Hausser hershöfðingi og SS stórskotaliðsdeild hans stóðu tæpa 100 kílómetra frá sovésku borginni Kharkov. Sjötti her sovétmanna á var hælum þeirra. Sprengju drunurnar dundu látlaust allt í kring. Margir félagar þeirra lágu í valnum og líflausir líkamar þeirra lágu eins og hráviður um stríðsvöllinn og snjó hvít jörðinn var lituð rauð með blóði þeirra. Hausser bjóst við því að rússarnir gerðu áhlaup seinna um kvöldið og gaf skipanir um að hlaða alla skriðdreka með kúlum og gera þá tilbúna í bardaga.

Commrad Aleksandr Pokryshikin stendur í herbergi sínu og fyrir framan hann eru borð með kortum og öðrum skjölum. Skyndilega er bankað á hurðinna og þögnin sem ríkti er rofinn með sprengjudrunu. Inn kemur liðþjálfi klæddur í búning SS hersveitar Haussers. Hann heilsar Aleksandr og segir ”Hausser Hershöfðinngi býst við að við gerum árás í kvöld Herra. Hann hefur hlaðið alla skriðdreka með sprengju kúlum og menn hans eru í viðbragðstöðu og bíða þess að við ráðumst á þá.”
Aleksandr þakkaði honum fyrir og vísaði honum burt.
“First hann býst við okkur skulum við ekki láta hann bíða. Hann klæddi sig í kuldafötinn og gekk upp stigann sem leiddi hann út og þar sá hann bækistöð sína. Menn rauða hersins voru á ysi og þysi allt í kring og gerðu sig reiðubúna fyrir væntanlegt áhlaup. Margir af þeim munduðu hlauplanga rifla sem voru sérstaklega hannaðir til að vinna á brynvörðum skriðdrekum í návígi. Fótgönguliðar gerðu sig tilbúna og stilltu sér upp í hópa. Flestir báru riffla en í hverri deild voru 2 vélbyssuskytur. Aleksandr gekk fram fyrir hópinn og sagði “Jæja menn þá er komið að því, Félagi Stalín sjálfur hefur fyrirskipað að við ráðumst á þýsku hersveitina sem er hér skamt undan. Margir ykkar munu ekki afturkvæmt en vitið það að ykkur verður ekki gleymt.” Þegar hann hafði lokið ræðu sinni gaf hann foringjum deildana merki um að leggja af stað með hersveitir sínar.

Ég hlustaði á Aleksandr fara með ræðu sína og hugleiddi hvort ég yrði ein af þeim sem ætti ekki afturkvæmt úr förinni. Loksins var nafn mitt “Nikolai Vatutin”, kallað upp af foringja sveitarinar. Hann rétti mér riffil og 12 skot ég tók við þeim og setti sex þeirra í riffilinn og sex í hulstur. Ég kveikti mér í sígarettu og lagðist að húsveggnum sem var hliðinn á mér. Inn í mér kraumaði hatur mitt á þjóverjunum og ég vonaði að hvert einasta byssuskot sem ég hafði myndi hafna í likama einhvers þjóðverja svíns. Skyndilega var kallað og allir risu á fætur. Þeir fáu skriðdrekar sem við höfðum löggðu af stað og við hlupum á eftir þeim. Við hlupum í um það bil 10 mínútur þegar skothríðinn byrjaði. Skot úr skriðdrekum þjóverjanna rigndi yfir okkur. Skriðdrekar okkur svöruðu í sömu mynt og skutu á þjóðverjunum. Loksins kom kallið og okkur var skipað að ráðast fram. Ég og félagar mínir rákum upp stríðsöskur og réðumst fram. Þjóðverjarnir voru greinilega tilbúnir og þeir höfðu stillt upp vélbyssum. Félagar mínir voru skotnir niður og blóð þeirra vætti jörðinn og bræddi snjóinn. Maðurinn við hliðinn á mér féll niður með sársauka öskri og þá sá ég að önnur löpinn var farinn undan honum. Við vorum loksins komnir í skotfæri og fengum nú að svara fyrir okkur. Fyrstu skotmörkin voru vélbyssuskyturnar. Ég miðaði og skaut. Kúlan hafnaði í haus einar vélbyssuskytunar og hin 5 skotin fóru sömu leið og ég stökk á bak við stein til að hlaða. Ég hlóð riffilinn og réðst fram aftur. Þá sá ég að næstum allur her okkar var fallinn og skriðdreka sveitir þjóverja létu rigna yfir okkur sprengju kúlum. Kúlnaregnið staðnaði loks og fótgönguliðar þjóverja réðust fram. É g átti eitt skot eftir. Ég hljóp beint á móti þeim. Þeir voru að minnsta kosti 5 sinnum fleiri og allir vopnaðir með vélbyssum. Ég skaut síðusta skotinu og grandaði einum þjóðverja. Ég drap 2 til viðbótar með byssustingnum en þegar ég snéri mér að næsta hermanni fékk ég skot í magann. Ég öskraði og lét mig falla á þjóðverjann fyrir framan mig og stakk hnífnum mínum í hann um leið. Ég fann blóðið leka út um sárið og það fór að dimma fyrir sjón mína og svo varð ekkert.

KV:ANgelfire