Þessi saga er skrifuð nákvæmlega eins og henni laust niður í hausinn á mér eina andvökunótt.
Ég vill afsaka allar stafsetningavillur sem geta leynst í textanum.

Hinsta Stundin

Ég loka hurðinni hægt á eftir mér, renni niður rauðu hettupeysunni minni og legg hana í hornið á litla herberginu mínu. Svo sest ég í tölvustólinn og slekk á tölvunni, kveiki á tónlist og stilli á repeat á einu af uppáhaldslögunum mínum meðan ég hugsa um hvað þessi dagur er yndislegur.
Síðan rölti ég að glugganum og dreg gluggatjöldin fyrir og fylgist með hvernig herbergið myrkvast þangað til að ég sé ekki handa skil. Ég teygi mig í átt að náttborðinu mínu og þreifa fyrir mér þangað til ég finn lampann og kveiki á honum og hugsa um leið hversu ógáfulegt það var að draga fyrir áður en ég kveikti ljós og brosi, aldrei þessu vant.
Síðan læt ég mig falla í rúmið og fer að spá í það af hverju mér líði svona vel á þessum degi, af hverju ég sé ekki leiður eða pirraður eins og ég hef verið svo oft upp á síðkastið. Á meðan þessar tilgangslausu hugsanir þjóta um huga minn þá lauma ég hendinni í gallabuxnavasann og dreg upp flugbeitt hnífsblað sem er vafið inn í pappír.
Ég vef pappírinn utan af blaðinu og dáist að því hvað glansar á það og leik mér í smá stund að því að senda ljósgeislana hingað og þangað um herbergið.
Eftir smá stund legg ég blaðið á rúmið við hliðina á mér og legg vísifingur og löngutöng hægri handar að úlnlið þeirrar vinstri og leita eftir taktinum sem ég bæði hata svo mikið og elska í senn.
Ég loka augunum og nýt þess að finna taktinn og hugsa um það að það þurfi svo lítið til að taka líf einhvers, þarf aðeins að stöðva þennan veika takt.
Ég tek upp blaðið og legg það hægt að taktinum og dreg það svo rólega en ákveðið til baka og finn skerandi sársauka en heilinn vill einhvern veginn ekki meðtaka það svo að ég finn bara fyrir því hvernig takturinn verður daufari og daufari.
Meðan ég finn lífið fjara út hugsa ég um það hversu illa þetta sé samt gert, fyrir mína nánustu, hversu mikil vandræði þetta eru og hvað ég hljóti að vera ömurlegur í þeirra augum að gera þetta. En samt sem áður vona ég að fólk átti sig á því að ég geri þetta ekki fyrir athygli, eða fyrir vorkunn. Ég geri þetta hins vegar til að losna undan allri slæmu athyglinni sem ég hef fengið og finnst svo óþægileg.
Ég nýti síðustu kraftana í að leggja aftur augun og brosa smá í tilefni þess að loksins hefur langþráður draumur ræst, ég vona að það fólk sem þótti vænt um mig í lifanda lífi fyrirgefi mér þetta og held loksins á vit óvissunnar.
Það síðasta sem ég sé er hvítt loftið í herberginu mínu og það síðasta sem ég heyri er setningin “Hold on I'm falling can't breathe anymore”.

Þessi saga er kannski ekki mjög vel orðup en eins og áður kom fram er þetta bara hugdetta sem mig langaði að skrifa niður.
Öll gagnrýni vel þegin, bæði slæm og góð.

Kv. Klassi