“Stundum gerir maður hluti sem skilur ekki sjálfur, og stundum gerir maður hluti sem maður getur ekki lifað með. Allir menn eru mismunandi, það er ekki það sama sem við viljum eða þolum. Það sem einn þolir vel getur öðrum þótt hræðilegt.
Að vilja eitt og gera annað er hræðilegt. Að hafa ekki stjórn, að brjóta á sjálfum sér aftur og aftur, það er ekki mikið líf í því. Ef við getum ekki treyst sjálfum okkur, hverjum getum við þá treyst?
Hvað gerum við þegar við getum ekki verið sú manneskja sem við erum? Hvað gerum við þá?”

Jói vaknaði, sólin skein og hann brosti.
“Í dag ætla ég að vera góður við alla sem ég þekki!”
Jói fór fram og fékk sér að borða og klæddi sig í fötin.
“En hvert á ég að fara?”
Jói fór út án þess að vita hvert hann var að fara.
“Ég fer í skemmtigarðinn, þar er eflaust fólk.”
Hugsaði Jói með sér brosandi.

Jói hafði rétt fyrir sér, það var mikið af fólki komið saman í skemmtigarðinum. Hann fékk sér ís og sá að nokkrir strákar voru komnir saman í boltaleik.
“Sælir strákar, má ég vera með?”
“Auðvitað vinur minn, vertu velkominn.” sagði einn drengurinn sem var dökkur á hár og hörund glottandi.
“Heyrðu vinur, má bjóða þér?” spurði drengurinn eftir að þeir höfðu spilað í nokkrar mínútur.
Jói leit í pokann og sá bláar pillur.
“Hvað er þetta?” spurði hann forvitinn.
“Þetta er nammi, þér líður betur ef þú færð þér eina svona.” sagði hann og glotti.
Ský skreið yfir sólu.
“Já, ég er til í eina.” sagði Jói og fékk sér.

Nokkrum tímum síðar var Jói kominn heim.
“Takk fyrir að bjóða okkur heim vinur minn.” sagði sá dökki enn glottandi.
“Það er ekkert, en áttu aðra bláa, þetta er svo gott nammi.”
“Auðvitað vinur minn, fáðu þér eins og þú vilt.”

Nokkrar stúlkur komu í heimsókn, þær voru líka að borða bláar pillur. Jóa fannst ein þeirra sæt og ákvað að tala við hana.
“Hæ sæta, hvað segir þú?”
“Ég segi allt fínt, þetta er fín íbúð sem þú átt.” sagði hún og brosti.
“Takk fyrir það.” sagði Jói og brosti til baka.
“Langar þig að koma inn í herbergi, við getum talað betur saman þar.”
“Jújú, en ég verð að segja þér, ég er hrifinn af strák.”
“Það er allt í lagi, fáðu þér bara aðra bláa og þá líður þér betur.” sagði Jói og gekk með stúlkunni inní dimmt herbergið.

“Mér finnst þú sæt.” sagði Jói og strauk um hár hennar.
“Mér finnst þú líka sætur, en ég er hrifinn af öðrum strák.” sagði hún og brosti.
“Hérna, fáðu þér aðra blá, og ég fæ mér líka, nú skulum við hafa það gott.”
“Já, við skulum gera það.” sagði stúlkan og brosti.

“Þú ert með fallegan líkama.” sagði Jói og strauk yfir hálsinn á henni.
“Þú líka, ég hrífst mjög að þér, en ég er hrifinn af öðrum strák.” sagði hún og brosti.
“Uss, við skulum ekki tala um það, fáum aðra bláa og höfum það gott.” sagði Jói og brosti.
“Já, við skulum gera það.” sagði stúlkan og brosti.

Þau kyssast, strjúka hvort öðru og fara úr fötunum. Hún segist vera hrifinn af öðrum en stoppar hann ekki. Hann strýkur yfir hana alla, leggst ofaná hana og hún leiðbeinir honum inn. Þau sofna.

“Hvað gerðist?” hugsaði Jói með sér og horfði á stúlkuna sem lá uppí rúmi hjá sér. “Ég er sem er hrifinn af Lísu, var búinn að lofa mér Lísu, hvað var ég að hugsa?” Hann leit útum gluggann og sá að það rigndi.

Jói stóð upp og settist á rúmgaflinn. Hann var með höfuðverk og mundi aðeins svipmyndir af því sem gerst hafði.
“Hvað var ég að hugsa?” hugsaði hann með sér og tók um andlitið á sér.

Tveim tímum síðar sat Jói enn á rúmgaflinum og stúlkan vaknaði. Hann leit á hana og hún virtist ringluð.
“Hvað er ég að gera hér?” spurði hún og leit á Jóa.
“Hvers vegna er ég ekki í fötum?” spurði hún og skalf.
Jói hélt um andlitið á sér og gat engu svarað.

Stúlkan var að klæða sig í skóna og Jói stóð yfir henni.
“Ég veit ekki einu sinni hvað þú heitir.” sagði stúlkan.
“Ég heiti Jói. Mér þykir ofboðslega leitt að þér líði illa elsku stúlkan mín. Ég hélt að við vildum þetta bæði, hélt að þér þætti þetta gott.”
“En ég á kærasta, ég sagði þér það. Auðvitað vildi ég ekkert svona. Ég veit bara að ég man ekkert og vaknaði nakin, er ekki einu sinni viss um að ég vilji muna það sem gerðist.” sagði stúlkan með tárin í augunum.
“Ég gerði ekkert sem ég átti ekki að gera, eða það held ég allavega.” sagði Jói niðurlútur og boginn.
Stúlkan var búin að klæða sig og gekk út.
“Má ég fá númerið hjá þér?” kallaði Jói á eftir henni.
“Nei, og kynni að meta það ef þú reyndir ekki að hafa samband.”

Jói sat inní stofunni sem var nánast óþekkjanleg. Ljósin voru slökkt og rokið út sló trégrein í gluggann hjá honum. Hann tók sér blað og penna í hönd og skrifaði.

Þegar hann var búinn að því gekk hann inná baðherbergi, kveikti á sturtunni, klæddi sig úr fötunum og lét heita bununa renna yfir sig. Hann lygndi aftur augunum fékk gæsa húð þegar kuldinn rann úr líkamanum. Hann skar sig þvert yfir úlnliðina. Blóðið spýttist úr sárinu og lak ásamt heitu vatninu niður niðurfallið. Þegar blóðdroparnir lentu á blautu gólfinu slettust þeir út og urðu eins og blóm í laginu. Hann lagðist á gólfið og grét yfir öllu því illa sem gjört hafði verið. Fljótlega hvarf sársaukinn og honum leið eins og hann lægi á blómengi þar sem sólin skini og ylurinn stryki vanga hans. Í fjarska sá hann konu ganga til sín. Hún var í hvítum klæðum, ljóshærð og með blá augu. Allan tíman sem hún gekk í áttina til hans horfði hann agndofa á þessa vera sem brosti svona hlýlega til hans. Þegar hún kom, kraup hún fyrir framan hann, strauk létt um vanga hans og sagði:

“Sofðu elsku barn, sofðu…”