Hérna ekki mikið að segja.. saga sem ég skrifaði fyrir svoldlu síðan og rakst síðan á þetta og ákvað að deila henni með ykkur og sjá hvað ykkur fyndist… endilega commentið =)

Engillinn Okkar

Ég sit við hliðiná stjörnunum í þessu fallega ljósi.
Þær horfa á mann , hlæja að manni , eða jafnvel reyna að særa þig ef þú ferð ekki rétt að þeim.
Þessar stjörnur eru djöfullegar og hylla myrkrum skugga yfir allt sem reynir að nálgast þær.
Já í þá daga voru stjörnurnar engin lömb að leika sér mer.
En það sem ég veit er að þessar stjörnur eru örugglega ekki kanski ýmindunin mín að fara með mig í helreisu.

Ég vakna á þessari dýnu í þessu skítuga gamla húsi..
Fer í sömu buxurnar, með sömu lyktinni , sama daginn í röð, ekki fyrsta og síður seinasta daginn í röð.
Jæja ætli maður þurfi nú ekki að fara hætta þessari vitleysu , en dagurinn í dag hentar reyndar ekki.
Langar nú að fá að sjá barnið mitt aftur og en samt ekki þessa kellingu sem geymir það.
Ég rölti niður stigann en andskotinn.. þa er nótt. Eða dagur , ég er bara ekki viss.
Ég fatta að ég þarf að borga Fedda peningin sem ég fékk lánaðan fyrir dótinu um daginn.
En shit hvert hafa allir peningarnir hurfið ? Jæja ég finn þá bara Fleiri hugsaði ég.
Hleyp upp stigan og sækji Flökunarhnífinn sem afi hafði skilið eftir þegar hann dó.
Rölti af stað í ákveðnum , en samt veiklegum og aumingjalegum skrefum
Ég sé ekki lengur stjörnurnar á himninum en veit ekki hvað það þýðir.
Kominn fyrir utan bankann í austurstrætinu er ég ekki allveg viss
Annars hef ég ekki hugmynd hvað klukkan er , en ég hoppa inn og næ í hníf , sting honum
inná mig og skoppa af stað í hröðum, stórum, en samt aumingjalegum skrefum.
Jááá , ég er heppinn , Ég náði rétt fyrir lokun.
Þægileg tilfinning þegar adrenalínið rýkur um líkamann og þú veist ekkert hvað þú ætlar
að gera , það eina sem þú veist er að þú ætlar að gera það , og með hraðann.
Rétt áður en ég fer inn kemur alltí einu lítil stjarna við hliðina á mér og horfir á mig en
ég læt eins og ég sjái hana ekki og byrja að rölta inn.
Ansans , það eru fáir inni í bankanum , en ég hlýt að geta fundið einhvern til að taka með mér til baka.
Aldrei sniðugt að skilja alla eftir , alltaf gaman að taka 1 með sér á leiðinni til baka , bæði fyrir vernd
og fyrir kickið útur því að sjá aðeins svipinn á fólkinu.
Andskotinn , það eru 3 gamlar konur og 1 feit kona með barn sem eru inni.. hvernig í ósköpunum á ég að
geta dröslað einhverjum af þeim með mér?
Þessi feita á nú örugglega bíl en ég gæti kanski bundið eina gamla konu í hjólastól
og aftan í bílinn hjá henni.
En ansans ég tek bara upp hnífinn og hugsa ekki , þó ég viti að hugsanir mínar þessa dagana hjálpi mér nú
ekkert mikið lengur. Ég sé að konan bakvið borðið tekur eftir hnífinum en ég næ að grípa gömlu konuna og hóta
henni að ef hún ýti á takkann þá verði hún að eiga þetta við kellinguna.
Hún hættir við og snýr sér kjögrandi við.
Ég segji ljúfri röddu , ég ætla að fá lánaða alla peningana hjá ykkur.
Afgreiðslukonan í þvílíkum andköfum tekur alla peningana hendir þeim ofan í stórt brúnt umslag og lætur undir glerið.
Ég brosa vingjarnlega til hennar og segji hvað heitir svo litla barnið ?
Konan í algjörri örvæntingu hoppar af stað tekur barnið og reynir að hlaupa út.
Ég hendi hnífinum eins fast og ég gat , en æjj shitt hva með peningana . ég hleyp til baka næ í þá og lýt við.
Uss meiri heppnin þessa dagana. Hnífurinn lenti beint í lærinu á henni og barnið liggur þarna á gólfinu.
Jæja drusla , ég ætla að fá bílinn þinn lánaðann. Ríf veskið af feitu konunni og segji finn lyklana , ýti á takkann
og sé bílljósin blikka hér rétt fyrir utan.
Haldandi á bíllyklunum í annari og peningunum í hinni tek ég á gang að dyrunum þegar alltíeinu dett ég framm fyrir
mig og sé að þar liggur barnið enþá á gólfinu.
Helvítis börn , Alltaf fyrir manni allstaðar þar sem maður gengur.
Sniðug hugmynd. Ég tek barnið með mér , en lyklarnir.
Eftir nokkra stund fatta ég að ég sé með vasa og hendi þeim ofaní vasan , tek barnið og peningana og spretti út um
aðaldyrnar og beint að bílnum , ríf skottið opið hendi krakkanum inn ,og fer inn að framan , og bruna af stað.



Þetta var nú frekar létt fanst mér, engin öskrandi kjelling við hliðiná mér að reyna brjótast út.
En eithvað passaði ekki inn í myndina, það var aðeins of hljótt.
Síðast þegar ég vissi þá grétu börn nú öðru hverju en ég var hættur að heyra í því. Ég hata þessi börn
Stoppaði hja undirgöngunum og rölti að skottinu.. fanst mér þetta meira líkt sveskju en barni.. svo hreyfðist þa ekki lengur.
En jæja hendi þvi ut herna og læt einhvern vita a eftir. Já strax við fyrsta tækifæri.
Ég ákveð að keyra aðeins lengra en skil bílinn síðann eftir 3 götum frá húsinu hans Fedda.
Feddi ætti nu að vera anægður með peningin. Hinsvegar svoldið síðan ég ætlaði að borga honun , en hann hlýtur að skilja.
Maður er nú einu sinni menskur.
Hann er ánægður að sjá mig og biður mig inn. Tveir aðrir eru með honum , hávaxnir, og báðir eins og tröll.
Þegar ég sýni honum peningin og renni honum yfir borðið brosir hann og smellir fingrunum.
Ég hugsa hvað sé í gangi en átta mig á því þegar ég sé verkfæratöskuna sem annað tröllið heldur á.
Ég allavega gat ekki labbað í þónokkra daga eftir þessa heimsókn og hóstaði öðruhverju blóði.
En getur það ekki komið fyrir alla ?

Ég rölti nú bara á þennan stað eftir þetta sem ég kalla heimilið mitt , eða öllu heldur skreið , en þegar ég var kominn
hálfa leið gerðist eithvað og ég man ekki meira.
Ég vaknaði einhverntímann á spítala shit maður djöfull var ég þyrstur. Labbaði framm á gang , eða ætlaði allavega að gera það
en einhverja hluta vegna gerðist ekki neitt. Ég lá þarna og gat ekki hreyft mig. Ég reyndi að kalla Hey en fékk bara einhver
khug hljóð uppúr mér. Hvað hafði ég gert. Nú alltíeinu man ég. Kveikti á perunni þegar ég sá lögguna fyrir utan.
Ég hafði á leiðinni heim skriðið upp að heimilislausum manni og ráðist á hann en hann hafði svarað fyrir sig og ráðist á mig á móti.
Ég sé að honum gekk betur en mér. En ég sá konuna grátandi fyrir utan hugsaði ég loksins hvað hafði ég gert fyrir alvöru ?
Þettað er konan sem ég elskaði eitt sinn en kallaði illum orðum undanfarið. Hún heldur ekki á barninu lengur en hefur örugglega
platað þessa vinkonu hennar feitu jussuna þarna til að passa það.
Hún vann í bankanum. Ég fatta það núna hver átti þetta barn sem ég tók með mér í bílnum.
Það var ekki feita konan í bankanum , nei hún var að passa það. Fyrir konuna sem ég elskaði… fyrir mig.
Ég gaf upp allan viljann til að lifa og hægt og hægt hætti hjartað mitt að slá.
Þessi kona fyrir utan hurðina tekur ekki eftir mér og heldur ekki hjúkrunarkonan.
Altíeinu verður allt svart. Ég horfi ofaná sjálfann mig liggjandi þarna í rúmminu , en nú koma læknarnir inn.
Með einhvað stáltæki á bringunni á mér. Alltíeinu finn ég tækifæri til að snúa aftur við , en , það er of seint.
Ég horfi á þá reyna og reyna lífga mig við en ég neita að fara aftur.
Þetta rusl sem ég var alltaf að kaupa mér og nota hafði tekið allt frá mér, konuna mína , krakkann minn , fjölskylduna mína,
en ég gat ekki kent því um í þetta sinn. Ég tók það dýrmætasta sem ég hafði átt og það sem konan fyrir utan hafði átt líka.
Litla engilinn okkar.