæðulausu að stjörnurnar höfðu valið hana sem túlk sinn, hún gat komið til skila öllu því sem vatnið vildi segja með söng sínum. Stjörnurnar biðu með að setjast þar til hún leyfði þögninni að taka við, því jafnvel móðir jörð þagði meðan hún söng.

Skömmu seinna tók að birta, og nú voru það hljóð vatsins, vindsins og dýranna sem tóku á móti rauðum geislum morgunsólarinnar.