Inni í hlýlegri háhýsisíbúð í Garðabænum sat Friðrik í þægilegum blúnduðum stól og viðraði fæturnar í takt við hljómmikla rödd útvarpsþularins. Rakt Parker – handklæðið lá ofan á ofninum eftir sturtu morgundagsins og pólska þernan hans, Atli, hafði skroppið á vikulegt krullumót á Ólafsvík. Allt gekk sinn vanagang.
Þó tók Friðrik ekki eftir þremur nýjum málverkum sem héngu á veggnum móts við arininn. Af einhverjum ástæðum hafði eftirlíkingunni af The Temptation Of St. Anthony, upprunalegu málverki eftir frelsisbaráttuhetjuna Berg Ástráðsson og rykugu verki eftir Kjarval, verið skipt út fyrir ómerkilegt fjaðurprump.

- Hver ert þú? - heyrðist þá skyndilega og Friðrik bylti sér af mikilli hræðslu við í sófanum.
Þrekvaxinn ruddalegur maður stóð í dyragættinni á náttslopp og hélt á Luger - einhleypungi milli þumalfingurs og löngutangar. Augu hans blóðhlaupin minntu á læknanema eftir fyrstu næturvakt á geðdeild.
- Hvað ertu að tala um? Ég á heima hér! - Hjarta Friðriks hamaðist í brjósti hans og hann skimaði í kringum sig til að vera viss um að hann væri á réttum stað. Eftir nokkur augnablik hafði hann safnað í sig nægum kjarki til að líta aftur á aðkomumanninn, sem hélt áfram að miða glansandi pistólunni í átt til hans.
- Vertu ekki með þennan kjaft, auminginn þinn! - hreytti aðkomumaðurinn í Friðrik, sem farinn var að teygja sig í átt að símanum. Aðkomumaðurinn var með nafnspjald á sloppnum. Hann hét víst Ómar…
Friðriki hafði nú aftur tekist að opna munninn.
- Ég hringi í lögregluna ef þú hættir þessu ekki! Þú getur komið þér út núna og við skulum gleyma þessu! -
Friðrik svitnaði. Ekkert benti til þess að aðkomumaðurinn ætlaði að hreyfa sig nokkuð úr stað.
- Það hringir enginn úr símanum mínum, nema ég! Og drullaðu þér út. Ég vil ekki sjá svona aumingja í mínum húsum! -
Manninum virtist alvara. En þó var Friðrik viss um að þetta væri heimili hans.
- Slepptu þessari byssu! Þetta er mín byssa og við getum útkljáð þetta á skíran hátt, án aðstoðar einhverra morðtóla. -
Og það var alveg satt. Friðrik hafði keypt þessa byssu í Kristjaníu, til að verja sig gegn glæpamönnum ef þess þyrfti, en nú hafði staðan algerlega snúist við og hann vissi varla hvoru megin hann stóð.
- Ég skít þig ef þú segir eitt orð í viðbót um eigur mínar! Ég bið þig nú í síðasta sinn að yfirgefa íbúðina mína, því þú átt enga aðra möguleika. Ég tel niður frá þremur. -
Friðrik var nú farinn að skjálfa og fingur hans áttu í erfiðleikum með að slá inn númer neyðarlínunnar.
- 3 - 2 - 1 - Aðkomumaðurinn var farinn að hrópa.
Friðrik hafði litla möguleika.


Úti var himininn litaður rauður. Þrír svanir flugu um loftið, sírenuvæl fyllti öll vit og fremur feitur strákur reif trampolín í tveimur stökkum.
Það er merkilegt hvað feitir strákar eru skaðsamir. Að minnsta kosti hefur enginn tíma til að hringja í neyðarlínuna þegar einn slíkur poppar upp.