Sko, ég er ekki í sjálfsmorðshugleiðingum og þetta er ekki byggt á mínu lífi. En ég skrifaði etta eftir dauðsfall besta vinar míns fyrir 2 árum og ákvað að lokum að senda þetta inn. Njótið

Ég stari í spegilinn. Mamma segist ekki þekkja þessa stelpu í speglinum lengur, hún hefur víst breyst svo mikið. Mér finnst hún alveg eins og hún var fyrir hálfu ári. Reyndar er meiri sorg í augunum. Augunum sem að einu sinni voru svo lífleg og full af fjöri, en nú eru þau líflaus og sorgmædd.
Ég finn tárin brjótast fram. Ég man ekki einu sinni hvað það var sem að gerði mig svona sorgmædda. Líklega var það dauði Eyþórs, en hann var nú einu sinni besti vinur minn. Sá eini sem að ég gat talað við, og svo var hann bara farinn. Helvítis eigingirnin í honum, hugsaði hann ekkert um vini sína áður en hann tók í gikkinn?

Stelpan í speglinum starir á móti, hennar augu einnig syndandi í tárum. Svo byrja þau að leka og taka með sér svarta rönd eftir maskarann. Stelpan í speglinum starir á mig með vorkunn, svo þurrkar hún tárin með peysuerminni. Svo byrja tárin aftur að flæða þegar hún uppgvötar hvaða peysa þetta er. Peysan hans Eyþórs.
Ég ríf mig úr henni og stend núna fyrir framan spegilinn á buxum og hlýrabol. Tárin renna enn í stríðum straumum, þótt að ég sé ekki alveg viss hvers vegna.

Mamma er að banka á herbergishurðina, spyr hvort að það sé ekki alltí lagi. Jú að sjálfsögðu er alltí fína.
Ég þríf mig í framan og fer fram. Mamma er þar með “vini” sínum, hann er víst lögga. Ég veit nú ekki hvernig hann komst í lögguna, hann er eins mikill hálfviti og hægt er að vera.
Ég tek líka eftir stórum marblett á bringunni á mömmu, helvítis auli getur hún verið að hlaupa á eftir þessum manni og sleikja á honum skóna þegar að hann fer með hana eins og skít. Reyndar fæ ég líka minn skerf af þessari framkomu hans. Þegar hann gistir má ég ekki koma inn. Einu sinni dirfðist ég að læðast inn, ég sá hann berja mömmu. Þegar hann tók eftir mér sló hann mig í andlitið, það var ekkert svo fast, en það var nógu fast til að ég talaði aldrei við hann framar, sama hvað hann reynir að vera góður.

Ég get ekki verið hérna lengur, þetta líf er að gera mig brjálaða.
Ég hef ekkert að lifa fyrir lengur. Eyþór er farinn…ég lít á myndina af honum á skrifborðinu mínu. Þarna er hann, skælbrosandi í gallabuxum og bol. Dökkt hárið fellur mjúklega niður í augun…brúnu augun hans tindra. En hann breyttist nokkrum dögum eftir að þessi mynd var tekinn. Augun tindruðu ekki lengur, hann fékk stóra, dökka bauga og hárið varð skítugt og tætt. Hann hugsaði ekki um útlitið, heldur aðeins um að fá næsta skammt. Svo fékk hann einfaldlega nóg.

Ég er líka búin að fá nóg. Þetta líf er svo flókið, af hverju er ekki hægt að lifa einföldu lífi? Það er líklega ekki til einfalt líf…

Enn og aftur lít ég í spegilinn. Stelpan er sorgmæddari en nokkru sinni fyrr, ég sé það í augunum á henni. Hún skelfur af reiði við lífið, og er þreytt á að lifa þessu tilgangslausa ferli sem að við köllum líf. Hún tekur snögga ákvörðun og aftur byrja tárin að flæma.

Ég sest niður og skrifa bréf til mömmu. Það er um það hvað ég elski hana mikið, en ég sé bara einfaldlega komin með upp í kok af þessu lífi. Ég brýt það vandlega saman og set það í umslag og skrifa nafnið hennar mömmu utan á og set það svo á koddann minn. Svo fer ég fram.
Ég veit hvar mamma geymir svefntöflurnar sínar.