já ég ákvað semsagt að koma með hugmynd af útvarpsleikriti og hérna kemur það…

Ég vaknaði alblóðugur og gústav sat við hliðina á mér og sotraði á eggaldinsafa. Þetta var eggaldinsafinn minn og ég var orðinn verulega reiður. Ég vildi fá útskýringar ekki bara tóman lygavef í andlitið eins og kál á heiðskírum
júlímorgni, fertugastaogöðrum júlímorgni til að vera nákvæmur.

Gústaf: Ég sé að þú ert vaknaður úr heimskulega rotinu þínu og þú ert örugglega bara algjörlega sveppur útí mig útaf safanum

Ég: Þegiðu ég hefði aldrei átt að leifa þér að koma nálægt líkinu af höllu hreytti ég útúr mér.
Gústaf: Við sjáum hver er með yfir höndina, eða þarf ég að segja þér allt um föður þinn?

Ég: Þú þarft ekki að prédúserera yfir mér, ég veit alveg hvernig þínir líkir eru, eru, eru.

Gustur: Vaknaðu, vaknaðu afi, þú ert búinn að sofa í heila skellinöðru!

Ég: Hvernig geturðu sagt þetta , Þú ert sá sem er naðran í þessu sambandi eða hvað? Varst það ekki þú sem reyndir að los…

Gustur: Þegiðu! Þú gætir aldrei vitað það, þú ert bara kvennskiptingur að deyja, allaveganna sýnist mér þú ekki veita af eggaldinssafa

Ég: Hvernig geturðu sagt þetta? Ég var ungur og vantaði pening, eða kraftstóla eins og við kölluðum þetta í þá daga. Ég skal segja þér hvernig þetta gerðist þetta gerðist í raun og veru. Það var ágústnótt og Gústi hafði fengið sér smá ölveru og stjórnaði ekki skapi sínu og með hjálp Símonar grýluunga bjó hann til tímavél, þetta var ekkert sérstök tímavél, eitthvað í kringum 12 rostungsöfl en allaveganna nóg til að sprengja litlar sálir eins og mína

Sigrún: Teið tilbúinn í rúmstokka þín
(mikill skarkali og gustur dettur)

Gustur: Aaa! Aaa! ég held að ég hafi dottið, dottið, dottið svo um munar.

Mun gustur einhvern tíman getað vaknað? Er Sigrún að eitra fyrir Sigfinni(já) eða er hún bara að reyna að vera ljúf(nei, hún er ekki öll sem sýnist). Fylgisti með í næsta þætti af Kanslarinn?