“Þessi saga er tileinkuð vinkonu minni, sem lætur endalaust fara illa með sig”


Svava hugsaði meðan hún sat á baðherbergisgólfinu. Halda því, eyða því? Hvernig getur ein spurning breytt lífi þínu til eylífðar? Hún kveikti á símanum sínum og heyrði titra á gólfinu, hún leit á hann í gegnum tárin, tók hann upp og las. One message received, sorry eg meinti þetta ekki þú veist það, eg var svo fullur ég vissi ekki hvað ég var að gera. Sorry? Hún lét símann frá sér á gólfið, þerraði eitt tár sem stalst niður kinnina á henni. Hún ýtti aðeins við símanum til að gá hvort að eitthvað myndi gerast, hann hreyfðist, það var allt of sumt, hún tók símann og grýtti honum í vegginn. Hann brotnaði og Svava brast í grát. Hún andaði djúpt í gegnum ekkann. Hún leit í kringum sig, sá ekki skýrt, hún hafði tekið of margar.
-Helvítis pillur, hvað er ekki betra án þeirra?- Svava hugsaði til baka. Þegar þau hittust fyrst. Hún hugsaði langt til baka, aftur fyrir svikin, lygarnar, pillurnar, allt það vonda.


-Hæ, ég er Óli, geðveikur bolur, fýlaru þá?- spurði sætur dökkhærður strákur Svövu á teikninámskeiðinu. Hún roðnaði og leit á bolinn sinn og las linkin park á hvolfi. –áj! Ehh, já meina ég, þeir eru mjög góðir- sagði Svava og brosti kjánalega. –mér finnst það líka- sagði hann og brosti svo sást í hvítar tennurnar. –ætlar þú að sitja hérna?- spurði hann Svövu þegar hún settist niður við borðið, hún kinkaði feimin kolli –má ég sita hjá þér?- Svava kinkaði aftur kolli en í þetta skiptið brosti hún.


Svava leit í kringum sig, hún sá vegginn sem hún hafði smallað símann á, hún sá pilluglösin á vaskinum lokin voru löngu orðin týnd því hún hafði tekið þær á svo stuttum tíma. Hún sá skærin við hliðina á sér, það var ekkert blóð á þeim..ekki ennþá. –kalt, svo helvíti kalt- hugsaði hún og nuddaði á sér hendurnar til hlýunar, það virkaði ekkert, ekki frekar en pillurnar.

-Eruð þið saman eða?- spurði stelpa með ótrúlega plokkaðar augnbrýr og bennti á hendurnar á þeim sem voru vafðar saman. –Já- sagði Óli í skrýtnum tón. Stelpan svaraði ekki neinu en labbaði í burtu og hann kyssti Svövu á kinnina. Stelpan hafði verið á teikninámskeiðinu en Svava hafði aldrei tekið eftir henni fyrr en núna. Hún tók heldur ekki eftir miðanum sem stelpan tróð í hendina á Óla um leið og hún labbaði fram hjá honum. Þau voru ein af þessum pörum sem gerðu allt saman. Fóru saman í bíó, pössuðu, borðuðu, sváfu saman. Nema á laugardögum, Óli gat aldrei hitt hana á laugardögum og gat aldrei sagt henni afhverju. Svava hélt að hann vildi vera stundum í einrúmi og teikna, hún gat setið tímunum saman og teiknað, afhverju ekki hann líka. Eftir 8 mánuði voru þau eitt umtalaðasta parið í bænum, hver vissi ekki hver Óli og Svava voru! Allir vissu að hún elskaði hann útaf lífinu og vildi allt gera fyrir hann, en var fólk alveg jafnvisst með hann, hún heyrði aldrei pískrin..


Svava þerraði af sér tárin, sparkaði leifunum af símanum undir baðið, setti pillurnar uppí skápinn og gekk fram með örlögin í vinstri hendinni. Hún stoppaði á ganginum um leið og hún heyrði eitthvað. –Ég gerði það í gær! Það er ekki eins og þú gerir eitthverntímann á þessu heimili, þannig þú getur alveg eins gert það núna!- Svo heyrði hún hljóð eins og gefinn hafði verið kinnhestur og hátt öskur, hún vildi ekki heyra meira heldur hljóp inní herbergi. Hún klæddi sig í föt og labbaði hratt fram, hún leit ekki á foreldra sína heldur labbaði beint út, það var ekki eins og þau myndu tala við hana. Hún hljóp útá götu, hljóp og hljóp, hætti ekki að hlaupa fyrr en hún fann blóðbragð uppí sér og þá vissi hún ekki hvar hún var lengur. Það voru engin hús þarna, bara stór gömul brú. Hún settist niður, lagðist og reyndi að ná andanum.


Það var svo einn laugardaginn sem Svövu bárust fregnir af því að hún hefði verið valin ein af fimm stelpum á landinu til að keppa í heimsfrægri teiknikeppni í frakklandi. Hún hljóp heim til Óla svo glöð, að hún gleymdi að það væri laugardagur. Mamma hans kom til dyra –sæl elskan, já Óli? Hann er inní herbergi, hann er samt..- Svava hljóp inn til hans og opnaði hurðina skælbrosandi, hún missti algjörlega andlitið þegar hún gerði sér grein fyrir hvað hún sá, hún tók með höndunum fyrir munnin. Óli lá oná ljóshærði stelpu og það heyrðist ansi hátt í þeim. Hann tók ekki eftir Svövu fyrr en hún öskraði –svo þetta er það sem þú gerir á laugardögum!- hún hljóp útúr húsinu og hágrét.


Svava lagðist á magann, svo hljótt, svo kyrrt, hún myndaði brotið hjarta í mölina og blés því svo í burtu. Hún andaði djúpt og stóð upp, settist á handriðið á brúnni sem var alveg að molna í sundur. Hún horfði fyrir aftan sig og sá ljós og hús í fjarlægð, en hún ætlaði ekki aftur þangað. Allavega ekki strax.

-Svava, Svava! Opnaðu nú hurðina, þú getur ekki verið þarna inni dögunum saman, þú þarft eitthverntímann að tala við mig-. Svava lá uppí rúmi og heyrði nöldrið í mömmu sinni í fjarska –Hann Óli er nú kominn til að hitta þig, ætlaru ekki að koma fram elskan?- heyrði hún langt í burtu, svona eins og í öðru húsi, í annari vídd. Hún stóð upp, dofin að vana, labbaði rólega að hurðinni, tók hana úr lás og setist svo aftur uppí rúm og horfði eitthvert út í loftið annars hugsi. Óli kom inn. Svava horfði ekki á hann, hann labbaði skömmustulega upp að rúminu hennar og rétti henni blómvönd sem hann hafði fyrir aftan bak, Svava tók við honum, lyktaði af rósunum. –Þær eru fallegar, en þær afsaka ekki hvað þú gerðir- sagði hún án þess að lýta á hann. Hann andvarpaði djúpt og sagði svo eftir langa þögn –Svava þú veist að ég elska þig, ég gerði mistök, þetta var bara þetta eina skipti, en ég elska þig, þú ert mín eina, þú veist það!- sagði hann og tók um hendurnar á henni. Svava leit í augun á honum sem voru full af tárum, hún brosti –Ég elska þig líka-


Svava lokaði augunum, lokaði á allt það sem hún vildi ekki sjá, alveg eins og venjulega.


Það var svo í eitt skiptið sem þau fóru í partý, mánuði eftir atvikið. Þau voru löngu orðin sátt og Svava var búin að fullvissa sig um að þetta hefði bara verið í þetta eina skiptið. Hún elskaði hann, hann elskaði hana, þetta var bara eitt skipti! Óli og Svava skildust að í partýinu, hann ætlaði að tala við eitthverja vini sína og Svava hitti Nínu og fór með henni að ná í meira að drekka. Eftir tvo tíma var Svava orðin vel í því og fór að leita að Óla til að dansa, hún spurði um hann og allir ypptu öxlum með glott á vör. Hún hélt að það væri því að hún væri svo full en það kom svo annað í ljós þegar ein stelpa bennti henni á herbergishurð. Svava opnaði hurðina og sá í annað skiptið Óla ofan á stelpu, nema núna var stelpan dökkhærð. Óli tók teppi yfir þau og reyndi að hylja eitthvað sem hann átti aldrei eftir að geta hulið – Svava ekki, nei þú er að..- Svava rauk út hljóp eins hratt og hún gat. Hún hljóp eitthvert, langt í burtu, burtu frá hávaðanum og ruglinu. Hún hljóp heim til sín, slökkti á símanum stökk uppí rúm og lá þar tóm. Hún fann..ekki neitt, nákvæmnlega ekki neitt, hún var tóm, síðan brast hún í grát.


-Helvíti er orðið kalt, hvað er ég búin að vera lengi hérna, hvar í anskotanum er ég eiginlega? Hvað varð um sólina- Svava grúfði sig niður og sofnaði. –Afhverju hlustaði ég á hann- ómaði í hausnum á henni. –Það voru allir búnir að vara mig við honum, hann sagði þetta bara hafa verið eitt skipti, hann sagði ekki satt, andskotinn hafi það hann laug að henni- .


Um morgunin vaknaði hún full af sársauka hún stóð upp og fór beint inná bað með símann sinn. Hún leit í spegil, hún var útgrátin maskarinn útum allt hárið úfið, sálin í fokki og hvar eru helvítis pillurnar núna! Hún leit niðrá sig hún var öll útí skráumum og mari, það var blóð á höndunum og löppunum á henni. Hún skrúfaði frá baðinu, hvað drakk ég eiginlega mikið í gær? Hún opnaði skápinn, tók pillurnar út og gleypti 5 í einu. Hún lá lengi í baðinu og reyndi að loka eyrunum þegar hún heyrði öskrin frammi og hlutina brotna. Hún fór uppúr og mundi allt í einu allt- helvítis, fokk, sjitt, djöfullinn! Hvar er testið!?- hún reif skápinn upp og tók fram óléttupróf.


Hún var svöng, þreytt og pirruð! Af hverju geta hlutir ekki bara gengið eins og hún vil láta þá ganga? Þá yrði allt miklu einfaldara. Henni fanst eins og gærkvöldið hefði verið fyrir 50 árum síðan, nóttin hefði verið önnur 50 ár að líða og hún sjálf komin vel uppí annað hundraðið.


Plís ekki jákvætt ekki jákvætt EKKI jákvætt, allt annað, sjitt sjitt sjitt… Svava starði á prófið og gat ekki rifið augun af því. Hún greip fyrir augun og brast í örvæntingargrát þegar hún uppgvötaði niðurstöðurnar. -Sjittafokkin nei!- hún settist niður á baðherbergisgólfið og hugsaði.


Hún stóð upp, labbaði af stað, hljóp hún hljóp í myrkrinu og fann tárin streyma niður kinnarnar hún hljóp heim til hans, heim til Óla. Hún bankaði –Svava, elskan mín hvað gerðist? Óli? Já hann er inná farðu bara inn? Nei? Okei bíddu ég skal ná í hann bíddu ‘skan- Mamma hans fór í burtu og Svava beið á meðan. Óli kom eftir smástund. –Svava!- sagði hann rámri röddu og lokaði hurðinni. –Gott að þú komst, þú svaraðir mér ekki ég var farin að halda að þú ætlaðir að hætta með mé- Svava stoppaði hann. –Óli, venjulega ég myndi segja Án þín er lífið svo tómt og ég vil ekki vera án þín. En ekki í dag, skemmtu þér á laugardaginn- Hún tók upp það sem hún var með í vasanum, lét það í hendina á honum og labbaði í burtu. Óli leit orðlaus í höndina á sér –óléttupróf? Sjitt, rautt, rautt, hvað í andskotanum þýðir rautt!?- -Það þýðir jákvætt- heyrðist rödd að baki honum. –Stína? Ég hélt þú ætlaðir að bíða inní herbergi, ég var bara að skjótast sko- sagði hann og tróð prófinu í vasann. Stína klæddi sig í peysuna –Þetta er búið Óli, ég heyrði í ykkur- hún labbaði í burtu og skildi Óla orðlausan eftir. Hann settist niður, -tvö nei?-

-Ingalóa