Ok, þetta var bara hugmynd sem kom upp í höfðinu, þetta er ekki öll sagan en ef þið viljið framhald skal ég senda meir. Sagan er nokkuð mikið bull og byrjar ekkert skemmtilega ne eiginlega þá vil ég fá álit. sko ég hm… það eru fullt af villum í sögunni svo gangið ykkur vel að skilja hana;)sagan er sögð í 1 persónu.


“AHHHH!” Ég kiptist upp úr rúminu, ég leit kringum sig.
Önnur martröð, renndi höndinni yfir hárið og andvarpaði. Ég hef verið að fá martraðir síðan ég man eftir mér sem er mjög lítið sem ég man eftir. Ég þjáist af minnisleysi, man ekkert eftir æsku minni og veit ekki einu sinni hvað ég er gamall.
Ég reyni aftur að sofna.
“…Logan, vaknaðu Logan” Ég ranga við og reyni að opna augun, Sólrún stóð yfir mér. Hún er allt í lagi, aðeins stærri en ég, rautt hár, gæti verið svipaðan aldur og ég. Ég veit nú að ég er unglingur.
“klukkan er níu, Logan”. Ég gretti mig og tek sængina yfir mig. Sólrún gaf mér illt auga, tók í sængina og kifti því af mér. “demon!” hrækti hún úr sér og gékk burt. Ég stóð upp og leit kringum mig til að tékka hvort einhverjir væri í herberginu. Herbergið var mjög stórt og það rúmaði um tíu manna.
Ég er munaðarleysingi og er í munaðarleysingjahæli, það vill nú engin taka við mig, ástæða, vinstri höndin er ekkert venjuleg. Það eru þrír hnífar sem eru á milli puttana og öll beinagrindin er stál held ég, ég kalla þau klær, margir segja það því að stundum heyrist eitthvað í beinunum og það er vont að kýla mig.
Ég er með sítt hár svo ég set hárið í tagl, ég er ekki að safna hár. Fer í föt og fer í matsalin, í matsalnum eru um 20 krakkar, mismundandi aldur. Ég geng að eldhúsinu og sæki mér skál af morgunmat. Ég er ekkert svangur en hef aldrei verið það, veit ekki einu sinni hvernig tilfinningin er.
Geng til Sólrún og sest hjá henni.
“mikið var!” sagði hún og hélt áfram að borða. Sumir eru strax byrjaðir að gefa mér illt auga, ekki mjög vinnsæll, löng saga.
Í hælinu er auðvitað skóli og íþróttahús en hælið er ekki stórt. Hælið er ekki sem verst, ég meina að það er ekki ljót, alveg frá því. Hvítt að utan, langur stigi og það eru hvítar súlur við stigan annað er mjög fáranlegt að útskýra. En ég hef ekkert líkað við hælið, eina heimilið sem ég hef munað. Það var maður sem kom mér í þetta hæli. Fyrsta sinn sem við hittumst var þegar ég var við stætóstöð, Hann reyndi að hjálpa mér en ekkert gékk svo hann sendi mig í hælið. Það var fyrir þrem árum.
Ég skynjaði strax hættu þegar ég byrjaði að borða og beigði mig. Það flaug brauð yfir mig, missti, Kristján, honum tekst aldrei að hitta á mig þótt að hann væri nærri mér. Móti mér var Sævar, brauðið lenti á hann og brauðið rann niður af peysunni hans.
“Matarslagur!!!”var kallað og það byrjaði að rigna af mat um allan matsalin.
Hverjum var kennt um? Mig, þótt ég hafi ekki ekki byrjað á neinu þá er alltaf kennt mér um allt. Refsing, þrífa matsalin.

“ANSKOTIN!” æpti ég þegar ég var einn í matsalnum. Aðrir voru í tíma sem eru ekkert skárri. Ég hata þennan hevítis hæli. Ég lít út um gluggan og svipaðist um úti. Flótti, ég ætla að flýja, aldrei reynt, aðrir sem hafa reynt að flýja náðu aldrei langt, kannski myndi það virka hjá mér verð nú að prófa eða ég mun þurfa að vera hér sem eftir er af ævinni. Ég setti stóran klút yfir klærnar á vinstri höndinni. Svo fólk sjái það ekki. Ég vissi að það væru þjófavörn eða einskonar tæki sem gaf upp viðvörun, rafmagn, ég þyrfti að taka rafmagnið af til að geta sloppið alla vega úr garðinum. Það er bjart úti og engin er að nota rafmagnið svo þetta væri þá rétti tímin til að flýja.
Ég stend við dyrnar í matsalnum og lít kring um ganginn til að tékka hvort það væri einhver þar, lengst í ganginum til vinstri var skápur sem rafmagnið var. Ég geng varlega svo engin gæti heyrt og gæti þess að engin komi í gangin. Ég kem að skápnum en bölvar innra mér. Skápurinn var læstur. Ég tók klútin af klærnum og sting einn þeirra í skráargatið. Skápurinn opnaðist, inni var stór kassi á veggnum, ég opnaði hann. Anskotin, það er einhver að koma. Ég loka skápnum að innan og fel mig þar. Fótartakið fór að dofna og ég ætlaði að ýta á hurðina en það haggaðist ekki.”Fjandinn”. Ég kýldi á kassan með vinstri hönd svo klærnar stingast léttilega inn og rafmagnið datt út. Ég varð að að stinga klærnar á eina hlið á skápnum en á því hlið sem engin getur séð, hægri. Ég setti klútin aftur á klærnar og fór aftur í matsalinn. Opnaði glugga. Þetta virkaði, vörnin fór ekki að stað.
Ég veit að engin hefur tekið eftir og fer út um gluggan. Ég er á annarri hæð en ég stekk samt. Ég lenti á fótunum, létt, ég hleyp strax inn í runna sem er við vegginn. Yfir hann og ég er sloppinn. Veggurinn er mjög hár og ómögulegt að fara yfir hann en ekkert mál, ég geri gat á vegginn. Ég sker vegginn eins og smjör með klærnar.
Loksins, frjáls, ég veit ekki hvar ég er en ég er ekki í þorp, ég er í sveit, dem… . Ég verð að drífa mér áður en þau í hælinu sjá að ég er horfinn. Ég litast um eftir faratæki, aha, mótorhjól. Hjólið var blóðrautt, nýbónað, nýtt hjól. Ég tek hjólið og startar því.

Klukkan 4:
Ég er kominn í Reykjavík og stoppar við bensínstöð. Ég tek númerspjaldið af hjólinu og hendi því í ruslið, vill ekki að það sé leitað mig uppi vegna hjólsins. Mig vantar peninga og samastað. Ég tek númerspjald af einni mótorhjóli við beinsínstöðinni og festi henni við hjólið mitt svo það gefi ekki löggunni grunsemdir. Ég fer til Breiðholts, þar var síðast sem ég man eftir mér.
Hvar ætti ég að fara? Ég verð að redda mér vinnu einhversstaðar en það verður ekki auðvelt. Ekki þegar ég veit ekki hver ég er og man ekkert nema nafnið mitt. Ég stoppaði í hraunberg sjoppunni og fór inn. Ég er nú samt með eitthvað í vasanum.
“hm… bara 500 krónur.” Sagði ég látt. Ég fékk mér samloku og eitthvað að drekka. Fólk er farið að horfa á mig þótt ég sé það ekki, bara veit, ég sest við langt borð við horninu í sjoppunni og flétti DV sem lá á borðinu. Þrír strákar byrjuðu að ganga til mín og sestu við borðið.
“hvað er það langa í klútnum á vinstri hendinni hjá þér?”ég leit upp, vandræði.
“hvað kemur það þér við, krakki” sagði ég og leit aftur niður á blaðið. Þeir brostu. Einn þeirra fór nær mér, stór, í síðum fötum.
“er verið að fela eitthvað?”sagði hann og gékk áfram að mér vinstra megin. Ég veit að hann ætlar að taka tækifærið og kippa klútnum af höndinni, ég sláði hendinni til hans og hann steig afturubak. Anskotin, klúturinn er dottinn af. Slæm hreyfing. En hann einn sá klærnar og fór til hinna og hvíslaði að þeim. Óheppinn, ég heyri hvað hann segir og fer út. Best að fara strax, vill ekki lenda í slagsmálum. Ég sest á mótorhjólið mitt og fer afstað. Frábært, þeir eru líka á mótorhjóli. Ég stíg fastar í bensíngjöfina og fer í fellahverfið. Fer á stéttina og keyri til Rjúpufells. Þeir eru langt frá en nálgast.

hér endar það, svo hvernig fannst ykkur???